Tot tweemaal toe heeft Lokeren geprobeerd een nieuwe stijl te introduceren, maar zowel onder Bob Peeters als Rúnar Kristinsson bleek: de schaduw van Peter Maes hangt als een zware sluier boven Daknam. Nu kan de Limburger daar zélf iets aan doen.
Zelden gezien, de manier waarop Peter Maes (53) vorige donderdag zijn intrede maakte voor een tweede regeerperiode bij Sporting Lokeren. Het begon met een volle parking aan het Daknamstadion, waar honderden supporters waren toegestroomd om de eerste training bij te wonen van de trainer die hen tussen 2010 en 2015 zoveel successen (drie play-off 1-deelnames, twee keer bekerwinst en Europa Leaguevoetbal) had bezorgd. Na de pittige oefenstonde baande Maes zich een weg tussen de massa, bedolven onder luid applaus. Alsof Lokeren zonet Lionel Messi had aangeworven. Een half uurtje later stond de Limburgse coach te glunderen op de persconferentie. Dit was echt thuiskomen, ja. En net wat hij nodig had na zijn ontslag bij KRC Genk, dat er flink ingehakt had, zo bekende hij.
Minder onverdeeld gelukkig dan de fans, trainer en bestuur, waren de spelers. Enerzijds heerst vanuit de spelersgroep wel het geloof in Peter Maes en zijn talent om een groep op scherp te zetten, anderzijds vonden ze het ontslag van Rúnar Kristinsson ongehoord. Vooral de manier waarop stoorde: in het midden van de week, nadat je hem eerst nog nietsvermoedend een ochtendtraining laat afwerken om hem dan op je kantoor te roepen en te melden dat het afgelopen is. ‘Dat was niet netjes, ‘ zoals een speler het naar ons verwoordde, ‘zeker omdat Rúnar zo een correcte kerel is, een ware gentleman.’
Een trainerswissel was in de ogen van veel spelers ook niet nodig. Er werd goed getraind, met de discipline en de sfeer in de groep was niets mis. Vaststellingen die sportief directeur Willy Reynders en voorzitter Roger Lambrecht eveneens maakten. Bovendien, zo verklaarde Reynders op de persvoorstelling van Maes, ‘is het niet normaal dat je een trainer ontslaat na amper twee wedstrijden in het nieuwe seizoen’. Dat Kristinsson dan toch de laan werd uitgestuurd, heeft één reden: Peter Maes.
‘Als je de kans hebt om de trainer terug te halen die hier zo succesvol geweest is, mag je die niet laten schieten’, legde Reynders uit. Dat Sint-Truiden, in de achtertuin van Limburger Maes, twee dagen eerder tot een trainersontslag was overgegaan, zorgde bij het Lokerenbestuur voor een paniekreactie: eigenlijk wilden ze nog twee of drie wedstrijden wachten om Kristinsson te beoordelen, maar het risico was te groot dat Maes dan ondertussen elders zou tekenen.
Bouwproces
Een bedenking: Maes was ook in juni al vrij, waarom dan nog de voorbereiding starten met Kristinsson als je toch al aan het flirten bent met je ex? Daar zijn drie redenen voor. Ten eerste ging Maes er in die periode nog van uit dat hij bij promovendus FC Antwerp aan de slag zou gaan, waarmee hij zo goed als rond was. Tot daar ene Luciano D’Onofrio neerstreek en Laszlo Bölöni in zijn valies meepakte. Ten tweede had Lambrecht een afspraak met Kristinsson dat zijn contract automatisch verlengd werd als hij de ploeg bij de eerste tien kon laten finishen. Lokeren eindigde de competitie als elfde, maar Lambrecht besloot eind februari, nog voor de start van play-off 2, om de IJslander te bevestigen in zijn functie. De reden? Kristinsson was iets aan het bouwen. Reden nummer drie.
Toen de voormalige vedette van Sporting in november vorig seizoen overnam van Georges Leekens scherpte hij eerste de discipline in de kleedkamer aan en zette vervolgens een stevige defensieve organisatie neer. Lokeren slikte nog amper tegendoelpunten. De volgende stap in het bouwproces was beter voetbal serveren en meer scoren. Een eerste aanzet daartoe kwam er al in play-off 2, waarin Lokeren tweede eindigde in de poule, achter KRC Genk. Vervolgens werd het transferhuiswerk snel afgemaakt en lag de focus in de voorbereiding op offensieve patronen. In de oefenwedstrijden werd vlot de weg naar doel gevonden.
