Vergissingen, fouten en criminele feiten: Olivier Suray heeft meer dan voldoende redenen om zijn verleden achter zich te laten. Hier, in België, loopt hij toch maar rond met het brandmerk van de zaak-Ye. Op Mauritius wil hij een nieuw leven aanvatten, maar zijn weg kruist er opnieuw die van Pietro Allatta. Hoeveel risico’s neemt Olivier Suray?

Het schuim van trappistenbier spat in het rond in café Quille, een etablissement – in het centrum van Charleroi – waar de jaren zestig vrolijk zijn blijven spuiten. Olivier Suray (1971) houdt het bij water – bruisend, dat wel, als een soort van lichte toegeving aan de omgeving. Volgens de geruchten is Suray aan lager wal geraakt: platzak en aan de drank. Hij lacht vierkant. “Ik ben gescheiden, dat is alles. Dat overkomt mij niet alleen, geloof ik.”

Eerst even het stof van het collectieve geheugen blazen. Olivier Suray raakte op onverkwikkelijke wijze verwikkeld in het gokschandaal rond Zheyun Ye. Samen met de evenzeer beduimelde spelersmakelaar Pietro Allatta volgde hij de Chinese zakenman naar het Finse AC Allianssi. De club werd al gauw gelinkt aan onfrisse omkooppraktijken, met een 8-0-nederlaag als dieptepunt. Toen de Finnen hem de laan uitstuurden, keerde Suray terug naar België.

Wat is er van jou geworden?

Olivier Suray: “De laatste jaren heb ik verschillende jobs gedaan, vooral in de vastgoedsector, maar het is nooit gelopen zoals ik had gehoopt. Er ontbrak altijd een stukje, ik kreeg de puzzel nooit volledig gelegd.

“Ik ben ook een twaalftal kilo’s verzwaard, dat overgewicht moet er weer af. Ik ben een Carolo – de inwoners van Charleroi staan bekend als fanatieke bon vivants. Van het leven genieten, zit in deze regio ingebakken, ook in het voetbal. Toen ik bij Charleroi speelde, amuseerden we ons ook te pletter, maar we werkten ook keihard en we voetbalden wel in eerste klasse. Wat een verschil met nu. De spelers van de huidige ploeg zouden beter ook eens samen een pintje pakken. Natuurlijk zitten er bijna geen jongens van Charleroi zelf meer bij. Ook daar ligt een belangrijk verschil. Ik ben afkomstig van Gedinne, maar Charleroi, dat is echt mijn stad.”

Spijt komt altijd te laat

Je trekt nu naar Mauritius, een eiland in de Indische Oceaan. Doe je dat omdat je hier de puzzel niet volledig gelegd krijgt?

“Zo zou je het kunnen stellen. Het was geen gemakkelijke beslissing, ten slotte verhuis je toch naar de andere kant van de wereld. Ik heb mijn kinderen geconsulteerd, het was voor mij belangrijk dat Lorie, Thomas en Matis mijn beslissing begrepen, mijn behoefte om de bladzijde hier om te draaien en afstand te nemen van Charleroi en mijn verleden. Ze hebben mijn beslissing goedgekeurd. Mijn kinderen hebben me gered. Zonder hen was ik al lang van de hoogste toren van Charleroi gesprongen.”

Pietro Allatta woont ook op Mauritius, niet?

“Dat klopt en hij is het ook die me voor het eerst heeft gesproken over het opleidingscentrum voor jonge voetballers dat de Mauritiaanse voetbalfederatie op poten wil zetten. Dat interesseert me. Ik heb in België gewerkt bij kleine clubs en met de jeugd, maar ik was aan iets anders toe. Ik ben een ex-eersteklassevoetballer, dat zit hoe dan ook in mijn bagage. Ik heb bij Anderlecht, Standard en Charleroi gespeeld – dan heb je als voetballer toch iets meegemaakt, dacht ik. Als ik sommige trainers aan het werk zie, of ik luister naar de analisten, dan geloof ik dat ik in Mauritius een bijdrage aan het voetbal kan leveren, en dat ik jonge voetballers vooruit kan helpen. Ik snap ook wel dat het opleidingscentrum van Mauritius niet te vergelijken valt met dat van bijvoorbeeld Standard. Maar ik weet wel dat er hard gewerkt wordt en dat is wat ik wil. En misschien krijg ik op een dag wel de nationale ploeg onder mijn hoede, dat zou formidabel zijn. Dat is een beetje mijn geheime droom.”

Akkoord, maar samen met Allatta in een project stappen, is dat niet zeer onvoorzichtig?

