Op dertigjarige leeftijd doet Pete Sampras nog altijd van zich spreken. En zelfs al zou hij morgen stoppen met tennissen, het lijkt weinig waarschijnlijk dat hij dan niet meer over de tongen zal gaan. In navolging van Björn Borg, John McEnroe en Jimmy Connors, die in hun periode met onuitwisbare inkt tennisgeschiedenis schreven, zal ook Sampras in het geheugen gegrift blijven als een uitzonderlijk speler.

Een keuze maken uit Pete Sampras‘ glorieuze wapenfeiten, het is een onbegonnen taak. Is zijn titel op de US Open van 1990, toen hij nog maar een Amerikaanse belofte was, het hoogtepunt ? Of is het één van zijn zes andere Grand Slamzeges, die hem samen het absolute record opleverden ? Of is het het feit dat hij zes jaar lang onafgebroken de nummer één van de wereld was ?

Zoals gezegd : onbegonnen werk. Pete Sampras was/is de meester van het spectaculaire en risicovolle serve and volley. Daarmee liet hij van zich spreken, want Sampras sprak de taal van de court. Het is een houding die hem in Wimbledon ooit verweten werd, toen de Engelse tabloids, als steeds op zoek naar sterke koppen, hem omgeschreven als boring.

Saai. Sampras lijkt het misschien wel, maar dat is dan een indruk die toch niet strookt met de werkelijkheid. In tegenstelling tot vele van zijn collega’s die uitblinken in clichés, is deze Amerikaan best een interessante persoonlijkheid om naar te luisteren.

Pete Sampras werd geboren op 12 augustus 1971 in Washington. Zijn ouders, Georgia en Sam, werkten er als ingenieurs voor het ministerie van Defensie. Toch bracht hij een groot deel van zijn jeugd door in Palos Verdes, in Californië. Op 7-jarige leeftijd ontdekte hij het tennis. Zijn idool ? Rod Laver, van wie hij keer op keer de videocassettes bekijkt. Waarom tennis ? Omdat met uitzondering van de jongste zus Marion iedereen in de familie tennist. Stella is momenteel verantwoordelijk voor de vrouwelijke tennisploeg van de universiteit van Los Angeles, en broer Gus assisteert de organisator van het toernooi van Scottsdale.

In 1982 kreeg de toen 11-jarige Pete de kans om een balletje te slaan met Laver, de Australische winnaar van twee Grand Slams (in 1962 en ’69). Of die sessie bijdroeg aan Sampras’ beslissing om zijn stijl radicaal te veranderen, is nog altijd niet geweten. Zijn eerste echte coach, Pete Fischer, zal er zeker ook een woordje in meegeplaatst hebben. De omslag betrof zijn tweehandige return, die werd omgevormd naar een enkelhandige, en het baseline tennis dat ingeruild werd voor een avontuurlijker oprukken naar het net.

ij de junioren was Sampras slechts een van de vele beloften. Andre Agassi, Jim Courier, Michael Chang en David Wheaton vielen meer in het oog, en wanneer hij begin 1988 profspeler werd, negeerde de tenniswereld de man die zou uitgroeien tot een buitengewoon kampioen.

Zijn ontwikkeling naar de top zou slechts twee jaar duren. Op 12 februari 1990 won Pete Sampras zijn eerste van 63 toernooien. Later volgde een titel op het grastoernooi in Manchester en de zege op de US Open, waar hij in de laatste drie matchen achtereenvolgens Ivan Lendl, John McEnroe en Andre Agassi versloeg. Met zijn 19 jaar en 28 dagen werd hij zo de jongste winnaar in de geschiedenis van de Open Amerikaanse kampioenschappen.

Op de cover van Sports Illustrated, de sportbijbel van de Nieuwe Wereld, stond de sprekende titel A star is born op de cover. Er zouden nog overwinningen volgen : drie in New York (1993, ’95 en ’96), maar vooral zeven op het heilige gras van de All England Club in Wimbledon (van 1993 tot ’95, en van 1997 tot 2000). In dertien deelnames verloor Pistol Pete slechts twee keer op het mythische Centre Court : in 1996 bleek Richard Krajicek te sterk in de kwartfinales, en vorig jaar werd hij in de achtste finales geklopt door Roger Federer.

Enkel Roland Garros ontbreekt op de rijkgevulde palmares van Sampras. In 1996 kwam hij er wel heel dicht bij, maar een verzengende hitte en een bijzonder moeilijke loting ( hij speelde vijfsetters tegen Sergi Bruguera, Todd Martin en Jim Courier) haalden het van zijn vastberadenheid om te zegevieren in Parijs.

In 1997 werd Sampras door een honderdtal spelers en oud-spelers, journalisten en toernooidirecteuren gekroond tot beste tennisser aller tijden. Sinds hij in september 2000 hij trouwde met de actrice Bridgette Wilson, won hij behalve Wimbledon in datzelfde jaar geen enkel toernooi meer. Door een gebrek aan motivatie, inspiratie of conditie ? Niemand die het echt weet, maar het wordt allemaal wel ergens gefluisterd.

Toch bewees de 30-jarige Amerikaan op de laatste Australian Open dat hij nog altijd tot zijn beste tennis in staat is. Enkel Marat Safin, op de top van zijn kunnen, kon hem uitschakelen.

Maar Sampras heeft zijn geduld verloren. Dat lijken althans zijn twee trainerswissels te willen zeggen. Tim Gullikson en Paul Annacone konden vertrekken, en nu wordt hij getraind door José Higueras, een kenner van het graveltennis. Dat lijkt erop te wijzen dat Sampras een laatste gooi wil doen naar een titel op Roland Garros. Aan iedereen die het horen wil, zegt hij het : dat hij Roland Garros wil en kàn winnen.

door Florient Etienne,

Met de keuze van zijn trainer lijkt Sampras een laatste gooi te doen naar een titel op Roland Garros.