Jacques Sys, hoofdredacteur van Sport/Voetbalmagazine, over de kritiek op Philippe Clement en het ontslag van Yves Vanderhaeghe bij Cercle.
Zo snel kan de status van een trainer dus afbrokkelen. Wat werd er de afgelopen maanden allemaal niet over het vakmanschap van Philippe Clement geschreven? Een peoplemanager die spelers een goed gevoel gaf, de juiste keuzes maakte en op tactisch vlak de juiste verschuivingen deed. Met drie titels in niet eens vier jaar verliep zijn carrière rimpelloos, hij was de roerganger van een vereniging die door een stevige, zeer professionele structuur de kloof met de concurrentie ook op budgettair vlak vergrootte. Het was alsof er binnen het Belgisch voetbal op twee snelheden werd gewerkt.
Toen Club in mei de zeventiende titel uit de geschiedenis pakte, op het veld van Anderlecht, werd het wierookvat bovengehaald, ook al zaten er tijdens de play-offs haperingen in het spel van blauw-zwart. Niets bleef er toen over van de aura van onaantastbaarheid waarmee er in de reguliere competitie was gevoetbald. De vraag of Clement zou blijven was toen het gespreksonderwerp, al liet voorzitter Bart Verhaeghe desgevraagd een halfuur na de wedstrijd op Anderlecht horen dat blauw-zwart ook met andere trainers kampioen was geworden. Maar Clement, van wie gezegd wordt dat hij het moment dat hij beter vertrekt goed aanvoelt, bleef. Ook al bij gebrek aan interessante aanbiedingen.
Na de 0-5-nederlaag van vorige week woensdag tegen een nochtans gehavend RB Leipzig was het plots alsof Clement er niets meer van kende. Verkeerde keuzes, geen controle meer over de kleedkamer, te weinig discipline in de groep, het bankzittersstatuut van Ruud Vormer die door de groep wordt gesteund, in de wandelgangen circuleerden de meest wilde verhalen.
Natuurlijk waren de keuzes van Clement vorige woensdag niet de meest gelukkige uit zijn carrière. Maar veel meer dan dat baarde in die wedstrijd tegen Leipzig de laksheid van de ploeg zorgen. Dat was niet de eerste keer dit seizoen en die attitude moet dringend onder het vergrootglas worden gelegd. Kennelijk moet de club met de rug tegen de muur staan om oude waarden terug te vinden. Zoals zondag op KRC Genk bleek. Met tien man boog Club een 2-1-achterstand om in een 2-3-zege. Plots had Clement wel de juiste beslissingen genomen. Zijn alle donkere wolken daarmee verdreven? Of ziet de wereld er woensdagavond na de bekerwedstrijd in Genk weer anders uit?
Trainers zijn eenzame mensen. Ze moeten alle stormen zelf trotseren en hebben in het beste geval hun assistent als klankbord. Hou zou de positie van John van den Brom bij KRC Genk nu zijn? Vorig seizoen in de play-offs brachten de Limburgers het meest sprankelende spel en werd de Nederlander geloofd omdat hij altijd aanvallend denkt. Nu is het voetbal nog altijd goed, maar er zijn te veel momenten dat er afval in het spel zit.
Vorig seizoen ook werd Yves Vanderhaeghe geloofd omdat hij er uiteindelijk in was geslaagd om Cercle in 1A te houden. Nu werd hij na een overwinning tegen KV Mechelen uiteindelijk op de keien gezet. Voor de vierde opeenvolgende keer in zijn carrière nadat hij eerder bij KV Oostende, KAA Gent en KV Kortrijk voortijdig werd ontslagen. Eindeloos is het trainersfeuilleton dat ieder seizoen wordt afgespeeld. Maar dat Cercle Brugge zijn laatste acht coaches niet langer dan een jaar houdt, is wel zeer opmerkelijk. Het staat haaks op de filosofie die de vereniging zo lang kenmerkte. Maar in Monaco, waar de beslissingen worden genomen, hebben ze daar geen boodschap aan. Het gaat enkel om het resultaat. Trainers zijn bij Cercle uitgegroeid tot wegwerpartikelen. En de mensen die de koers bepalen, blijven zitten. Alleen is het de vraag welke koers dat dan wel mag zijn.
