Hockeyer Marc Coudron zag zijn tegenstander keer op keer missen.
Jef Van Baelen vraagt toppers naar hun mooiste sportherinnering.
Als je de huidige waardeverhoudingen kent valt het bijna niet voor te stellen, maar toen wij in 1993 voor een WK-ticket streden tegen Maleisië was België veruit de underdog. Hockey was toen een kleine sport in ons land. Ik was kapitein van de nationale ploeg.
Met hangen en wurgen hadden we ons voor de laatste barragematch geplaatst. Maleisië stond tien plekken hoger op de wereldranglijst en had veel meer ervaring. Het team was ons niet onbekend: enkele jaren daarvoor hadden de Maleisiërs zich ten koste van ons geplaatst voor de Olympische Spelen. Iedereen verwachtte dat dat scenario zich zou herhalen.
Het mooie aan sport is dat je soms boven jezelf uitstijgt. We hielden Maleisië op 3-3. In de shoot-outs lieten de Maleisiërs het liggen. Ze scoorden maar één keer uit vier pogingen. Hen keer op keer zien missen, en dan de vreugde-uitbarsting toen ons WK-ticket definitief binnen was: ik kan me die emoties nog zo voor de geest halen.
Het WK zelf werd een tegenvaller. Onze ploeg had talent, maar we leefden niet als profs. Vaak was het 0-0 of 1-0 aan de rust, maar gingen we in de tweede helft compleet onderuit tegen beter getrainde tegenstanders. We eindigden elfde op twaalf teams. Als dat je plaats is, dan valt zoiets te aanvaarden, maar ik had het gevoel dat er veel meer in zat. Twee jaar na het WK nam Maleisië trouwens revanche door ons opnieuw te kloppen in de kwalificaties voor de Olympische Spelen van 1996.
Toch denk ik dat die teleurstellende jaren van gemiste kansen belangrijk zijn geweest voor het Belgische hockey. Muhammad Ali zei: ‘Impossible is temporary.’ Destijds kon je je niet voorstellen dat de Belgen het WK of olympisch goud zouden winnen, maar zodra we professioneel begonnen te werken, ging het eigenlijk snel. Ik stopte als sporter en werd op mijn 35e voorzitter van de Belgische hockeybond.
Met een gedreven omkadering die vooruit wilde, hebben we ons hockey uit het amateurisme gehaald. Hard trainen is eigenlijk het makkelijkste wat er is. Elke sporter wil er het maximum uit halen, en dat het ons aan talent of mentaliteit ontbrak, heb ik nooit geloofd.
