De grote concurrent van paralympisch atleet Gino De Keersmaeker werd betrapt op doping.
Ik won goud op de Paralympische Spelen van Atlanta ’96 en werd vier keer wereldkampioen, maar mijn laatste gouden medaille was zeker de vreemdste. In 2011 was ik 41, een ancien onder de deelnemers van het paralympisch discuswerpen. Het WK vond plaats in Christchurch, Nieuw-Zeeland. Zoals altijd zou het waarschijnlijk een duel worden tussen mij en de Zuid-Afrikaan Fanie Lombaard. Hij trok meestal aan het langste eind. 1998 was de laatste keer dat ik van hem won. Aan de twee WK’s die ik tussendoor nog won, deed Lombaard niet mee.
In 2011 zag het er nochtans goed uit. Na de vierde worp stond ik aan de leiding, maar toen wierp Lombaard 42,03 meter. Genoeg voor winst, opnieuw zilver voor mij. Ik was blij met mijn tweede plaats: Lombaard was in mijn ogen de betere werper. Maar dat is niet de reden waarom Christchurch 2011 in mijn geheugen gegrift is. Twee dagen nadat ik terug was in België trof een zware aardbeving Nieuw-Zeeland. Het hotel waar ik sliep, was van de aardbol verdwenen. De mensen die ik in Christchurch had ontmoet, hadden niets meer, en er vielen ook doden te betreuren. Gek hoe het leven soms aan een zijden draad hangt.
En het verhaal was nog niet voorbij. Een paar maanden later belt de federatie: ‘Je bent toch wereldkampioen, Gino.’ Lombaard was betrapt op doping. Ik stond perplex. Fanie Lombaard was een vriend. Mijn grote concurrent is toen gestopt met sporten, en ik heb hem ook nooit meer gehoord. Dat ze hem laat hebben betrapt, geeft het allemaal een wrange nasmaak. Lombaard was de enige die mij kon kloppen, wie weet hoeveel gouden medailles mij door de neus zijn geboord? Hij staat trouwens nog altijd op de tabellen als wereldrecordhouder.
Ik denk nog geregeld aan mijn carrière, en aan wat ik heb gepresteerd. Zeker nu ik ouder word, en mijn lichaam niet altijd meer mee wil. Vroeger sprong ik de trappen op, om de explosiviteit van mijn ene been te trainen. Als je me nu vraagt om van de straat naar de stoep te springen, dan lukt dat niet meer. Maar de mooie herinneringen koester ik.
