Na de Ronde van Vlaanderen won Peter Van Petegem ook Parijs-Roubaix. Naar goede gewoonte bleef hij er bescheiden en koel bij. ‘Met records ben ik niet bezig.’
“Het verschil met 1999 ? Ik ben nu vier jaar ouder. En slimmer”, grijnsde Peter Van Petegem in Compiègne, waar de 101ste Parijs-Roubaix van start ging. Op zijn drieëndertigste rijdt de Z warte uit Brakel sterker dan ooit. Een week na zijn demonstratie in de Ronde van Vlaanderen bewees hij dat zondag nog een keer in de 261 kilometer tussen Parijs en Roubaix.
De Koningin van de klassiekers wordt Parijs-Roubaix ook wel genoemd. Toch zien de koningsstukken van het wielerpeloton elk jaar op tegen het dokkeren over diabolische kasseien in de modder of in het stof, afhankelijk van de weersomstandigheden. Ook voor de editie 2003 schreven maar weinig topfiguren van de UCI-ranglijst zich in voor de helleklassieker. Slechts één renner uit de top-20 – Erik Zabel – maakte zijn opwachting om de 49,1 kilometer kasseien over 26 zones te trotseren.
Een recordeditie moest het worden. Daar zou Johan Museeuw voor zorgen. Met een vierde overwinning zou hij Monsieur Paris-RoubaixRoger De Vlaeminck evenaren. En de Leeuw van Vlaanderen zou in Noord-Frankrijk meteen de honderdste overwinning in zijn profcarrière boeken. In de Ronde van Vlaanderen nog niet hersteld van een virale infectie, blaakte Museeuw deze keer van vertrouwen. “Zonder tegenslag ben ik er in de finale bij.”
Maar die tegenslag kende hij wél, op een cruciaal moment toen de wedstrijd in een definitieve plooi viel. De beste Museeuw zou allicht nog teruggekeerd zijn. Dat mogen we concluderen uit de woorden van Patrick Lefevere toen die tijdens de wedstrijd gevraagd werd wat er met de ouderdomsdeken uit zijn ploeg schortte. “Als ik het zelf eens wist…” De onmacht die uit dat zinnetje bleek, sprak boekdelen. Sommigen vroegen zich zondag luidop af of het tijdperk-Museeuw, dat de Belgische wielerliefhebbers terecht zo koesterden, definitief voorbij is.
Sinds 1995 had het team van Lefevere zeven keer op acht het hoogste schavotje gehaald in de Hel en vier keer zelfs het volledige podium. Ook nu waren alle schijnwerpers vooraf gericht op de blauwe garde van Quick Step-Davitamon. Het viel de protagonisten van de ploeg dan ook zwaar dat ze deze keer geen rol van betekenis konden spelen. Een valpartij velde Frank Vandenbroucke, pech maar wellicht ook onmacht sloegen Museeuw en Tom Boonen terug en de vierde kopman, Servais Knaven, was niet bij machte het karwei af te maken. “Het was chaos in onze ploeg”, bekende Boonen achteraf.
In de eerste voorjaarsklassiekers maakte Quick Step-Davitamon indruk door oppermachtig de Omloop het Volk en Milaan-Sanremo te winnen. “Mooi”, aldus Tom Boonen in onze rubriek Inside Wielrennen twee weken geleden. “Maar in de wedstrijden die er nu aankomen maak of breek je je seizoen. Het komt er voor ons op aan om toch nog één van die topklassiekers in de wacht te slepen om van een écht geslaagd voorseizoen te spreken.” Het kan nog, er resten de manschappen van Lefevere nog twee weken.
Hoe snel het tij kan keren, stelde ook Lotto-Domo vast. Sportief manager Marc Sergeant zat nog net niet in zak en as na de schrale oogst bij het seizoensbegin. Nauwelijks een maand later zijn de donkere wolken die zich samenpakten boven de enige Belgische formatie uit de toptien verdwenen en kleurt de hemel meer dan ooit hemelsblauw.
Daar zorgde Peter Van Petegem in zijn eentje voor. Lange tijd stond hij in de schaduw van Johan Museeuw, overwinningen in onder meer de Omloop het Volk (1997, 1998 en 2002), de Driedaagse De Panne-Koksijde (1999 en 2002) en de E3-Prijs (1999) konden hem daar niet weghalen. Zelfs zijn zege in de Ronde van Vlaanderen in 1999 bezorgde hem nog niet het aanzien van een echte topper. Van Petegem maalde niet om een gebrek aan respect. Koel, maar vastberaden werkte hij deze winter nog harder dan voordien, daarin gerijpt door het vaderschap en gesteund door zijn familie en vrouw Angélique. “Hij dronk nog wel af en toen een Leffe, maar hij trainde vooral bijzonder hard. Zelfs als de sneeuw een meter hoog lag, zat Peter op zijn fiets”, weet schoonvader Roger Sergeant.
Zondag had Van Petegem een afspraak met de legende. Voor het eerst sinds 1977 en Roger De Vlaeminck won een renner in één week tijd zowel de Ronde van Vlaanderen als Parijs-Roubaix. Maar de Peet bleef bescheiden als altijd : “Met records ben ik niet bezig. Deze overwinning dank ik ook aan de ploeg, die fantastisch werk leverde, en aan de instructies van Marc Sergeant via de oortjes.” Diezelfde oortjes waarvan hij twee weken geleden in een interview met dit blad nog zei : “Van mij mogen ze die direct weer afschaffen.” Of hoe snel het tij keren kan.
door Roel Van den broeck
‘Hij dronk nog wel af en toen een Leffe, maar hij trainde vooral bijzonder hard.’
