Dit seizoen rekent Manchester United, leider in de Premier League, vooral op zijn winnaarsmentaliteit en stabiliteit. ‘Het is niet het meest briljante en talentvolle team, maar het heeft alle kwaliteiten van een grote ploeg.’
Dinsdag 25 januari, een bomvol Bloomfield Road. Blackpool speelt zijn eerste seizoen in de Premier League en hoopt zich te kunnen redden. Die dag is leider Manchester United op bezoek. De massa is zowel gekomen om een mogelijke stunt mee te maken als om de legendarische tegenstander te bewonderen. Na zijn erg succesrijke reeks in december en januari staat United op kop in de competitie en kan het zijn concurrenten op vijf punten zetten als het deze inhaalmatch wint.
Aan de rust doet de woede van Alex Ferguson de muren daveren. Zijn Red Devils staan terecht 2-0 achter. Net als op Aston Villa (2-2) of West Bromwich Albion (1-2) worden ze van het kastje naar de muur gespeeld. Dit keer lijken ze ten onder te zullen gaan. Maar de Mandarins van Ian Holloway worden moe en trekken zich stilaan terug, zeker nadat Wayne Rooney vervangen is door Chicharito. De Mancunians ruiken de zege en gaan onverbiddelijk door: 2-3 bij het eindsignaal na een epische tweede helft die het Manchester anno 2010/11 typeert.
“Wij zullen deze zege later als een cruciaal moment van deze competitie beschouwen”, schrijft Phil McNulty, rubriekchef voetbal bij de BBC. “Ongelofelijk! Dit is wat wij de trots van een toekomstige kampioen noemen”, doet France Football er nog een schepje bovenop. “De Engelse competitie wordt vaak in dit soort matchen gewonnen. Het is koud, een oud stadion, een fantastische sfeer, een match in de week na een loodzware maand, een tegenstander die bereid is op het veld te sterven, aanhoudend fysiek engagement”, verduidelijkt David Harrison, journalist van News of the World. “Kortom, een match waarin niet de kwaliteit van de spelers, maar de wilskracht het verschil maakt. Op Blackpool had United de wilskracht van een kampioen.”
Karakterploeg
Hoewel Manchester de Premier League aanvoert, zijn de meningen over de leider verdeeld. Minder spel dan Arsenal, minder nieuw dan City, minder aanvallend dan Tottenham, minder fysieke kracht dan Chelsea. “Ik lees dat Manchester United geen pit heeft en het bij het strikte minimum houdt, maar dat vind ik helemaal niet”, verklaart journalist David Meek, die United al meer dan veertig jaar volgt. “Dit team behoort tot de meest succesrijke ploegen uit de Engelse voetbalgeschiedenis. Het is niet het meest briljante team, dit seizoen misschien ook niet het meest talentvolle, maar het heeft alle kwaliteiten van een grote ploeg. Wat United op Aston Villa, West Bromwich of Blackpool verwezenlijkte, zie je alleen bij karakterteams. Dat een miljardenploeg met spelers die alles al gewonnen hebben zijn trots inslikt en de mouwen opstroopt, dat zie je tegenwoordig niet vaak meer. Alex Ferguson kan zijn ploeg nog zo ver krijgen.”
Een ijzeren wilskracht: daarmee slaagt United er dit seizoen in crisissen te overwinnen en de leidersplaats te pakken. Terwijl Arsenal zich in de Londense derby en op Newcastle nog laat bijbenen, kan United tegen Villa en Blackpool een achterstand van twee doelpunten goedmaken. Zelfs tegen Valencia in de Champions League (1-1), tegen Wolverhampton in de League Cup (3-2), of tegen Stoke (2-1) en Liverpool (3-2) in de competitie kon Manchester met een ultieme krachtinspanning een achterstand of gelijkspel vermijden.
“Deze ploeg kan rekenen op spelers die nooit opgeven”, gaat Meek voort. “Ze hebben het altijd over de sterkhouders Ryan Giggs, Paul Scholes of Edwin van der Sar, maar er zitten nog winnaars in dit team zoals Darren Fletcher, Rooney, Rio Ferdinand, NemanjaVidic of Nani. Deze spelers hebben dan misschien wel alles gewonnen, ze hebben ook een hekel aan verliezen. Ondanks al die gedreven rasspelers moest deze zegedrang dit seizoen nog gevormd worden. In de heenronde rekende Manchester nog te veel en moest het tegen Everton (3-3) en West Bromwich (2-2) uiteindelijk een gelijkspel toestaan. Ferguson besefte dat deze ploeg niet louter op zijn talent mocht speculeren. Hij vroeg meer inspanningen en maakte vechters van zijn spelers.” Daarom gaf hij ook de voorkeur aan pitbullRafael op de oudere Gary Neville en aan Anderson op Michael Carrick.
