In 2003 was Floribert Ngalula de eerste Belgische tiener die een transfer naar de Premier League versierde, meer bepaald naar Manchester United. Acht jaar en zes operaties later probeert de broer van de eveneens onfortuinlijke Junior Ngalula zijn carrière nieuw leven in te blazen bij Oud-Heverlee Leuven. Een monoloog.
F loribert Ngalula: “Op 7 maart 2003, de dag waarop ik zestien werd, dacht ik dat ik een profcontract bij Anderlecht zou mogen ondertekenen. Dat had men mij toch beloofd. Maar op het laatste moment veranderde het bestuur van gedacht en wilden ze het einde van het seizoen afwachten vooraleer ze een beslissing zouden nemen. Ik was enorm teleurgesteld want ik was vast van plan om in de voetsporen te treden van mijn broer Junior, die zich al drie jaar eerder bij de A-kern had gevoegd. Mark Talbut, die destijds in opdracht van Engelse clubs de Belgische jeugdtoernooien afschuimde, vertelde me dat er verschillende clubs uit de Premier League waren die me al een tijdje volgden. Hij stelde voor om ter plaatse eens een kijkje te gaan nemen bij de geïnteresseerde clubs. Zo bezocht ik achtereenvolgens Middlesbrough, Blackburn en Bolton. Met een bezoekje aan het trainingscentrum van Manchester United, in Carrington, hadden we het beste voor het laatst bewaard. Toen we daar aankwamen, werd ik door sir Alex Ferguson zelf ontvangen. ‘ Welcome, Flo!’, zei hij. Ik was meteen verkocht en ondertekende een contract van drie jaar. Het was eigenlijk te mooi om waar te zijn. Twee jaar eerder was ik nog ballenjongen in de Champions Leaguewedstrijd tussen Anderlecht en Manchester United en plots stond ik tussen sterren als Ryan Giggs, Paul Scholes en Roy Keane. De eerste ontmoeting vond plaats in de eetzaal en aangezien ik toen amper Engels sprak, bleef het bij een stevige handdruk en wat schouderklopjes. Met de drie Franse spelers – FabienBarthez, Mikaël Silvestre en Laurent Blanc – kon ik wel meteen leuke gesprekken voeren. Ook Ruud van Nistelrooy ontving me zeer hartelijk en feliciteerde me in het Nederlands. Ik dacht dat ik in een droomwereld was terechtgekomen.”
O’Shea als voorbeeld
“Aanvankelijk verbleef ik samen met andere jongeren in een huis dat de club huurde voor de beloften. Mijn huisgenoten waren de Engelsman Danny Simpson, de Duitser MarkusNeumayr en een jaar later voegde ook de Spanjaard Gérard Piqué zich bij ons. We kregen geregeld bezoek van een ancien die vroeger ook in het huis had gewoond. De Ier JohnO’Shea kwam ons het vaakst opzoeken. Geen wonder dus dat hij voor ons een soort rolmodel was.
“In mijn eerste seizoen mocht ik meteen van de U17 naar de U19 overstappen. Alles ging goed, tot ik een liesbreuk opliep waardoor ik twee maanden niet mocht voetballen. In mijn tweede seizoen ging ik voort op mijn elan en werd ik daarvoor beloond met een selectie voor de Carling Cup tegen Crewe Alexandra. Uiteindelijk belandde ik alsnog in de tribune, maar de volgende wedstrijd, tegen Crystal Palace, was er wel een plaats op de bank voor mij. Een paar minuten voor het einde van de wedstrijd had ik normaal gezien José Kleberson moeten vervangen, maar een van de aanvallers raakte geblesseerd en dus werd de laatste vervanging daaraan opgesoupeerd. Kans verkeken dus, temeer omdat we in de volgende ronde tegen Newcastle moesten spelen en de coach voor die wedstrijd de A-ploeg liet aantreden.
