Roeier Dirk Crois is geen emotioneel mens. Behalve op de Theems.
Jef Van Baelen vraagt toppers naar hun mooiste sportherinnering.
Een herinnering waar ik met veel voldoening aan terugdenk, komt niet uit mijn eigen carrière als sporter maar maakte ik mee als coach. In 2016 werd mijn pupil Hannes Obreno uitgenodigd voor de Henley Royal Regatta, een prestigieus roeitoernooi op de Theems in Oxfordshire. De Engelse upperclass maakt daar een society event van waarbij Waregem Koerse verbleekt. Je komt de tribunes niet in zonder pak en das. De chauffeur parkeert ondertussen de oldtimer van de lord in de nabijgelegen landerijen.
Sportief hoort Henley niet bij de absolute top, maar wij zagen er een mooie uitdaging in, vlak voor de Olympische Spelen van 2016. Er wordt in wedstrijden geroeid van één tegen één, met rechtstreekse uitschakeling. Hannes was op dreef en plaatste zich voor de finale, waar hij uitkwam tegen de Nieuw-Zeelandse legende Mahé Drysdale. Hij was de regerende olympische kampioen, en had al vier keer de regatta van Henley gewonnen. Zeggen dat Hannes als underdog begon, is een understatement.
De tactiek van Drysdale was altijd dezelfde. Hij startte traag, haalde dan zijn tegenstander bij – waardoor die mentaal brak – en ging hem dan voorbij. Dat mocht Hannes niet overkomen. Op mijn verzoek bleef hij Drysdale altijd nét voor. In de eindsprint zou hij de Nieuw-Zeelander wel kloppen. Om dat uit te voeren, heb je een enorme mentale kracht nodig, en een groot geloof in je coach. Gelukkig klopte mijn plan tot in de puntjes. Hannes deed het ook perfect.
Ik volgde de wedstrijd in een oude, houten sloep. Die boot deinde enorm – de plezierbootjes van de Britse lords varen tijdens de race gewoon verder over de Theems – en ik had geen idee hoe Hannes ervoor stond. Aan de hoofdtribune staan twee vlaggenmasten. Als Drysdale voorop lag, hesen ze de rechtse vlag, bij Hannes was het de linkse. Het geluk dat mij overviel toen ik besefte dat de roeiers over de finish waren en de juiste vlag wapperde… Ik ben geen emotioneel mens, zeker niet in de sport. De ene keer win je, de andere keer verlies je. Beide uitkomsten moet je relativeren, het leven gaat door. Maar daar in Henley had zelfs ik een krop in de keel. Van de tribunes steeg een wild gebrul op: de Britten houden van underdogs.
