De overwinning van Mario Cipollini in Sanremo in 2002 luidt het begin in van een wonderseizoen. Een paar weken later wint Il Magnifico voor de derde keer Gent-Wevelgem, voor het eerst niet in een pelotonsprint maar door van in de Moeren met open vizier mee koers te maken. In de Giro wint hij zes ritten, zijn persoonlijk record, en in het najaar plaatst hij vervolgens de kroon op zijn carrière met de wereldtitel op de biljartvlakke omloop in Zolder. Cipollini slaagt er in zijn eerste en enige WK bij de profs in om alle vedetten in de squadra azzurra op één lijn te krijgen. Een van zijn gangmakers is Alessandro Petacchi, zijn jonge rivaal en gedoodverfde opvolger. In het regenboogshirt zal Cipo twee etappes winnen in de Giro, waarmee hij zijn totaal op 42 brengt, één meer dan Alfredo Binda, sinds 1933 de schijnbaar eeuwige recordhouder.
Twee jaar later, op dinsdagavond 26 april 2005, stuurt zijn team Liquigas tien dagen voor de start van de Giro een persbericht de wereld in met als titel ‘Mario Cipollini stopt’. ‘Twee maanden geleden heb ik er alles voor gedaan om Milaan-Sanremo nog een tweede keer te winnen. Maar op het eind van die dag wist ik dat het tijd was om mijn grenzen te erkennen. Mijn hoofd wilde nog wel, maar mijn benen niet meer.’ De Giro gunt de sprintkoning nog wel zijn laatste show. Als alle deelnemers hun proloog hebben gereden, mag ook Cipollini als ‘top of the bill‘ het traject afleggen. Op een roze fiets en in dito outfit weet The Pink Panther alle schijnwerpers op zich gericht.
Milaan-Sanremo 2005 wordt zo officieel zijn laatste koers. De cirkel lijkt rond. Maar de lokroep van het wielrennen klinkt te sterk. Na 1064 dagen zonder competitie speldt de bijna 41-jarige Leeuwenkoning in februari 2008 opnieuw een rugnummer op in dienst van Rock Racing, de Amerikaanse derdeklasser van modegoeroe Michael Ball. In de Ronde van Californië sprint hij nog eens naar een derde plaats, na Tom Boonen en Heinrich Haussler en voor Mark Cavendish. Cipo begint hardop te dromen van deelname aan Milaan-Sanremo, maar het ProTourreglement laat geen continentale teams toe. Een paar dagen voor de Classicissima verbreekt hij zijn contract, omdat hij zich ergert aan het amateurisme van het teammanagement.
Cipollini blijft daarna wel als eeuwige atleet zijn lichaam verzorgen – klokvast om 11 uur kruipt hij iedere dag op de fiets – en in maart 2012 verschijnt in de Gazzetta dello Sport het bericht dat er een tweede comeback zit aan te komen. ‘Ik train veel, alleen mijn rug en knie doen wat moeilijk, maar mijn motor is intact.’ De flamboyante Toscaan zou in de Giro de sprint aantrekken voor Andrea Guardini, die in die periode op een Cipollinifiets rijdt. Het blijft echter bij een ballonnetje oplaten. De gratis publiciteit voor zijn fietsenmerk is mooi meegenomen.