“Op het einde van mijn tweede seizoen liet Ferguson me, samen met Giuseppe Rossi, in zijn kantoor komen en zei hij ons dat we goed moesten uitrusten tijdens de vakantie. Hij rekende op ons voor het volgende seizoen (2005/06) en had voor mij zelfs al het nummer 41 opzijgelegd. Voor ik op reis kon vertrekken, moest ik nog een wedstrijd spelen met de U19 van België tegen Hongarije. In de opwarming voor de wedstrijd voelde ik tijdens een schot op doel plots iets knappen in mijn heup. Jeanvion Yulu-Matondo stond vlak bij me en hij zei dat hij mijn heup echt had horen kraken. De kinesist van de nationale ploeg verzekerde me dat het niet meer dan een spierblessure was en dat enkele weekjes rust wel zouden volstaan. Toen ik de training bij Man U hernam, was de blessure nog lang niet geheeld. Een MRI-scan moest uitsluitsel brengen en uiteindelijk bleek dat ik een barst in mijn heup had opgelopen. In plaats van met de A-kern mee op stage te vertrekken naar Zuid-Afrika reed ik zo snel mogelijk naar Londen om me te laten opereren.”
Tsunami doet relativeren
“Ik was vier maanden buiten strijd en toen ik in december weer mocht aanpikken bij de groep speelde de blessure weer op. Ik moest een tweede keer geopereerd worden en kon dus meteen een kruis maken over mijn seizoen.
“Op het moment dat ik volledig gerevalideerd was, stuurde Alex Ferguson me samen met een van zijn assistenten, Brian Mc Clair, richting Thailand. Man U had er in samenwerking met Unicef enkele hulpacties op poten gezet om de nabestaanden van de tsunami-slachtoffers te steunen. Ik stapte uit het vliegtuig en werd ontvangen door een negenjarig meisje dat maar liefst zeventien naasten verloren had. Ze ontving me met bloemenkransen en de meest gulle glimlach terwijl ze zogoed als alleen overbleef na het drama. Dat meisje zorgde ervoor dat ik mijn problemen en blessures in het juiste perspectief kon plaatsen. Mijn problemen stelden niets voor in vergelijking met wat zij had meegemaakt.
“Ik gaf een week lang clinics in Bangkok en Phuket en merkte dat ik mensen hun zorgen even kon doen vergeten dankzij de magie van het voetbal. Na die week keerde ik terug met hernieuwde moed. Jammer genoeg was het einde van de tunnel nog niet in zicht. Eerst brak ik een middenhandsbeentje en vervolgens raakte ik geblesseerd aan de ligamenten van mijn knie. Daarbovenop kreeg ik nog af te rekenen met enkele spierblessures. Dit was dus het zoveelste verloren seizoen. Ik was intussen 20 en Ferguson dacht dat het beter was voor mijn ontwikkeling om me uit te lenen aan een kleinere club. Ik werd naar het Deense FC Randers gestuurd.”
SOS Kompany
“FC Randers verwierf enige bekendheid toen het in het seizoen 2006/07 op de Europese scène twee rondes wist te overleven alvorens te worden uitgeschakeld door Fenerbahçe. Voor het daaropvolgende seizoen rekenden de Denen op Colin Todd als trainer en die voormalige Engelse international bleek een oude kennis van Ferguson te zijn. Hij was me dan ook goedgezind, maar al tijdens de eerste wedstrijd liep het mis. Ik verdraaide mijn linkerknie en bezeerde op die manier mijn buitenste meniscus.
“Normaal gezien ben je met zo’n blessure een zestal weken buiten strijd, maar de medische begeleiding bij Randers leek nergens naar. Ik herstelde trager dan verwacht en tot overmaat van ramp wilde de coach me al na vier weken weer opstellen. Ik was immers zijn ‘investering’ en dus moest ik renderen. Ik weigerde te spelen zolang ik niet fit was en dat viel slecht bij het bestuur. Vlak voor de eindejaarsfeesten heb ik mijn contract verbroken. Via mijn goede vriend Vincent Kompany heb ik dan verder kunnen revalideren bij een van de kinesisten van SV Hamburg. Het was trouwens daar dat ik mijn huidige vrouw heb leren kennen. Schima is afkomstig uit Iran en werkte als osteopate samen met de kinesist die me behandelde. Zo leidde al dat blessureleed toch nog tot iets goeds.
