door Jacques Sys
Iedere crisis die Anderlecht de laatste tien jaar doorworstelt, heeft in wezen dezelfde oorzaak : er is geen balans op het middenveld, geen evenwicht tussen aanvallend en verdedigend denkende spelers, geen gebetenheid en verbetenheid bij balverlies. Doorgaans valt er aan dat soort dingen op training te werken. Maar bij Anderlecht ligt dat anders. Welke trainer er ook voor de groep staat, de oude kwalen blijven. Alsof er in de kiem van de vereniging iets zit dat op geen enkele wijze te verwijderen valt. Toen een op training vaak corrigerende Arie Haan ooit in een vlaag van moedeloosheid liet horen dat de spelers het ABC van het voetbal niet snappen, heette het dat hij te veel druk op de groep legde. Haan werd prompt uitgerangeerd. Vandaag, ruim vier jaar en vier trainers later, is er weinig veranderd. Het zou in bepaalde matchen interessant en leerrijk zijn om eens een gedetailleerde analyse te maken van het werkvolume van een aantal spelers. De resultaten zouden onthutsend zijn.
Ook Hugo Broos moet er moedeloos en radeloos van worden. De zoektocht naar de juiste balans verplichtte de doorgaans aan één concept vasthoudende trainer zichzelf te verloochenen. De afgelopen weken husselde hij het elftal geregeld door elkaar. Vorige week woensdag leidde dit in de lauwe bekerwedstrijd tegen Sint-Truiden tot een striemend fluitconcert toen Broos op een gegeven moment Besnik Hasi en Marc Hendrikx inbracht. Dat eerst de trainer maar later vooral Michel Verschueren zijn onbegrip uitsprak voor de reacties van de supporters was uiterst pijnlijk en gênant. Want veel meer dan de vervangingen op zich veroordeelde de misnoegde aanhang in wezen het sportieve beleid van de club. Op grond van wat kan je mensen die veel geld betalen om naar hun ploeg te komen kijken, het recht op onvrede en een eigen mening ontzeggen ? Veel beter is het in dat soort situaties om een aantal zaken te analyseren.
Vreemd blijft bijvoorbeeld dat de sfeer van zelfgenoegzaamheid die in de kleedkamer hangt al evenmin valt te bekampen als het geklaag en gezaag dat in de groep vastgebeiteld zit. In een mindere periode wijst iedereen met de vinger naar een ander. De arbeidsvreugde is dan bij een deel van het keurkorps van Anderlecht ver te zoeken. Hoe kan het anders dat de niet bepaald als een modelprof geldende Gilles De Bilde een tijdje geleden als tweede beste scoorde bij een aantal fysieke testen, na de onverwoestbare Zuid-Koreaan Seol ? Het is een kaakslag voor alle andere spelers. En hoe is het mogelijk dat een uiterst getalenteerde voetballer als Walter Baseggio op zijn vierentwintigste al twee jaar stilstaat en nog steeds overgewicht met zich meetorst ? Als een lusteloze toerist pendelt deze technicus bij momenten tussen middenveld en aanval, waarbij het verbazend is dat hij door Hugo Broos nog niet op de bank is gezet.
Los van enkele scheefgegroeide toestanden in de groep blijft de sportieve uitbouw vragen oproepen. Hoe bestaat het bijvoorbeeld dat Anderlecht tachtig miljoen oude Belgische franken neertelde voor Clayton Zane, die tot dusver twee keer scoorde en geen enkele assist gaf ? En hoe valt het te rijmen om vijftig miljoen op te diepen voor Michal Zewlakow, terwijl de ploeg met Olivier Deschacht over een eigen product beschikt die met zijn techniek en flair past in de (oorspronkelijke) stijl van het huis ? En is het op zijn minst niet voorbarig om het contract van de 33-jarige werkmier Yves Vanderhaeghe (met alle respect voor zijn inzet) tot 2006 te verlengen, terwijl die iedere week zo’n aanslag op zijn lichaam moet plegen dat zijn energievoorraad opgebrand dreigt te geraken ?
Het drama van Anderlecht blijft zich paradoxaal genoeg situeren in de gouden Europese campagne die de ploeg twee seizoenen geleden afwerkte. Iedereen mat zich toen de illusie aan goed bezig te zijn. Uit die droom is niemand ontwaakt. Er werd uit het oog verloren dat Anderlecht, dat van oudsher danst op de golven van de emotie, toen in wezen met dertien speelde. Want Jan Koller was verdediger, middenvelder en aanvaller in één persoon.
Sinds het vertrek van de Tsjech werden achttien nieuwe spelers gekocht. Niet één van hen kan het elftal op sleeptouw nemen. Laat staan dat de evenwichtstoornissen werden weggesneden of de slappe mentaliteit aangepakt. Zo kon het gebeuren dat een weer eens knoeiend Anderlecht afgelopen zaterdag zelfs door een aantal Mechelse studenten onder druk werd gezet. Maar gegarandeerd dat ook dat niet tot bezinning leidt.
Hoe kan het dat Baseggio al twee jaar blijft stilstaan ?
