Bijna vier maanden na het ontslag van manager Ivan Buskens slaat de gekwelde voorzitter Willy Van den Wijngaert terug.
Het verhaal in dit blad vorige week over de vreemde praktijken bij KV Mechelen heeft zijn effect niet gemist. De geviseerde ex-manager Ivan Buskens belde woensdagochtend woedend de huidige manager Geert Lermyte op. Buskens vertoeft samen met ex-KVM-trainer Valère Billen in Ivoorkust, het verhaal was hem al doorgeseind. Hij dreigde er tegenover Lermyte mee om bij zijn terugkeer andere zaken over het Mechelse huishouden openbaar te maken en lichtte daarover ook de media in. Buskens wil zijn recht op antwoord.
Bij KV Mechelen maken ze zich nergens zorgen over. “Buskens riep dat hij zou aantonen dat KV Mechelen met zwart geld werkt”, zegt Lermyte. “En dat hij onze licentie op de helling zou zetten. Hij had het over afgesloten overeenkomsten over de portretrechten. Maar hij is wat dat betreft verkeerd ingelicht. Er is bij KV Mechelen geen frank zwart geld. Alles wat zich hier afspeelt gebeurt in volstrekte legaliteit.”
Buskens, zo ervaarde Lermyte, bestreed de inhoud van het artikel niet : “Dat kan ook moeilijk, want alles wat we vertelden kunnen we bewijzen. Sterker zelfs : bepaalde dingen werden nog nadrukkelijker bevestigd. Dat Buskens een aantal televisietoestellen van de club aan kennissen verkocht, bijvoorbeeld. Ik kreeg intussen een heel wat telefoons van mensen die vertelden dat ze ook een televisie bij Buskens hadden gekocht. Het bewijsmateriaal tegen hem wordt steeds omvangrijker.”
Intussen blijven er lijken uit de kast vallen. Lermyte : “We hebben een riant contract ontdekt dat met de broer van José Del Solar was gemaakt. Getekend door Buskens. En opgesteld op het moment dat die jongen nog getest moest worden. Hij is later doorgestuurd. Gelukkig heeft hij over dat contract niet moeilijk gedaan.”
Ook Aad de Mos wordt de praktijken van de ex-manager meer en meer beu. “Ik wil hier wel eens over voetbal praten, maar is dat moeilijk”, zegt hij. In plaats daarvan wordt hij geconfronteerd met uitwassen uit het verleden. “We moeten die wonde openen. Het is nodig om de stal te zuiveren, alleen dan kan je echt herbeginnen.” Het verbale weerwerk van Buskens imponeert hem niet : “Het is begrijpelijk dat Buskens wat tegenspartelt. Maar ik garandeer je : hij heeft geen been om op te staan. Alleen probeerde hij vorige week na het verschijnen van het artikel wat onrust in de groep te zaaien. Hij belde Daniël Camus op om hem te vertellen dat de spelers het geld van de portretrechten niet zouden krijgen. Zo poogde hij de vereniging net voor die kapitale match tegen Harelbeke te destabiliseren. Daarbij ontziet hij niemand. Dat hij Camus opbelde is opmerkelijk, want die twee waren water en vuur. Maar het was wel berekend : Camus is de meest invloedrijke speler in de groep, hij bepaalt als het ware de sfeer in de kleedkamer.” Daniël Camus wist niet wat hij meemaakte toen Buskens hem belde. “Die man moest me echt niet hebben”, bevestigt hij.
Afgelopen vrijdag plofte er bij KV Mechelen nog een in slecht Frans opgestelde fax binnen, gericht aan de Administation des affaires fiscales. Lermyte : “Daarin is er sprake van spelers die in het zwart betaald zouden zijn. En van een zwarte kas. Dat is echt onzin. Op de fax stond geen afzender, al hebben wij wel een vermoeden uit welke hoek hij komt. Kennelijk beginnen een aantal mensen serieus te zweten. Ik heb vorige week niet alleen Buskens aan de lijn gehad, maar ook anderen die zich duidelijk ongerust maken.”
Hectiek verdringt de rust die KV Mechelen nodig heeft om te overleven in de degradatiestrijd. Hoe moet de voorzitter zich bij dit alles voelen ?
Willy Van den Wijngaert herstelde maar moeizaam van alle uppercuts die hij de voorbije maanden kreeg. Hij boet zwaar voor zijn goedgelovigheid, die sommigen onbezonnen naïviteit noemen. Maar ook Van den Wijngaert heeft zijn trots. Hij wil niet als een zielepoot door het leven gaan, als een zwakke leider van wie alleen wordt geprofiteerd : “Anders bouw je geen koekjesfabriek op. Ik ben heel bescheiden begonnen, ik heb gebouwd op de fundamenten die mijn vader legde. Vandaag werken we met een omzet van 545 miljoen frank. En met een behoorlijke winstmarge. Het bedrijf zit nog in volle expansie.”
Het geloof van Willy Van den Wijngaert in de goedheid van de mens is geschaad. “De figuur van Ivan Buskens is de grootste ontgoocheling uit mijn leven”, zegt hij met een bittere ondertoon, want het past niet bij hem om dat soort uitspraken te doen. Rancunegevoelens koestert hij normaal nooit. Maar nu is er te veel gebeurd.
