Patrick Van Den Heede, bij de vrienden van Essevee beter bekend als Patje of Patje Selfie, klikt een imposante berg beeldmateriaal over Zulte Waregem bij elkaar.
Zijn vrouw Carine Christiaens zegt het geamuseerd maar ook gemeend: ‘Weet je wat het ideale verjaardagscadeau voor hem is? Een harde schijf!’ Drie heeft Patrick Van Den Heede (56) er intussen gevuld, twee van twee en één van één terabyte. Ze staan bomvol zelfgemaakt beeldmateriaal van SV Zulte Waregem. Aan hoeveel foto’s en filmpjes Patje intussen zit, weet hij niet meer, zelfs niet bij benadering. Honderdduizenden waarschijnlijk, mogelijk zelfs miljoenen. ‘50.000 foto’s, voor mij is dat niks. Bij iedere match maak ik er 500 à 600. Achteraf gooi ik er zo’n 200 slechte uit. De rest zet ik soort per soort op een harde schijf en op mijn zes Facebookpagina’s.’
Van Den Heede werkte vroeger als pistoolschilder, maar zit nu thuis met rugproblemen. Die laten hem niet meer toe om de verre verplaatsingen mee te maken met de ploeg, maar naar wedstrijden in de buurt gaat hij nog wel. Ook pikt hij nu vaak een training mee, waar hij opnieuw ijverig filmt en fotografeert. ‘Doordat ik er zo vaak ben, sta ik dicht bij de mensen van de club; daar schep ik eigenlijk het meeste plezier in. Toen er strubbelingen ontstonden tussen Mbaye Leye en de club, zat ik twee uur bij Mbaye thuis. Ik heb de gsm-nummers van bijna alle spelers. Als een nieuwe voetballer aankomt, ken ik hem na twee dagen. Ik stap op hem af en vraag om een selfie. Ik doe het ook vree goed met de trainer, Francky Dury. Hij belt me regelmatig en wekelijks sms’en we. Dat Julien de Sart zou komen, had Francky mij drie weken op voorhand al laten verstaan. Journalisten weten dat de trainer mij in vertrouwen neemt, maar tegenover hen los ik niks, zelfs niet tegenover mijn schoonzoon, die ook voor de krant werkt.’
Met spelers die er al wat langer zijn, zoals Onur Kaya, heeft Patje al meer dan honderd selfies. Toch vraagt hij hem regelmatig om nóg een. ‘Dat heet bezeten zijn. Het zit in mijn bloed. Ik weet dat sommigen mij gek verklaren. Anderen zijn dan weer jaloers, want ik krijg elk jaar veel truitjes van spelers. Ik heb er al meer dan tweehonderd. Ik kreeg ook al verscheidene trainingspakken van Francky. En onlangs stopte Alessandro Cordaro mij een paar voetbalschoenen toe dathij maar één keer gedragen had. Ik doe daar niks mee, maar het is fijn om te hebben. De max vind ik ook dat de spelers me niet vergeten als ze naar ergens anders gaan. Jongens als Frédéric Dupré en Stefan Leleu hoor ik nog altijd. Sylvio Breleurliket nog regelmatig iets op Facebook.’
Een van de Facebookpagina’s van Van Den Heede heet Patje’s Selfie Club. Die heeft dik 850 leden. Een van hen is de moeder van Van Den Heede. Zij is al tachtig, maar liket nog quasi alles wat Patje post. Het waren zij en de vader van Van Den Heede die 51 jaar geleden het vuur aan de lont staken bij hun zoon. ‘Zij volgden KSV Waregem thuis en op verplaatsing. Met hun witte NSU, een 1200, reden ze naar Winterslag en Waterschei, naar Beringen en Tongeren. Vanaf mijn vijfde mocht ik mee. Mijn eerste wedstrijd was een thuismatch tegen Anderlecht. Met enkele andere kinderen zat ik aan de cornervlag. Ik weet nog dat de lientjesman ons kwam vragen om wat plaats te maken. Dat kun je je nu niet meer voorstellen. En toen ik wat later als klein ventje op de schoot mocht bij spelers als Giba en Prudent Bettens en daarvan foto’s genomen werden, zijn de eerste kiemen gelegd voor wat ik vandaag doe.’
DOOR KRISTOF DE RYCK – FOTO’S BELGAIMAGE – DAVID STOCKMAN
‘Francky Dury belt me regelmatig en wekelijks sms’en we.’ Patrick Van Den Heede
