Wie vóór het EK had gezegd dat Nederland als laatste zou eindigen in zijn groep, met nul punten op zijn conto, zou onmiddellijk in een dwangbuis gestoken zijn en afgevoerd naar een of andere kliniek voor mentaal gehandicapten. De gedoodverfde favoriet van het toernooi wordt nu traditioneel door de Nederlandse en de internationale pers met de grond gelijkgemaakt. Terecht of onterecht, dat laat ik in het midden, maar ik wil het hele gedoe toch een beetje nuanceren.

Tegen Denemarken speelden onze noorderburen volgens mijn bescheiden mening helemaal niet zo slecht. Ze creëerden minstens een dozijn kansen, maar die werden jammerlijk niet benut. Als men deze wedstrijd honderd keer laat herspelen, dan winnen de Hollanders negenennegentig keer, neem het van mij aan, en dan zou het vervolg er heel anders uitgezien hebben. Op een EK of WK moet men zijn eerste match absoluut winnen, dat is een gulden regel in het voetbal! Het krikt de sfeer op in een groep en dat is primordiaal voor verder succes. Die sfeer zou al niet optimaal zijn geweest bij onze Nederlandse vrienden. Reeds tijdens het trainingskamp voor de afreis naar Krakau zou er een opstootje geweest zijn tussen Rafael van der Vaart en de bondscoach. Van der Vaart zou Bert van Marwijk ervan hebben beschuldigd dat hij zijn schoonzoon, Mark van Bommel, zou voortrekken. Hij vond dat hij geen eerlijke kans kreeg om zich in het elftal te spelen. Hij dreigde ermee op te stappen. Er was veel overredingskracht nodig van enkele bondsofficials om de speler van Tottenham op zijn stappen te laten terugkeren. Ook Klaas-Jan Huntelaar zou een ettertje geweest zijn. Hij eiste een basisplaats op en toen die er niet kwam, was het hek van de dam. Het ging zover dat men dreigde hem uit het hotel te schoppen als hij zijn bek niet hield! Toen hij dan toch zijn kans kreeg, in de laatste match tegen Portugal, schopte hij nog geen deuk in een pakje boter.

Dat verwondert mij helemaal niet, want ik maakte het allemaal mee. In Anderlecht was het niet anders. Robbie Rensenbrink en Arie Haan konden na het WK in Argentinië elkaars bloed wel drinken. Robbie was de grote mond, de opschepperij en de verwaandheid van Arie kotsbeu na hun gezamenlijk verblijf in Zuid-Amerika. Terug in Brussel ging het van kwaad naar erger. Ze wisselden geen woord met elkaar! Toen de pers er zich mee bemoeide, was het helemaal om zeep. Er vormden zich twee clans in de kleedkamer, de ene pro Rensenbrink, de andere pro Haan. Men moest oppassen met wie men praatte of wie men een hand gaf, want men werd vlug ingedeeld bij deze of gene groep. Uiteindelijk is Rensenbrink vertrokken en viel de ploeg uit elkaar. Kleine oorzaken met grote gevolgen.

Maar de grootste soap werd mij verteld door Jean Trappeniers, de legendarische keeper van Anderlecht. Hij maakte deel uit van de 22 spelers die naar Mexico werden gestuurd voor het WK in 1970. Om aan het hoogteverschil gewend te geraken, vertrokken ze twee weken voor het begin van het WK. Waar ze onmiddellijk aan gewoon geraakten, was… de verveling – vooral omdat er door de Belgische ploegleiding een paar onzinnige maatregelen werden getroffen. Hoewel het veertig graden warm was, was het verboden om te zwemmen. Tijdens de maaltijden waren er altijd twee menu’s, zodat de spelers niet allemaal tegelijk zouden vergiftigd worden. De ene groep kreeg de lekkerste hapjes, terwijl de andere groep het moest stellen met een sobere maaltijd. Nu zou je kunnen denken dat er dagelijks werd gewisseld, maar neen hoor! Dat alles zorgde voor slaande ruzies.

Met het materiaal liep ook het één en ander mis. België was de enige ploeg die in de Mexicaanse hitte met lange mouwen voetbalde.

Hoe langer de Rode Duivels in Mexico bleven, hoe zenuwachtiger iedereen werd. Lon Polleunis en Johan Devrindt gingen zelfs met elkaar op de vuist na een training. Voor de anderen was dat zowaar een leuke afwisseling. Iedereen was blij dat ze naar huis mochten na de uitschakeling in de eerste ronde.

Het voetballersleven kan toch hard zijn.

gille van binst

“Veertig graden, maar verboden om te zwemmen.”