De voormalige rots in de branding bij Lokeren, Club Brugge, AA Gent en Zulte Waregem combineerde het profbestaan zijn hele carrière met een job in het onderwijs. Van het voetbalwereldje nam hij ondertussen wat afstand, voor de klas staat hij nog steeds.
Tjörven De Brul (43) ontvangt ons in zijn moderne woning in Hillegem, een dorpje van zo’n 3500 inwoners in de Denderstreek. Het is krokusvakantie en dus is de leerkracht LO thuis, net als zijn kinderen. Zoontje Maxime (8) schuift mee aan tafel en wisselt aandachtig luisteren af met het hooghouden van een rondslingerende ballon. De voetbalgenen zijn overgegaan van vader op zoon.
‘Hij kijkt op naar mij’, glundert zijn papa. ‘Bij Borsbeke (derde provinciale, nvdr) amuseert hij zich met zijn vriendjes, maar volgens mij kan Maxime een hoger niveau aan. Daarom wagen we volgend seizoen de stap naar Olsa Brakel, in de tweede amateurliga. Dat was zijn keuze, ik push hem niet. Het speelt al in zijn hoofd om in mijn voetsporen te treden. Dat zou ik wel leuk vinden.’
GRENZEN VERLEGGEN
Zelf genoot de verdediger zijn jeugdopleiding bij Lokeren, waar hij doorgroeide naar de A-kern alvorens naar Club Brugge te verkassen. Voor blauw-zwart speelde De Brul meer dan 250 wedstrijden en won hij een hoop eremetaal, waaronder drie titels en evenveel bekers. Al leerde hij daar ook de keerzijde van de medaille kennen. ‘Er heerste in Brugge een enorme druk om prijzen te pakken’, legt hij uit. Het meeste plezier beleefde De Brul daarom aan zijn periode bij Zulte Waregem (van 2005 tot 2007), op het einde van zijn profcarrière. ‘Het was er wat gemoedelijker. We hadden een hechte groep, allemaal vrienden.’ In 2006 won Essevee als neo-eersteklasser de beker van België. ‘Dat was fantastisch, zowel voor de club als voor de spelersgroep’, blikt hij terug. ‘Wij waren allemaal semiprofs, iedereen had een job naast het voetbal.’ Al was dat voor de geboren Aalstenaar niets nieuws…
‘Toen ik bij Brugge speelde, zochten ze bij RENO (KATHO-RENO, een hogeschool in Torhout, nu VIVES-RENO, nvdr) een lesgever voetbal’, steekt de veertiger van wal. ‘De directeur was een fervente supporter van Club Brugge en had gelezen dat ik licentiaat LO was. Hij nam contact op met wijlen Antoine Vanhove(ex-bestuurder van Club Brugge, nvdr) om te vragen of ik die positie niet wou invullen. Waarom niet, dacht ik. Het ging tenslotte maar om drie uurtjes per week.’ Ideaal om ervaring als leraar op te doen tijdens zijn loopbaan als voetballer, beseft hij. ‘Het voordeel was dat ik na mijn voetbalpensioen niet vanaf nul moest beginnen, zowel qua ervaring als qua loon.’
Leerkracht is de oud-international inmiddels al enkele jaren in Aalst, bij de Dames van Maria, een school voor handels-, technisch en beroepsonderwijs waar vooral meisjes op de schoolbanken zitten. Die zijn van nature wat volgzamer, merkt hij, al zijn ze soms geen fan van de sportlessen. ‘Soms zuchten of zagen ze, maar dan is het zaak om met aangepaste oefeningen de lessen toch zo leuk mogelijk te maken voor iedereen.’ Niet altijd een gemakkelijke opgave, maar gelukkig zijn er ook voordelen aan de job. ‘Als je de studenten zover krijgt dat ze hun grenzen verleggen, zie je na afloop vaak de blijdschap op hun gezicht. Daar haal ik mijn motivatie uit’, vertelt De Brul. ‘En het feit dat ik geen verbeterwerk heb, is ook een pluspunt’, voegt hij er lachend aan toe.
De leerlingen weten wel degelijk wie er voor hen staat, al is er van adoratie geen sprake. ‘Ik heb een goede band met mijn leerlingen, maar ze kijken niet naar me op omdat ik een ex-voetballer ben’, doet de sportleerkracht uit de doeken. Logisch, aangezien de tieners aan wie hij lesgeeft hem waarschijnlijk nooit hebben zien spelen. Al polsen ze af en toe wel eens naar zijn verleden als profspeler, vooral als ze ontdekken dat hij ooit Rode Duivel was. ‘Dan vragen ze: ‘Dan ben jij toch rijk, waarom geef je dan nog les?’ Ik antwoord dan dat ik hen niet kan missen’, grinnikt De Brul.
VOETBALSCHOOL
Bij Gent-Zeehaven en Jong Lede proefde de Oost-Vlaming van het trainerschap. Geen onverdeeld succes, hij was niet erg gelukkig als coach. ‘Het is totaal anders dan voor een klas staan’, begint hij. ‘Leerlingen zijn makkelijker te motiveren. Voetballers zijn vaak kleine kinderen. (lacht) Pas op, ik heb al goed werk geleverd als trainer, maar de extrasportieve randzaken staan me niet aan. Ik hoef ook niet per se in dat voetbalwereldje te blijven hangen. Ik ben er nu zo goed als uit, en ik heb me dat nog geen dag beklaagd.’
Hij gaat nog wel graag naar wedstrijden, al gebeurt dat niet zo vaak. ‘Elk jaar een paar keer’, telt De Brul. ‘Enkel op uitnodiging, ik vind dat tof als ze vragen of ik eens wil komen kijken. Zo zag ik onlangs AA Gent – Club Brugge.’ Zijn zoontje is fan van blauw-zwart, zelf heeft hij geen voorkeur. ‘Als ik maar een mooie wedstrijd heb gezien.’
De voormalige defensieve sterkhouder heeft dus wat afstand genomen van het voetbalwereldje, al is de deur niet helemaal dicht. De Brul is actief bij Foot4All, een voetbalschool die jonge voetballertjes kwalitatieve trainingen geeft. Opgericht door Peter Van der Heyden (ex-Club) en met naast De Brul ook onder meer Wim De Corte (technisch directeur Oud-Heverlee Leuven) en Chris Van Puyvelde (technisch directeur bij de KBVB) in het trainersteam, beschikt de academie over enorm veel knowhow. Ook Maxime De Brul krijgt er extra vorming.
Leerkracht in het middelbaar en trainer bij een voetbalschool voor acht tot twaalfjarigen: het is duidelijk dat De Brul graag met kinderen werkt. Ligt er dan misschien toch een trainerscarrière bij de jeugd in het verschiet? ‘Wie weet?’, blijft hij op de vlakte. ‘De goesting is er nog niet honderd procent. Ik werk in elk geval liever met jongeren, die voetballen nog puur voor het amusement. Als ik opnieuw coach word, zal het van de jeugd zijn’, besluit De Brul overtuigd.
DOOR JONAS VAN HIMBEECK – FOTO’S BELGAIMAGE
‘Leerlingen zijn makkelijker te motiveren. Voetballers zijn vaak kleine kinderen.’ – TJÖRVEN DE BRUL
