Ook in Slovenië is RC Genk voortaan onderwerp van documentaires. Met dank aan Almir Sulejmanovic.

Klagen over het niveau van ons voetbal, wij Belgen, we kunnen er soms wat van. Maar er zijn competities in Europa waarin spelers een transfer naar België als een grote stap voorwaarts beschouwen. Slovenië bijvoorbeeld. Club Brugge haalde er NastjahCeh, AA Gent SasöGajser, Lokeren MladenDabanovic en Genk een paar seizoenen geleden IlirCaushlari. Nu pikte KRC er DomenBernsjak en AlmirSulejmanovic op. De eerste, een aanvallende middenvelder, is een toekomstgerichte transfer; de tweede mocht het meteen komen bewijzen als rechtsachter.

Sulejmanovic : “Met Gajser, Dabanovic en Caushlari won ik met Velenje nog de Sloveense beker en twee seizoenen geleden stonden we nog derde. Nadien begon het bergaf te gaan en vertrokken er veel. Zij kwamen alledrie naar België, er ging er een naar Kroatië, een naar Israël en een naar Oostenrijk. Meer dan de helft van die ploeg is naar het buitenland vertrokken.”

Van Sulejmanovic’ droom ook naar het buitenland te kunnen, kwam niets. Hij trok naar Celje Publikum, waarmee hij tweede stond en in de halve finale van de beker zat. En toen kwam Genk.

Tevreden zeker ?

Almir Sulejmanovic : Absoluut, want eigenlijk was ik nog door geen andere ploegen gepolst. Het probleem was dat ik heel lang niet met een persoonlijke manager gewerkt heb, terwijl je om naar het buitenland te kunnen iemand nodig hebt die je kan pushen. Ik probeerde mijn best te doen op het veld en dacht dat het zo wel zou lukken. Toen mijn contract afliep in Velenje kon ik naar Graz in Oostenrijk, maar dat sprong af. Dus ging ik een beetje teleurgesteld naar Publikum, dat veel met de jeugd werkt. Met Genk heb ik eigenlijk geluk gehad. RobertRaes kwam naar een wedstrijd kijken, voor Bersnjak denk ik. Hij kwam daar zijn Kroatische manager tegen. Toen hij mij zag, heeft hij laten weten dat hij die rechtsachter ook wou. Het was zo ( knipt met de vingers) in orde. Het lot, denk ik. Maar ik heb nu wel het gevoel dat ik de laatste trein gepakt heb ( lachje). Ik werd 25…Ik begon mij toch wat zorgen te maken, ook omdat die transfer naar Graz afgesprongen was en ik daar heel veel hoop op gesteld had.

Er zitten goeie spelers Slovenië, you know, maar het is er niet zo georganiseerd als hier in België. Er is vooral minder geld en minder supporters. Spelen voor vijfhonderd mensen is iets anders dan drieëntwintigduizend zoals hier. En geld is alles in voetbal, you know. De competitie is niet zo hoogstaand en georganiseerd als hier. Ik bedoel : hier bij Genk zijn er een paar kinesisten, dokters, sauna, bubbelbad… Je moet je alleen maar op het voetbal concentreren. Dus je begrijpt dat je als Sloveense voetballer heel gelukkig bent als je naar een club als Genk kan komen. Voor mij betekent dat een grote stap vooruit. Ook omdat ik nog niet in de nationale ploeg zit.

Volgens Nastaj Ceh zou dat niet lang meer duren.

Er is op dit moment een generatiewissel aan de gang in het Sloveense voetbal. En andere spelers zeiden mij al dat ze het jammer vonden dat ik nog steeds niet opgeroepen was. Je moet weten dat de nationale ploeg bij ons in Slovenië meestal weggelegd is voor spelers die in het buitenland voetballen. Dus het zou logisch zijn dat ik binnenkort ook opgeroepen word.

Genk kocht je in de eerste plaats voor de variatie die je in balbezit in het spel kan brengen : je kan kort voetballen of een lange pass geven, en je hebt het loopvermogen om naar voren te gaan. Dat impliceert anderzijds dat je verdedigend misschien niet zo sterk bent.

Mijn verdedigende kwaliteiten zullen geen probleem vormen. Ik speelde in Slovenië ook centraal omdat ik goed in duels ben. Ik ben misschien niet groot, maar wel hard en agressief. De spitsen hadden het meestal toch niet graag als ik centraal stond. Ik weet het, ik heb dikke dijen en hier ben ik ook nogal gespierd ( klopt op borst). Het zit een beetje in de genen. Mijn broer is nog wat kleiner dan mij, maar is ook nogal breed van borstkas. Sinds mijn zevende doe ik al aan sport. Ik heb eerst een jaar aan zwemmen gedaan, dan trainde ik voor atletiek en dan pas voetbal. In duels helpt het natuurlijk wel als je stevig gebouwd bent. Maar rechtsachter blijft mijn beste positie, denk ik, want ik ga graag naar voren. Een goeie lange bal kon ik nog niet laten zien, maar ik hoop daar iets aan te hebben. In België spelen ze, zie en hoor ik, toch vaak compact en dan kan je met de lange bal misschien makkelijker spitsen lanceren. Ik scoorde ook af en toe aan de eerste paal bij hoekschoppen. Neen, ik denk niet dat het verdedigende werk mij problemen zal opleveren.

Je speelde bij Celje Publikum in een 4-3-3; hier in Genk sta je in een 4-4-2, wat inhoudt dat je minder kansen zal hebben om naar voren te gaan. Zal je daarin ten volle je kwaliteiten kunnen benutten ?

Ik zal minder naar voren kunnen gaan, dat klopt, maar Mirsad ( Beslija, nvdr), die voor mij staat, is ook goed daarin. Maar de trainer zei dat ik naar voren mag gaan als het kan. Ik zie geen grote verandering voor mij wat dat betreft. You know, het is niet zozeer het systeem dat telt, maar wel hoe de spelers het invullen. Voetbal is een spel van fouten. Wie er het minste maakt, wint. Mirsad is intelligent genoeg om te weten hoe we de ruimte voor elkaar moeten afdekken. Ik voel mij er klaar voor.

Waarom komt deze stap op het juiste moment in je carrière ?

Ik ben gesetteld nu, dus ik kan mij concentreren op het voetbal. Plus dat alles hier veel beter georganiseerd is dan in Slovenië. Het afgelopen half jaar is er een van grote veranderingen geweest voor mij. Mijn vader keerde terug naar het huis dat we in Bosnië nog hebben, en ik bleef alleen in een appartement in Slovenië. Dus besloot ik in een half jaar tijd om met mijn vriendin te gaan samenwonen, we trouwden, we verwachten een kind en ik kwam naar Genk. Ik dacht : dan doe ik alles maar ineens ( lacht). Iedereen was heel blij voor mij. Ik was de centrale gast in de sportshow op tv. Ze hebben vijfenveertig minuten aan Genk en mij gespendeerd.

Ah ja ?

Mijn schoonmoeder is directeur van een regionaal tv-station in Slovenië, waar zij een programma presenteerde voor kinderen, Mish-Mash. Daarna werd ze eindredacteur van een tienerprogramma. Hier zal ze daarmee in contact blijven om af en toe te berichten over Genk en mij. Haar vader is zelfs hier geweest met een camera om er een documentaire van te maken voor tv. Hij wilde eerst eens poolshoogte komen nemen, want hij was een beetje bang dat ik zo snel met zijn dochter naar hier kwam. Maar toen ze hier de stad en de entourage zagen, waren ze heel opgelucht ( lacht).

door Raoul De Groote

‘Ik dacht : dan doe ik alles maar ineens.’