Bij Germinal Beerschot verdient hij wat minder dan bij Club Brugge, maar hij is er gelukkiger. ‘Ik kon op de bank blijven zitten en mijn geld opstrijken, maar zo ben ik niet’, zegt Ivan Leko. ‘Ik wil 90 minuten op het veld staan. ‘
A ntwaarps spreekt Ivan Leko nog niet, maar lang kan dat niet meer duren. “Het is alsof ik hier al veel langer ben dan enkele weken”, zegt hij. “Van bij het eerste contact met Herman Kesters, Jos Verhaegen en Gunter Hofmans voelde ik wederzijds respect. Na een kwartier wist ik het eigenlijk al: ik wou bij Germinal Beerschot voetballen. Veel sneller kan een transfer niet gerealiseerd worden. Ik verdien wat minder, maar ik ben weer gelukkig.
“Dit is een wat kleinere, familiale, maar ook heel aantrekkelijke club. Ook hier is de sfeer in het stadion aanstekelijk, pushen de supporters de spelers. Strijden voor de vierde of vijfde plaats en UEFA Cupvoetbal lijkt mij een realistische uitdaging. Met een subtopclub mooie dingen proberen te realiseren, is een ambitie die mij heel erg motiveert. Ik voel me hier goed op en naast het veld. Het team is een evenwichtige mix van jonge en ervaren spelers en de technische staf is geroutineerd. Ik tekende voor drieënhalf jaar en ik ben er zeker van dat er succesvolle tijden aankomen.”
Kleedkamerdiscussies
In mei verhuist hij met zijn vrouw en twee dochters naar Antwerpen. Voorlopig woont Ivan Leko met zijn gezin nog in de buurt van het Jan Breydelstadion. Vorig seizoen onderschreef hij een nieuwe overeenkomst van tweeënhalf jaar bij Club Brugge, maar daar bleek hij de voorbije maanden op een dood spoor te zitten. “Ik kon de situatie niet meer aanvaarden”, vertelt hij. “Toen ik er in december 2007 een nieuw contract tekende, gaf iedereen mij het gevoel dat ik belangrijk was. Maar in de heenronde bleek dat ik voor belangrijke wedstrijden op de bank zat. Voor mij volstond dat niet. Ik wil iedere wedstrijd 90 minuten spelen.
“Op de bank blijven zitten en ondertussen toch rustig mijn geld opstrijken, wou ik niet. Zo ben ik niet. Ik meldde de club dat ik weg wou, maar ze vroegen mij te blijven. De situatie zou veranderen, kreeg ik te horen. Omdat zonder mij in december alle wedstrijden werden verloren, dacht ik dat ik na Nieuwjaar weer in de ploeg zou staan, maar daar vergiste ik mij in. Toen ik in januari voor de bekerwedstrijd tegen Roeselare weer niet mocht meedoen, stond mijn vertrek vast. Ik ben geen twintig meer, ik kan niet blijven wachten. Ik wil ook niet hopen dat de ploeg zonder mij nog meer verliest zodat er een andere trainer komt, ik wil gewoon spelen en mij gelukkig voelen. Dat is een van de zaken die ik de club uitlegde. Iedereen begreep mij.
“De spelstijl van Jacky Mathijssen ligt mij niet. Iedereen weet welk type voetballer ik ben. Ik speelde in de Kroatische nationale ploeg en met Málaga betwistte ik in vier jaar 80 wedstrijden in de Primera División. Snel voetbal is er niet louter fysiek spel. Zowel in Kroatië als in Spanje is het ook gebaseerd op techniek, balbezit en het vermogen om te combineren, lang én kort. Dat is mijn voetbal, maar de coach ziet het anders. Springen, koppen en bikkelen is niet mijn grootste kwaliteit. Daarvoor gebruikt hij dan inderdaad beter een andere speler. We spraken erover en wensten elkaar het allerbeste.
“Elk kijken we op een andere manier naar voetbal, maar ik respecteer hem als persoon. Hij wou het zonder mij proberen, zei hij. Ik ben hem dankbaar voor zijn eerlijkheid. Ik apprecieer ook dat je met hem in de kleedkamer open kunt discussiëren.”
Het gebeurde niet altijd op een serene toon. Na de nederlaag in Lokeren (2-0) op 7 december (speeldag 15) schoot Ivan Leko in een Kroatische colère. De week voordien stond hij in de ploeg die Germinal Beerschot klopte (3-0), maar op Daknam zat hij op de bank. Het werd hem te veel. “Misschien zei ik toen te veel”, bekent hij. ” My head was too hot, you know. Ik kan niet verliezen en ik ben ook niet goed in doen alsof. Ik ben iemand die altijd zegt wat hij ervan vindt. Wát er toen precies gezegd werd, is niet voor de media bestemd. De discussie tussen mij en de coach ging over de oorzaken van de nederlaag en over hoe we het best spelen om te winnen. Daar waren we het grondig over oneens. Ik had beter mijn mond gehouden, maar het is nu eenmaal gebeurd. In elk geval was mijn intentie positief: ik wou het team helpen.”