“Ze moeten ophouden met me voor Allatta te waarschuwen. Ik weet wat ik wil: werken. Ik vertrek naar Mauritius en oké, daar zal ik met Pietro optrekken. Meer zelfs, ik zal in het begin bij hem intrekken. Maar de fouten van vroeger zal ik nooit meer maken. Natuurlijk heb ik spijt van die fouten. Ineens was het alsof die zeventien jaar als voetballer in eerste klasse niet meer telden. Dat is doodzonde, maar nu wil ik vooruit met mijn leven en dus wil ik aan de slag. Intussen hoop ik dat er in de zaak-Ye eindelijk recht wordt gesproken. Heel die geschiedenis blijft als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd hangen. Welnu, ik pas voor de rol van de zondebok die moet betalen voor alle anderen en die zelfs moet betalen voor dingen die hij niet heeft gedaan. Ik wil maar één zaak: dat ze die Chinees arresteren. Dan kan ik deze episode afsluiten. Ik heb me jammer genoeg in die zaak laten meeslepen – ik ging daar zwaar in de fout. Wat wil je dat ik zeg? Spijt komt altijd te laat. Ik kan die geschiedenis niet meer ongedaan maken. In die periode van enkele maanden was ik niet meer mezelf. Ze heeft me drie jaar van mijn leven gekost, mijn carrière, mijn huwelijk.”

Schei toch uit, man!

Weggaan is de enige oplossing?

“Ja, weggaan. Dit alles achter me laten, België verlaten zodat ze me daar kunnen vergeten, en iets nieuws opbouwen in een land waar ze me niet kennen en waar ze dus ook geen vooroordelen tegenover mij hebben. Ik zal mijn kinderen missen, maar ze zullen me geregeld bezoeken. En Mauritius is een paradijselijke plek, het is geen godvergeten gat in het Russische achterland.”

Koester je dan geen enkele achterdocht jegens Allatta?

“Maar schei toch uit, man! Pietro is een vriendelijke gast en hij biedt me deze job aan.”

De Chinees was ook een vriendelijke gast die je een job aanbood.

“Goh, de Chinees… Dat was een andere tijd. Aan mijn contract bij Bergen was een einde gekomen. Mijn huwelijk liep slecht. Het kon me allemaal niets meer schelen. Dus, toen Ye me voorstelde om naar Finland uit te wijken, heb ik toegehapt. Ik zei: we zullen wel zien. Ik wil het niet als excuus aanvoeren, maar ik heb toen gewoon niet nagedacht. Ik las de kranten, ik wist wat de Chinees in België allemaal had bekokstoofd. En toen kwam hij in Bergen terecht en ik zat daar op een dwaalspoor. Ik bevond me op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. En ik ben in de val gelopen, ik ben meegesleurd in toestanden die totaal niet stroken met mijn waardenpatroon. Als je niet oplet, gaat het vlug. Je komt terecht in een spiraal waaruit je niet meer kan ontsnappen. In Finland werd ik sportief directeur bij Allianssi. Ik had het nooit mogen aanvaarden. Ik zat daar alleen omdat de Chinees niet in het organigram mocht voorkomen. Ik was zijn stroman – hij had in die positie een gewezen voetballer nodig. Ik rekruteerde spelers voor de club en ik trok twee, drie keer per maand naar Finland. De reizen en de kosten van de ploeg betaalde ik zelf.”

Iedereen gaat voor het geld

En meer vroeg de Chinees van jou niet?

“Nee, voor die andere dingen had hij mij niet nodig. Hij was groot genoeg om te doen waar hij zin in had. Op een dag volgde ik een interland, Finland tegen Slovenië, geloof ik. Het stond 2-1 toen Ye me zei dat Finland met vier doelpunten verschil zou winnen. Ineens zag je op het veld bizarre interventies. De wedstrijd eindigde op 5-1. Ik spreek hier wel over een interland. Ik voelde me mottig, het was alsof ik wakker geschud werd: waar was ik in beland?”

Draait alles om geld in het voetbal?

“Het is gemakkelijk om te beweren dat je ‘neen’ tegen geld zegt, zolang ze het niet voor je op tafel schuiven. Want als het zo concreet wordt, gaat 99,99 procent voor het geld. Nogmaals, ik heb geen excuses. Op een morgen heb ik me afgevraagd: waar ben je mee bezig? Ik heb mijn ontbijt doorgeslikt, ik heb mijn koffers gepakt en ik heb Helsinki verlaten. Ik had daar niets meer te zoeken. Ik had daar zelfs nooit mogen komen.”

DOOR PIERRE BILIC

“Ik pas voor de rol van zondebok die moet opdraaien voor alle anderen en zelfs voor dingen die hij niet heeft gedaan.”

“Neen zeggen tegen geld is gemakkelijk. Tot het voor je op tafel ligt.”