Een geniale pass van Eden Hazard, een beoordelingsfout van Vincent Kompany en half mistasten van Thibaut Courtois legden de eindstand in Chelsea-Manchester City vast op 1-1. Sport/Voetbalmagazine trok in het spoor van Sporting Telenet en Filip Joos naar Londen voor de topper uit de Engelse Premier League.
Veel volk zaterdagmiddag bij het vertrek met de Eurostar vanuit Brussel-Zuid. In een hoekje, wat discreet aan het oog onttrokken, onderhoudt Marc Wilmots zich ontspannen leunend op zijn trolley met Frédéric Waseige. Waseige jr, zoon van een van zijn voorgangers en goede vriend Robert Waseige, heeft dezelfde eindbestemming als de bondscoach: Chelsea-Manchester City. De oud-speler van Club Luik en AA Gent spoort naar Londen om er voor de Franstalige voetbalzender Be TV het duel tussen de nummers een en twee uit de Premier League te verslaan. Ook Wilmots’ assistent Vital Borkelmans is present. Vier ogen zien meer dan twee, wat met drie Rode Duivels tussen de lijnen straks geen overbodige luxe is. “En morgen nog naar Arsenal-Aston Villa”, verklapt Borkelmans aan Filip Joos, waarna hij enthousiast de lof zingt van het mooie parkje nabij hun hotel, waar hij zich zoals steeds op zondagmorgen eerst aan een weldadige ochtendloop zal wagen alvorens zijn aandacht op Christian Benteke te richten.
Aangekomen in St Pancras scheiden onze wegen. De coaches verdwijnen in de drukte en wij duiken de metro in. Zowel groepjes Chelseafans als Citysupporters laten zich luidkeels horen, maar meer dan wat jennen in een immer opperbeste sfeer is het niet. De eerste bekende Belg die we spotten bij Stamford Bridge, is een bus: Van Hool levert beide selecties ongeveer gelijktijdig af aan de spelerstunnel. Dichte drommen fans proberen van achter de hekken een glimp van hun helden op te vangen. Dichter dan dit komen ze niet in Engeland. Tot de onder een indrukwekkende koptelefoon verborgen oren van Vincent Kompany dringt het gejoel niet door. Eden Hazard is dan al binnen. Uit de andere bus is Thibaut Courtois onverstoorbaar als steeds onder luide toejuichingen afgestapt.
In de perszaal is het dan al een drukte van jewelste. Hier en daar een bekend gezicht, zoals dat van Tore Andre Flo, ex-Chelsea en hier aanwezig voor de Noorse tv. Zijn het voetbal en de beleving er van een andere orde, ook culinair geeft de Premier League haar Belgische broertje moeiteloos het nakijken. Hier geen berg taaie pistolets in de perszaal, maar sterreneten dat zelfs het menu in menige voetballoge van de Jupiler Pro League naar de kroon steekt. Dankbaar om zo veel lekkers beloven we na afloop mild uit de hoek te komen voor de veel geplaagde José Mourinho. In de dagen voorafgaand aan de topper gewaagde de geïrriteerde Chelseacoach van een complot tegen zijn club nadat Diego Costa alsnog drie speeldagen werd geschorst voor een overtreding in het League Cupduel met Liverpool, die niet door de scheidsrechter was opgemerkt. Een complot, zo veel is zeker.
Feeërieke arena
Waarom Mourinho zo zwaar tilde aan de schorsing van zijn spits, zal het volgende anderhalf uur duidelijk worden. Bijna halfzes, de stadionverlichting wordt gedimd. Op de tonen van de Blur- klassieker Parklife betreden tweeëntwintig gladiatoren de feeëriek verlichte arena. Vanaf het eerste fluitsignaal trekt City het initiatief naar zich toe. Sergio Agüero test al meteen in de openingsminuut de vuisten van Courtois, enkele ogenblikken later troeft Kompany Hazard overtuigend af in een Duivels duel. Balverlies van diezelfde Kompany tegen de opzittende Loïc Rémy luidt op het halfuur ook de eerste doelkans voor Chelsea in. Opnieuw Kompany besluit in het zicht van de rust zijn lange been niet uit te schuiven op slim inzenden van Hazard: Rémy zet de thuisploeg simpel op voorsprong. Een voorsprong, gevleid en van korte duur. In de slotseconden slaat Courtois nog half naast een voorzet, waarna David Silva het schot van Agüero in het verlaten Londense doel devieert. De bordjes hangen weer in evenwicht, de hoekschoppenverhouding spreekt boekdelen: 1-6.
