Champions Leaguevoetbal, het moet voor Genk één lange feestroes worden de komende maanden. Want als het kam-pioenenbal een limousine is, dan stelt de Europa League echt niet veel meer voor dan een tweedehandse Lada. Al is een Lada dan nog beter dan ineens zonder auto langs de kant van de weg te staan! Ik moest het ooit meemaken in mijn eerste jaar Anderlecht, ergens halverwege de jaren 90. Pas aangekomen en nieuw in de club moest ik al onmiddellijk onder de lat voor de heenwedstrijd voorronde Champions League tegen Ferencvaros. Filip De Wilde had eerder immers een schorsing opgelopen. Onder Herbert Neumann, later de kortst zittende trainer bij Anderlecht gebleken, ging de thuiswedstrijd met 0-1 verloren. Niet getreurd echter want met de toenmalige Europese reputatie van Anderlecht zou dat varkentje in de terugwedstrijd wel even gewassen worden. Veertien dagen en een trainersontslag later trokken we onder het goedkeurend trainersoog van ene Raymond Goethals als interim-coach vol vertrouwen richting Hongarije. Niet dus! Na een heuse thriller stond de stand op 1-1 en was het gedaan met Europa. Het was alsof de wereld op mijn hoofd terechtkwam, want eigenlijk had ik er nooit rekening mee gehouden dat dit kon gebeuren. Over and out, geen vangnet Europa League, geen drukke kalender meer en met andere woorden te veel spelers aan boord. De nervositeit binnen de club kon beginnen en de zoektocht naar een nieuwe coach was al bezig.
Wat de trainer betreft ietwat vergelijkbaar met het huidige Genk dus. Al is de stopgezette samenwerking daar toch nog iets opmerkelijker te noemen. De normen en waarden van Frankie Vercauteren lijken in schril contrast te staan met zijn beslissing. Ook ik mocht hem leren kennen als een trainer die totaal niet past in de soap die zich de voorbije weken rond hem afspeelde. Tot hij uiteindelijk wel het achterste van zijn tong liet zien en de beweegredenen voor zijn vertrek verduidelijkte, bleef het vooral wenkbrauwen fronsen voor iedereen die hem een beetje kent.
Een andere trainer die voor vele bedenkelijke blikken zorgde de voorbije weken was José Mourinho. De – voor mij not so – Special One moet nu wel de ondergrens bereikt hebben. Nadat hij eerder al sommige spelers van de Koninklijke uit Madrid omgetoverd had tot Robocops die al het goede op een voetbalveld proberen te vernietigen, nam hij nu als klap op de vuurpijl ook zelf het heft in handen. De supercup mag dan in Spanje niet de meest belangrijke prijs zijn, de rivaliteit met FC Barcelona drijft hem blijkbaar tot wanhoop. Hoe anders te verklaren dat een dergelijke topcoach zich laat verleiden tot een rol als straatvechter. Neen José, bij Real zijn ze Los Galácticos als norm gaan zien en verwachten ze van jou met dit mate-riaal net hetzelfde. Helemaal ongelijk kan je ze ook niet geven met het aanwezige potentieel!
Om echt de titel Special One te verdienen, moet je toch nog wat meer liefde voor de sport en het spelletje kunnen aantonen. Daarom wil ik Pierre Denier wel eens op een persconferentie naast de Madrileense coach zien zitten. Denier: een man naar mijn hart! Met een sjaal rond de nek als supporter nummer één loopt hij zijn ereronde rond het veld na de kwalificatie van zijn KRC Genk. Ingetogen maar diep ontroerd en intens gelukkig met het verloop van de gebeurtenissen. Het beeld maakte mijn mooie voetbalavond vorige week dinsdag helemaal compleet… Bedankt Pierre!
De column van Geert De Vlieger verschijnt tweewekelijks.
“Als de Champions League een limousine is, dan is de Europa League een tweedehandse Lada.”
