Geen dorp of stad zonder voetbalclub. Allemaal hebben ze hun eigenheid. Sport/Voetbalmagazine trekt op ontdekkingstocht en houdt ergens halt.
Het is geen weer om een hond door te jagen, maar er zijn wel meer dan 120 toeschouwers voor de derby tussen FC Sint-Kruis-Winkel en Wachtebeke in de Oostvlaamse derde provinciale. Een pak meer dan bij de gemiddelde thuismatch (50 tot 80 kijkers), maar wel de helft minder dan de andere jaren. De schuldigen? Het WK wielrennen op de weg en het gure weer, of gewoon de combinatie van beide.
Wie er niet is, mist wel het gratis pak friet met saus naar keuze die bij topwedstrijden wordt aangeboden voor wie een inkomticket van vijf euro heeft gekocht. Plus de aanwezigheid van dit magazine én een équipe van het Franse voetbalweekblad France Football.
Die zijn ook onder de indruk van de enorme buizen langs het terrein, die deel uitmaken van de staalfabriek Arcelor Mittal die tegen het stadionnetje aan ligt en 24 uur op 24 draait. Door de uitbreiding van het bedrijf speelt FC Sint-Kruis in deze aparte setting op 1 december zijn laatste thuismatch. Daarna verhuist het naar de overkant van de Kennedybaan, de R4 die Gent verbindt met Zelzate. Net buiten de dorpskom krijgt het een nieuw terrein op de baan naar Mendonk, samen met Desteldonk en Sint Kruis de drie kanaaldorpen die in 1967 geannexeerd werden door de stad Gent.
Vandaag heeft Sint-Kruis-Winkel zo’n 1200 inwoners, de helft van 20 jaar geleden. De komst van de fabriek (toen nog Sidmar geheten) in 1967 zorgde voor extra werkgelegenheid, maar waar nu de fabriek en het voetbalterrein liggen, bevond zich voorheen een woonwijk. Clubsecretaris Julien Van Acker groeide op in een café op een steenworp van het huidige bedrijf. ‘Eerst werden de commerçanten tegen een goeie prijs uitgekocht, vervolgens zei men tegen de andere bewoners dat er geen toekomst meer was.’
De voetbalclub ontstond in hetzelfde jaar als de fabriek, op een terrein dat gratis ter beschikking gesteld werd door Arcelor. Al die jaren mocht FC ook gratis de nutsvoorzieningen (water, gas, elektriciteit, telefoon) van het bedrijf gebruiken.
Aanvankelijk zou de nieuwe club in de toen populaire Vlaamse kleuren geel en zwart spelen, maar de kandidaat-sponsor, een rasechte supporter van de Buffalo’s, zei: ‘Als jullie mijn geld willen, moeten de kleuren blauw en wit zijn.’ En zo geschiedde.
Maar soms zijn de uitrustingen zwart, van het roet. Of rood, zoals die ene keer tijdens een jeugdtoernooi vijftien jaar geleden, toen de fabriek een nieuw soort ijzererts uitprobeerde, en iedereen op en rond het veld plots helemaal rood zag. ‘Dat verhaal is lang blijven hangen’, weet eerste ondervoorzitter Marnix De Smet. ‘Arcelor heeft toen alles vergoed, reinigingskosten en aankoop van nieuwe kledij. Maar zo’n verhalen kosten ons, samen met de verkeersonveilige situatie aan de Kennedylaan, wel jeugdspelers.’ Dat zijn er nu zo’n 70. Met de verhuis naar de groene beemden achter de dorpskern hoopt Sint Kruis dat aantal te verdubbelen. Vandaag heeft de club nog weinig last van de fabriek en haar uitstoot, tenzij de wind uit het noorden komt, wat zelden gebeurt.
Aan de overkant van de Kennedybaan heeft het dorp nog een kerk, de populaire warme bakker Neyt, café ‘Bij Marleen’, een bloemist, een bankkantoor van VDK en een apotheek. Voor andere inkopen moeten de inwoners naar het volgende dorp. Het verklaart waarom tal van reclameborden rond het veld verwijzen naar adressen in Wachtebeke.
Een lagere school en een kleuterklas zijn er ook nog. Met dank aan een bevlogen actiecomité dat ingreep toen de Broeders van Liefde overwogen de school in september van dit jaar te sluiten omdat renovatie te duur uit zou vallen.
De club kende zijn hoogtepunt eind jaren tachtig en in de jaren 2000 toen het een aantal seizoenen in tweede provinciale doorbracht, maar de huidige accommodatie is al een jaar of acht niet meer opgekalefaterd. Logisch, want in 2008 meldde Arcelor al eens dat het voetbalterrein gebruikt zou worden voor een derde hoogoven. Dat ging door de financiële crisis niet door, maar straks is het echt afgelopen met voetballen onder de sissende schoorstenen en enorme buizen.