De tweede helft wordt een maat voor niets. Chelsea, behalve zonder Costa ook met Cesc Fàbregas geblesseerd in de tribune – weigert er nog uit te komen. Het geeft ook niets weg. City is de enige ploeg die met veel overtuiging de zege najaagt. Een enkele keer daar gelaten slaagt het er echter niet in Courtois nog aan het werk te zetten. Vervelen gaat de partij nooit, maar op een hoogtepunt is het wachten tot minuut 76 wanneer Manuel PellegriniFrank Lampard in de strijd gooit. Hier geen tifo’s met zijn hoofd op een schaal, maar een staande ovatie die het dun gezaaide boegeroep ruimschoots overstemt. Voor het eerst sinds zijn vertrek staat het Chelsea-icoon weer op Stamford Bridge – bij de tegenstander nu. Dag op dag zeventien jaar na zijn debuut in de Premier League, weet Joos nog. Eerder dit seizoen in Manchester was hij verantwoordelijk voor de late gelijkmaker tegen zijn ex-club. Een doelpunt dat hij ostentatief weigerde te vieren. In de perszaal kon er vanmiddag niet naast worden gekeken op het enige tv-scherm.
Super Frankie
Lampard slaagt er niet in de bakens te verzetten. Aan de overzijde brengt Mourinho Didier Drogba in, een generatiegenoot van Lampard. Boter aan de galg. De slotfase draait uit op een belegering van de Londense zestien. Tijd voor Edin Dzeko, denkt Pellegrini, maar hij haalt er wel Agüero voor naar de kant. “Het geeft aan dat hij een gelijkspel niet zo rampzalig vindt”, becommentarieert Joos. Mourinho reageert: Rémy naar de kant, Gary Cahill erin. “Om de boel nog een beetje meer dicht te timmeren”, schampert Joos. “Mourinho kent geen schroom.” Chelsea staat met de rug tegen de muur, de spanning stijgt ten top. “Chelsea kraakt, City verdient de zege”, roept onze Sporting Telenetman, maar de score verandert niet meer. Wanneer alle spelers al naar binnen zijn, werkt Lampard nog een ereronde af. ‘Super Frankie Lampard‘ eert een spandoek de voormalige held van Stamford Bridge.
Het gelijkspel betekent Chelseas eerste puntenverlies in eigen huis. Man City is ook nog maar het derde team na Swansea en Queens Park Rangers dat dit seizoen komt scoren op Stamford Bridge. Het is het soort weetjes waarmee Joos slim strooit tijdens de uitzending. De interessantste is deze: nog nooit eindigde Mourinho met zijn teams lager dan de positie die ze op 1 januari bekleedden. Als die trend zich ook dit seizoen doorzet, is de landskampioen bekend. Chelsea maakte de jaarwissel als leider in de Premier League, toen nog zij aan zij met City na eigen smadelijk 5-3-verlies uit bij Tottenham. Vervolgens gooide de titelverdediger uit Manchester zijn coleiderspositie zelf te grabbel. Voor het toptreffen tegen Chelsea ging het met 0-2 de boot in tegen Arsenal.
De bus geparkeerd
Na afloop is het lang wachten op de trainers in de perszaal. Mourinho en Pellegrini zijn allerminst vrienden sinds Mourinho zijn Argentijnse collega in 2010 opvolgde bij Real Madrid. Inspelend op hun vete proberen de aanwezige journalisten Pellegrini tot een straffe uitspraak te verleiden. Maar die houdt het hoofd koel: “Wij hebben van de eerste tot de laatste minuut proberen te winnen”, zegt hij afgemeten. “We hadden genoeg kansen om meer dan een punt te verdienen tegen een ploeg die erg dicht tegen haar eigen zestien verdedigde.” Of hij het had verwacht dat Chelsea zich zo nadrukkelijk voor zijn zestien zou terugtrekken, wordt er aangedrongen. “Beide teams hebben hun stijl. De manier van spelen vandaag had niets te maken met de vijf punten verschil in de rangschikking”, aldus Pellegrini, waarop hij geïrriteerd vervolgt: “Ik ben hier niet om over Chelsea te praten. Ik zeg dus niet dat Chelsea speelde voor een gelijkspel, ik zeg dat wij speelden voor de drie punten.” En weg is hij.
Mourinho krijgen we vervolgens niet te zien. De Chelseacoach blijkt zijn persboycot vol te houden en stuurt zijn kat. The Mail on Sunday de volgende ochtend is daar niet rouwig om. ‘Bedankt José, om je mond te houden’, kopt de krant en dat mag gerust letterlijk worden genomen. Ook over de prestatie tegen City heeft het zondagsblad geen goed woord over. ‘José parkeert de bus!’, parafraseert het de kritiek die Mourinho ooit zelf had op Jacques Santini na een 0-0 op Stamford Bridge tegen het Tottenham van de Franse coach. ‘Slechts drie schoten op doel is Chelseas slechtste prestatie in elf jaar’, zou ook blijken uit de statistieken.
