De ontstaansgeschiedenis van Yannick Carrasco als Rode Duivel begint niet onder een goed gesternte. De Colchonero is een gerenommeerd dribbelaar op links, maar dat is ook de speelruimte van ene Eden Hazard. Dus moet voor Carrasco een nieuwe plek gezocht worden. Marc Wilmots probeerde hem uit op de rechterflank, maar daar brengen zijn dribbels geen tegenstander in verlegenheid. Een jaar geleden besliste Roberto Martínez daarom om een andere rol voor de speler te vinden, tegelijk met de invoering van zijn nieuw tactisch systeem, 3-4-2-1. Carrasco wordt een carrilero, een flankspeler, die hoog moet voetballen wanneer de Rode Duivels de bal hebben, en tussen de lijnen ruimte moet maken voor Eden Hazard.
Het opzet werkt. In Cyprus dribbelt Carrasco de tegenstand op een hoopje, maakt een goal en combineert knap met Hazard op een linkerflank die het uitstekend doet. Ook Bosnië ziet de orkaan Carrasco passeren. Hij profiteert van zijn positie tegen de zijlijn om keer op keer met de bal aan de voet op te rukken, wat zijn handelsmerk wordt. Op die manier dwingt hij Emir Spahic een owngoal te maken. Niemand stelt nog zijn nieuwe rol en zijn impact op het aanvalsspel van de Duivels in vraag. Tot de tegenstanders, van hun verbazing bekomen, zich aanpassen.
Het rendement mindert al tijdens de verplaatsing naar Gibraltar, al valt het nog niet op na de supersnelle goal van Christian Benteke.Die avond zit Carrasco vast in het 5-4-1-spinnenweb van de thuisploeg die verhindert dat hij in zijn vooruitgeschoven positie de bal krijgt. Terwijl dat nu net is wat de speler van Atlético hard nodig heeft, zo vaak mogelijk de bal voelen. Dus haakt hij af, laat zich terugzakken om van dieper met gebogen hoofd vooruit te stormen, met dribbels die niet meer zo makkelijk lukken. Toch wanhoopt hij nooit. Zijn tomeloze inzet en vaste wil om het elke keer opnieuw te proberen maakt dat hij tegen de Grieken uitgeroepen wordt tot Rode Duivel van de avond, en tegen de Tsjechen Michy Batshuayi aan de openingsgoal helpt.
Ook al gaat het minder, zijn stijl verandert hij niet. Wel blijkt hij minder efficiënt wanneer hij door de blessures van Eden Hazard naast Radja Nainggolan of Dries Mertens belandt, die minder vaak profiteren van de ruimte die Carrasco maakt door zo diep te gaan lopen. Een speelstijl met risico’s, die tegenstanders uitnodigt om in zijn rug te duiken. Roberto Martínez wikt rationeel voor- en nadelen af en besluit de speler te laten staan. Rekening houdend met de afgedwongen en de toegestane kansen valt de balans ruim in het voordeel van Carrasco uit.
De tegengoal in Griekenland verandert daar niets aan. Behalve dat ze er iedereen aan herinnert dat hij een aanvaller is, en geen verdediger. De bedoeling is net dat hij zo weinig mogelijk verdedigt. Niet dat hij de enige was die het zondag moeilijk had. Aan de overzijde liet ook het positiespel van Thomas Meunier te wensen over. Hij was het die de voorzet had moeten afblokken waarop Zeca gemakkelijk de gelijkmaker kon binnentrappen.
Feit is dat de linkerflank van de Rode Duivels goed gemonitord wordt door de tegenstander. Elke beweging van Carrasco wordt bestudeerd, waardoor het spel van de Duivels enigszins voorspelbaar wordt. Laat dat nu net het ergste zijn wat een dribbelaar kan overkomen. Die extra aandacht maakt dan weer dat aan de andere kant van het terrein iemand meer ruimte krijgt. Thomas Meunier, goed voor drie goals en vier assists in twee interlands, is er niet rouwig om.
Guillaume Gautier