Maar dan was er die eerste competitiematch tegen Club Brugge: 0-4 verlies. Vooral de manier waarop: machteloos, zonder grinta. Kristinsson stond er wat apathisch naar te kijken, niet bij machte zijn troepen te corrigeren. Ineens sloeg de twijfel toe bij het bestuur. Hun enige vrees, dat Kristinsson het (verbale) vuur mist om zijn goede voetbalideeën over te brengen, manifesteerde zich voor hun ogen. Daarom werd trouwens de iets luidere Arnar Vidarsson aan hem gekoppeld. Alleen zorgde die wisselwerking ervoor dat sommige spelers zich afvroegen wie nu eigenlijk de baas was. Al grappend weliswaar, maar echt optimaal voor de autoriteit van een hoofdtrainer zijn zulke toespelingen niet.
Twijfel heerste er nochtans niet bij de spelersgroep, die wilde tegen KV Kortrijk het een en ander rechtzetten. ‘We waren tegen Club voldoende voorbereid, kenden hun systeem en wilden dat counteren door hoog druk te zetten, maar we begonnen veel te slap, waardoor we snel met de rug tegen de muur stonden’, aldus een speler. ‘Een misstap, die we tegen Kortrijk zouden rechtzetten. Niets wees erop dat we weer zo slap zouden starten. Onverklaarbaar.’
Offensieve onmacht
Sportief directeur Willy Reynders, die na de aanstelling van Bob Peeters in de zomer van 2015 voor een tweede maal zijn nek uitstak met de aanstelling van Kristinsson, slaat mea culpa. Hij wilde na de succesperiode onder Maes naar een ‘Lokeren nieuwe stijl’, met meer aandacht voor technisch raffinement en een bedachtzame manier van coachen. Maar zowel onder Peeters, Leekens (een keuze van Lambrecht) als Kristinsson bleek: de zachte aanpak werkt niet op Daknam. ‘In België is het zeer moeilijk om zo’n voetbal te brengen’, moet Reynders vaststellen. ‘Zelfs de topclubs slagen daar met moeite in, op Genk na. Je moet er een bepaald soort spelers voor halen, maar die missen dan soms grinta. Als je met een beperkt budget werkt, zoals wij, dan is het vaak kiezen tussen het een of het ander.’ Dus wordt nu teruggegrepen naar het gekende succesrecept. Maes gaat uit van het principe: spelers moet je bij de hand nemen en leiden, er constant kort op zitten.
Tegen Excel Mouscron (0-2) leidde dat afgelopen weekend evenwel niet tot een beter resultaat. Al voor de derde keer op rij ging Lokeren roemloos de boot in. Verdict na drie competitiewedstrijden: zeven tegendoelpunten en – alarmerender – geen enkel doelpunt gemaakt. Hoewel Maes tegen Mouscron meteen voor een tweespitsensysteem koos, werd amper een kans bijeen gevoetbald. Dat aanwinst Robin Söder, voor het eerst aan de aftrap, al na een half uur geblesseerd uitviel, hielp de zaak weinig. De kwieke Zweed was tot dan toe de meest actieve man in de voorlinie. Het valt ook af te wachten hoe Tom De Sutter, de duurste speler ooit op Daknam, het regime Maes zal verteren. De Sutter zoekt al sinds zijn komst naar Lokeren naar het juiste ritme en straalt allerminst spelvreugde uit – bij zijn vervanging zaterdag werd de ex-international zelfs uitgefloten door de eigen aanhang. Zeker als Lokeren ver van het vijandige doel speelt, heeft De Sutter weinig meerwaarde.
Verwacht mag worden dat Lokeren de laatste weken van deze zomermercato nog de transfermarkt optrekt, met een duidelijk doel: offensieve versterking. Tegen 5 november moet dan alles op punt staan, dan trekt Lokeren naar Genk. Een weekend dat met rood aangestipt staat in de agenda van Peter Maes. Hij heeft nog een eitje te pellen in de Luminus Arena.
DOOR MATTHIAS STOCKMANS – FOTO BELGAIMAGE
Een trainerswissel was in de ogen van veel spelers niet nodig. Met de discipline en de sfeer in de groep was niets mis.