“Dit was een krachtmeting tussen twee blokken”, blikt Joos terug na eerst nog snel een bericht naar zijn in het stadion aanwezige Extra Timebuddy Jan Boskamp te hebben gestuurd. “Het soort van wedstrijd dat boeiender is in het stadion dan voor de tv. In het stadion heb je letterlijk een breder zicht, wat helpt om ook te appreciëren wat Chelsea deed, zonder daarom een wauw te slaken. Zo defensief spelen in eigen huis: je blijft het verfoeien. Maar toch is ook bewondering op zijn plaats omdat het zo weinig kansen weggeeft.”
Volgens Joos is vooral het grote belang van de afwezige Costa voor dit Chelsea gebleken. Rémy is te weinig, Drogba te oud. “Hij is het soort van spits dat goud waard is voor Mourinho. Ook voor Hazard trouwens: hij creëert meer ruimtes dan Rémy deed. In ieder geval: deze wedstrijd heeft me geleerd dat de titelstrijd nog open ligt. Dit Chelsea kan in eigen huis ook verliezen van Arsenal en Liverpool.”
Tevreden Wilmots
Zonder opvallend te presteren speelden de drie Belgen een resultaatbepalende wedstrijd zaterdag. Joos: “Courtois maakte bij het doelpunt een foutje dat we van hem niet gewend zijn. Daarnaast had hij enkele goede tussenkomsten. Vooral toen hij zich breed maakte en Agüero voorlangs trapte. Vandaag was hij heel even niet de beste keeper ter wereld, maar dat was Manuel Neuer de dag voordien ook niet: hij kreeg er víér om de oren.”
Van Kompany was het afwachten of hij aan de aftrap zou staan. Zijn eerste wedstrijden sinds zijn terugkeer uit blessure waren geen onverdeeld succes. Joos: “Hij begon erg sterk, dan volgde dat slippertje op de zijkant tegen Rémy en wat later het doelpunt. Hij had vol voor de bal moeten gaan op die voorzet van Hazard, ondanks het risico op een owngoal. Niemand zou hem dat in die situatie hebben verweten. Rémy ging toch niet missen.”
Joos zag de bevestiging van een evolutie die hij zich al langer ziet voltrekken bij de aanvoerder van de Rode Duivels. “Meer en meer wordt hij een echte verdediger met inzet van al zijn lichamelijke krachten. Hij is niet meer die jonge kerel met al zijn flair van bij Anderlecht. Het was opvallend hoe weinig hij in tegenstelling tot Martin Demichelis bij de opbouw was betrokken. Niet omdat hij werd vastgezet, maar omdat hij nog naar zijn beste vorm zoekt. Hij hield zich bewust in. Ook al omdat er genoeg aanvallende mensen voor hem op te weinig ruimte stonden.” Conclusie: “Een degelijke prestatie, zonder meer.”
Rest er de man van de assist voor het Londense doelpunt. “Ik denk dat Wilmots en Borkelmans heel tevreden over de prestatie van Hazard zijn vertrokken”, glimlacht Joos. “In minuut tachtig zagen ze hem nog achter BacarySagna teruglopen terwijl die juist in de ploeg was gedropt om achter hém aan te lopen. Zijn assist – met links, wat ook al niet vanzelfsprekend voor hem is – maakt hem zijn geld waard in zulke wedstrijden, zeker voor een ploeg als Chelsea. Zijn tweede helft plaatst ons weer voor het eeuwige Hazarddilemma: was het zijn fout dat hij zo wegdeemsterde of die van een ploeg die niet meer kon? Ik zou hem centraal op de tien hebben gezet. Hij kan de ploeg daar meer lucht geven. Maar Mourinho deed het niet. Na deze wedstrijd ben ik nog meer overtuigd: Hazard moet daar weg. Honderd procent zeker dat hij veel heeft opgestoken van Mourinho: wat hij gisteren deed, deed hij niet vóór hij naar Chelsea kwam. Zijn defensieve volume is toegenomen, maar ik wil hem offensief bezig zien bij een team dat meer aanvalt dan Chelsea. Maar ik denk dat Wilmots in zijn handen wrijft: hij weet nu dat hij Hazard in de kwartfinale van het EK kan vragen om achter Sagna aan te gaan.” ?
DOOR JAN HAUSPIE IN LONDEN
“De titelstrijd ligt nog open. Dit Chelsea kan in eigen huis ook verliezen van Arsenal en Liverpool.” Filip Joos
“Het was opvallend hoe weinig Kompany in tegenstelling tot Demichelis bij de opbouw was betrokken.” Filip Joos