Veel veranderingen
Club Brugge trok de Kroatische spelmaker in 2005 aan om Champions League te spelen, kreeg hij tijdens de onderhandelingen te horen, maar dat gebeurde alleen in het eerste seizoen. Het enige moment de gloire in drieënhalf jaar was de winst van de beker van België in 2007. “Dat is wat mij een beetje teleurstelt: de resultaten waren minder goed dan wat ik van deze club verwachtte”, zegt hij. “Er waren misschien te veel veranderingen. Spelers, coaches en managers kwamen en gingen. Het heeft allemaal zijn invloed. De sfeer in de club en errond, wat de supporters zeggen en wat er in de media verschijnt: zeker in voetbal, waarin de verschillen tussen teams kleiner worden, zijn alle details belangrijk. Alles moet in orde zijn om topresultaten te halen.
“Als er weinig lijn, rust en stabiliteit is, weet je als speler op den duur niet meer wat te denken. Je vraagt je af hoe de situatie van de trainer en de manager is, wat er in de krant zal staan, in welk systeem er gevoetbald zal worden en met welke spelers. Ook op die manier kan het wel even goed gaan, maar om een lange periode succes te kennen, moet er op elk niveau chemie gecreëerd worden tussen alle betrokken mensen.
“Een team bouwen voor de Champions League kost tijd en misschien wordt die bij Club Brugge niet geboden. Ik zeg niet dat het zo niet mogelijk is, maar het is in elk geval zeer moeilijk voor de spelers én de coaches.
“Zijn de resultaten niet goed, dan is alles een probleem. Dan moet je met Nikeschoenen spelen in plaats van met Puma’s en is een Adidasbal plots beter dan een Nike. Dan is wat de mensen zeggen niet juist, zijn de journalisten schuldig en gaan spelers te veel op stap, luidt het dan doorgaans. Ik vind dat het probleem eerder was dat we te weinig samen uitgingen.
“Als ik terugblik op mijn periode bij Club Brugge, denk ik: met alle toestanden die er zijn geweest, moet ik tevreden zijn over mezelf. Ik speelde er 100 competitiewedstrijden, scoorde daarin twintig keer en leverde ook vrij veel assists. Het kon beter, maar ik deed wat ik kon. Soms was dat genoeg, soms niet. De herinneringen die ik als mens bewaar aan deze mooie club zijn positief.”
Geen geheimen
Ivan Leko is een geboren leider. Hij was aanvoerder bij de jeugd en ook al op jonge leeftijd van het eerste elftal van Hajduk Split. Ook bij de Kroatische nationale jeugdploegen droeg hij tot bij de beloften de aanvoerdersband. Het staat voor hem vast dat hij na zijn spelerscarrière hoofdtrainer wordt. “Absoluut. Ik hou van voetbal en van tactiek, en ik discussieer er graag over.”
Bij Málaga CF trainde en speelde hij een seizoen onder Juande Ramos, Spaanse coach die ondertussen met Sevilla FC twee keer de UEFA Cup won en eind vorig jaar bij Real Madrid Bernd Schuster opvolgde. “Hij werd toen bij ons gewaardeerd voor zijn persoonlijkheid, zijn voetbalverstand en de manier waarop hij ons behandelde. Alles was duidelijk. Hij was open tegenover de spelers, iedereen wist waarom hij wel of niet speelde. Geheimen waren er in de kleedkamer niet. Volgens mij is dat het beste.”
Als jeugdspeler was Ivan Leko het grootste talent van Kroatië en voor Málaga CF scoorde hij ooit in Camp Nou, maar voor een Europese topcarrière bleek hij wat snelheid te missen. “Ik kon als jonge speler naar Deportivo La Coruña en Inter Milaan getransfereerd worden, maar Hajduk Split zei toen ‘neen’. Uiteindelijk tekende ik voor Málaga. Ik ben tevreden met mijn carrière, maar ik zal als trainer nog beter zijn.
“Maar dat is nog ver weg. Ik weet dat er bij Germinal Beerschot iets heel moois in de maak is. Wat precies weet ik niet, misschien dwingen we wel Europees voetbal af of winnen we volgend seizoen de beker van België. Ik elk geval: we zullen vaak winnen. Ik voel het heel sterk aan binnen in mezelf en bij de mensen rondom mij. Mijn gevoel bedriegt mij in principe nooit.” S
door christian vandenabeele – beelden: belga