Zonder geld en zonder Rooney
Intrinsiek is Manchester dus niet de beste ploeg van Engeland, maar United staat wel op kop dankzij het al jarenlang vlot draaiend geheel en de intelligentie van zijn manager. Op Marseille bracht Ferguson voor de 166e keer op rij een andere ploeg in het veld. Het is al van mei 2008 geleden dat Manchester twee keer na elkaar met dezelfde basiself aantrad. “De groep van Manchester is de meest stabiele van de Premier League”, schreef Philippe Auclair in France Football. “Dankzij deze technische stabiliteit kan Ferguson onbevreesd zijn elftal doen draaien op de intrinsieke kwaliteit van het collectieve spel en zo zijn middenveld fysiek fris houden.” Op het middenveld spelen jongens als Carrick, Fletcher of Anderson. Geen uitblinkers, maar betrouwbare spelers die kunnen afstoppen, binnendoor kunnen gaan maar die ook een aanval kunnen opzetten. Op deze plaatsen kunnen ook veteranen als Scholes of Giggs ingezet worden zonder de organisatie te verzwakken.
En precies hierin schuilt de kennis van Ferguson. Op zijn 69e heeft de legendarische Schotse manager verre van achterhaalde ideeën. Zo kon hij dit seizoen nog enkele mooie slagen binnenhalen, vooral op de transfermarkt. Manchester kan zich al lang geen zotte aankopen meer permitteren. Sinds de komst van de familie Glazer en door een groeiende schuld wordt nu doelbewust – en zelden fout – aangekocht. Chris Smalling en Javier Hernández zijn twee opties voor de toekomst die hun diensten al bewezen hebben. Zij waren miskend toen ze aankwamen, maar als zij zo vorderingen blijven maken, zullen zij waarschijnlijk met een sterrenstatus vertrekken. Een groot verschil met het transferbeleid van City, Chelsea, Tottenham of Liverpool. De voorbije winter heeft Ferguson zelfs geen euro uitgegeven.
“Als we naar de transfers van de andere ploegen kijken, vragen wij ons altijd af hoe United het zal redden”, aldus Meek. “Toch speelt het ieder seizoen mee voor de titel. Ook Arsenal geeft weinig uit, maar Arsène Wenger heeft een jonge ploeg opgebouwd. Het heeft hem zes jaar zonder titel gekost, terwijl Manchester de trofeeën opstapelde. Tegenwoordig hoeft Arsenal weinig te spenderen, want zijn jonge ploeg is rijp geworden. Intussen blijft het team van Ferguson ondanks de schaarse aankopen goed in de race.”
Intelligente aankopen dus, maar ook een intelligent beheer van het elftal. Wanneer Didier Drogba of Frank Lampard geblesseerd raken, verzuipt Chelsea. Ferguson wist zijn team naar de kopplaats te loodsen ondanks de blessure van Antonio Valencia, het vertrek naar de Asia Cup en vervolgens de blessure van een in bloedvorm verkerende Ji Sung Park, maar vooral ondanks de slechte conditie van Wayne Rooney.
Meer altruïsme
Rooney, de naam is gevallen. De grootste verdienste van Manchester is dit seizoen toch wel dat het op kruissnelheid blijft zonder zijn hulp. Dit zou geen enkele andere Engelse club kunnen. Vorig seizoen was Rooney goed voor 34 treffers in 44 matchen en ving hij probleemloos het vertrek van Cristiano Ronaldo op. Sinds zijn (verloren) gok in de kwartfinale van de Champions League tegen Bayern München bleef Rooney onzichtbaar op de Wereldbeker, speelde hij een zwakke competitiestart, kwam hij in een mediastorm rond overspel terecht en liet hij vooral duidelijk merken dat hij weg wou, al veranderde hij na een forse loonsverhoging meteen van gedacht. De star van Manchester was door dit alles redelijk van slag, meer dan door zijn voortdurende plaatswisselingen. Sinds hij weer in de gratie staat, geeft Rooney de voorkeur aan werken en altruïsme – elf beslissende passes tegenover drie vorig seizoen – en zette hij dat in de verf met een fenomenale omhaal in de stadsderby.
De terugkeer van de Wayne Rooney versie 2009/10 zal een voorwaarde zijn om de Red Devils aan de top te houden.
DOOR STÉPHANE VANDE VELDE
Op zijn 69e heeft Ferguson verre van achterhaalde ideeën