“Uiteindelijk herstelde ik volledig en mocht ik in de zomer van 2008 gaan testen bij Sparta Rotterdam. Die test verliep goed en ook de medische tests brachten geen problemen aan het licht. Ik kon me tijdens de trainingen opwerpen als toonaangevende speler, maar juist toen de competitie begon, voelde ik plots pijn in mijn rechterknie. Een scan toonde aan dat het probleem ter hoogte van mijn kuitbeen zat. Een zoveelste operatie was nodig om me – dit keer zogezegd voorgoed – van mijn blessures te verlossen. Ik had evenwel de pech dat de chirurg een fout maakte tijdens de operatie. Vervolgens ben ik bij dokter Martens te rade gegaan en die heeft mijn knie gelukkig kunnen redden. Al veranderde dat niets aan het feit dat ik weer maar eens een seizoen aan mijn neus had zien voorbijgaan, zonder dat het voor mij ooit goed en wel begonnen was.”
Voetballen in het park
“In 2009 had ik zin om een punt achter mijn carrière te zetten. Voor mij leek het alsof ons hele gezin vervloekt was. Mijn oudere broer Junior is na de knieblessures die hij in zijn periode bij Anderlecht opliep nooit meer de oude geworden en met mij ging het dezelfde weg op. Mijn moeder had dan weer een probleem met haar gezichtsvermogen en ik vroeg me echt af wat we gedaan hadden om zo gestraft te worden door God … Temeer omdat Junior en ik onze papa al op erg jonge leeftijd hebben verloren.
“Op het moment dat ik er echt helemaal door zat, kreeg ik een telefoontje van Louis Saha, die me nog kende van bij Man U. Hij speelde intussen bij Everton en zijn ploegmaat Tim Howard raadde me aan om mijn kans te wagen in de Amerikaanse Major Soccer League. Hij deed hoogstpersoonlijk een goed woordje voor me bij DC United en tot mijn verbazing kreeg ik er meteen een contract van vier jaar voorgeschoteld. Blijkbaar betekent een verleden bij Manchester United toch wel wat in de voetballerij.
“Helaas, na zes weken was ook het Amerikaanse avontuur al ten einde. Het gezichtsvermogen van mijn moeder werd steeds slechter en ik vond dat ik zo dicht mogelijk in haar buurt moest zijn op dat moment. Ze onderging een chirurgische ingreep en ik keerde terug naar Hamburg, waar mijn vrouw en ik nog steeds een huis hadden. Toen bleek dat mijn moeder volledig zou herstellen van de operatie, kon ik me weer op het voetbal focussen. Ik had dan wel geen club, maar de zin in het spelletje was er weer en ik speelde in het park, samen met andere jongeren. Ik voelde me op slag weer zoals toen ik samen met mijn broer in het park van Evere ging voetballen. Mensen zeiden me dat ik te goed was om gewoon wat in een park te lopen voetballen en via via ben ik dan bij het Finse Turku beland. Daar heb ik voor het eerst in lange tijd het gevoel gehad dat ik eindelijk een volwaardige profvoetballer was. Ik heb bij Turku, op één wedstrijd na, elke match gespeeld. Het toeval wou dat Turku tegen Westerlo moest aantreden in de Europa League en dat was voor mij het ideale moment om te tonen dat ik nog steeds besta. Mijn terugkeer naar België is een rechtstreeks gevolg van mijn prestaties in die clash met Westerlo.
“Na acht jaar te hebben rondgedoold was ik maar wat blij dat ik weer in België kon voetballen. Door de jaren heen heb ik duizenden euro’s aan telefoonrekeningen uitgegeven, dus wat dat betreft is mijn terugkeer naar België op zich al een besparende maatregel. Ik voel me goed bij OHL. Ik ben nog altijd maar 24 en mijn beste jaren moeten dus nog komen. Tot nog toe is mijn bijdrage aan de voetballerij eerder beperkt geweest, ook al sta ik dan in de geschiedenisboeken van Manchester United. Mijn naam prijkt op een bord tussen de andere namen van spelers die als eerste van hun land bij de club kwamen voetballen. Zo was Ji-Sung Park de eerste Zuid-Koreaan, terwijl ik dus de eerste Belg was bij de Red Devils. Dat kunnen ze me in ieder geval niet meer afnemen!”
DOOR BRUNO GOVERS – BEELDEN: REPORTERS
“In Thailand werd ik verwelkomd door een meisje dat 17 naasten verloor in de tsunami. Op zo’n moment relativeer je die knieblessure wel.”
