Dressuurruiter Anne d’Ieteren miste twee topmomenten, wegens politiek.
Jef Van Baelen vraagt toppers naar hun mooiste sportherinnering.
‘Op elfjarige leeftijd heb ik mijn vader verloren. Ik leerde jong dat het leven in een oogwenk nooit meer hetzelfde kan zijn. Mijn paarden hielpen me dat trauma te verwerken. De stap om professioneel dressuurruiter te worden kwam haast vanzelf. Ik heb een mooie sportcarrière gehad, maar mijn twee topmomenten miste ik om politieke redenen. In 1980 plaatste ik me voor de Olympische Spelen van Moskou, maar door een boycot – we zaten midden in de Koude Oorlog – bleef ik thuis.
Vernemen dat mijn olympische droom in rook opging, was een van de zwaarste beproevingen van mijn leven, maar de doodsteek kwam vier jaar later. In de aanloop naar de Spelen van ’84 ontstond er een communautaire ruzie binnen de Belgische sport, die erop uitdraaide dat men geen Franstalige ruiters afvaardigde naar Los Angeles. Nu had ik er genoeg van. Als teken dat ik een ander leven zou beginnen, knipte ik mijn lange haren af en schonk ze aan een vereniging die vrouwen hielp die kaal waren geworden na een chemokuur.
Niet lang daarna kwam BOIC-voorzitter Raoul Mollet langs. Of ik geen interesse had om toe te treden tot het bestuur: Mollet vond dat de stem van vrouwen en van atleten te weinig klonk. Ik zei dat ik geen interesse had: Moskou en L.A. lagen nog op mijn maag.
Ik liet me overhalen om toch op het stemformulier te staan. Kansloos, dacht ik, want tijdens de stemming was ik op huwelijksreis. Toch werd ik verkozen. Dat maakte iets in mij los. Ik kreeg de kans om mijn teleurstelling om te zetten in iets positiefs. Wat als ik ervoor kon zorgen dat geen enkele Belgische atleet moet meemaken wat mij overkwam? Professionalisering werd mijn stokpaardje.
Met die insteek ben ik in 2009 voorzitter geworden van het Belgisch Paralympisch Comité. Paralympische sporters geven ons elke dag levenslessen. Ze beseffen hoe broos het leven is, toch zetten ze door. De opmars van onze paralympiërs was een geweldig staaltje teamwork, waar alle betrokkenen trots op mogen zijn. Het is een van de grote succesverhalen uit de Belgische sport. In Peking 2008 pakte de paralympische delegatie één bronzen medaille, in Parijs 2024 namen we veertien medailles mee naar huis, waarvan zeven gouden.’
Kippenvelmoment voor Bobsleester An Vannieuwenhuyse: ‘Bocht twee was make or break’