Willy Van den Wijngaert : Ik heb Buskens niet naar Mechelen gehaald, dat moet ik toch even verduidelijken. Hij is aangeworven door Jef De Graef, de vroegere voorzitter. Hij kende hem goed omdat Buskens als kok in zijn bedrijf had gewerkt. Toen De Graef ontslag nam en ik voorzitter werd, heeft Jef Van Dijck, een gepensioneerd hoofdgriffier van het Hof van Beroep van Antwerpen, tijdelijk het transferdossier ter hand genomen. Maar het bleek dat hij daar niet geschikt voor was. Hij raadde Ivan Buskens aan.
Buskens won heel snel uw vertrouwen, hij kwam zelfs bij u thuis wonen toen uw vrouw geopereerd werd aan de rug.
Hij wilde ons helpen, ik zag daar niets verkeerds in. Bovendien is Buskens in de omgang een heel aimabele man. We hebben met hem veel plezierige momenten beleefd.
Maar intussen verhoogde hij zijn macht.
Dat is zo. Ik heb me al honderd keer afgevraagd : waarom heb ik dat niet gezien ? Buskens maakte contracten in zijn naam en niet in naam van KV Mechelen, hij tekende de overeenkomsten. Zoals de zaak met Guadalupe, bijvoorbeeld, dat is een heel verdacht dossier. Daar wist de Raad van Bestuur niets van af, terwijl het zijn taak was om alles voor te leggen. Dat deed hij dus niet altijd. En gebeurde het wel, dan hoorde je dikwijls rare verhalen. Zoals over die 75.000 dollar die KV Mechelen heeft betaald aan de ex-club van Guadalupe om over zijn transfer te mogen praten. Buskens zei dat dit in Zuid-Amerikaanse landen gebruikelijk was. En ik geloofde dat, net als de andere leden van de Raad van Bestuur. Later bleek dan nog dat het geld was overgemaakt aan de inmiddels ontslagen voorzitter van de club van Guadalupe. Een aantal mensen zullen dat geld wel onder elkaar hebben verdeeld.
Buskens kondigde Guadalupe aan als de nieuwe Koller.
Zo overtuigde hij ons. En we dachten allemaal dat hij Guadalupe in Peru had zien spelen. Hij was samen met Valère Billen naar Peru getrokken. Op kosten van KV Mechelen. Later bleek dat ze hem niet hebben gezien.
Wanneer hebt u geconstateerd dat u Buskens te veel macht gaf ?
Eigenlijk pas na zijn ontslag. Toen Geert Lermyte en Aad de Mos al die zaken ontdekten. Nochtans had Marc, mijn zoon, me voordien al verwittigd. Hij had van andere mensen zaken over Buskens gehoord. Ik had trouwens ook al telefoons gekregen van makelaars die vertelden dat ze niet met Buskens konden werken, dat ze goeie spelers tegen aanvaardbare prijzen aanboden, maar telkens weer door hem waren geboycot. Ik vroeg dat terloops eens aan Buskens – hij belde me elke dag een keer of vier op – maar hij wimpelde dat allemaal weg. Hij zei dat die makelaars niet te vertrouwen waren, dat er veel jaloezie bestond tegen hem. Ik geloofde hem.
Terwijl, zoals Aad de Mos liet uitschijnen, het vermoeden bestaat dat hij met makelaars onder een hoedje speelde.
Het probleem is dat je zoiets nooit kan bewijzen.
Vreemd toch dat Buskens zolang zijn gang mocht gaan. Toen Lei Clijsters opstapte, bood Buskens ook zelf zijn ontslag aan omdat hij steeds meer gecontesteerd werd door de supporters. Waarom werd dat ontslag niet aanvaard ?
Omdat sommige mensen van de Raad van Bestuur voor Buskens waren. En omdat de hele affaire uiteindelijk ook verwaterde door het vertrek van Lei Clijsters.
Aad de Mos, die het interview bijwoont, komt tussenbeide. Hij begrijpt niet waarom sommige mensen van de Raad van Bestuur zich voor Buskens uitspraken. En vraagt zich af : “Is dat niet vreemd ?”
Van den Wijngaert : “Het ontslag van Buskens is er gekomen na dat artikel in Voetbal Magazine. Toen viel zijn positie echt niet meer te handhaven. En toen pas zagen we wat er allemaal verkeerd was gelopen.”
Dat artikel, waarover u aanvankelijk erg kwaad was, kwam als een geschenk uit de hemel ?
Van den Wijngaert : Eigenlijk wel, ja.
U gaf volmachten aan de verkeerde mensen. Dat moet u uzelf toch aanrekenen ?
Als iemand daarvoor boet, ben ik het. Ik denk vaak aan dat geld dat ik verloor, die film rolt zich geregeld af in mijn hoofd. Ik weet dat de supporters ook hun bedenkingen hebben. Zij zeggen : al die problemen, dat is ook een beetje de schuld van de voorzitter. Dat vind ik jammer. Kijk, ik werk op basis van vertrouwen. Ook in mijn bedrijf. Ik controleer iedere uitgave, maar toch zijn er bepaalde zaken waarvoor ik blind vaar op het advies van anderen. Dat is toch in alle geledingen van de maatschappij zo ? Als ik naar een dokter ga en ziek ben, dan doe ik dat in de overtuiging dat hij een juiste diagnose stelt. Als hij dat niet doet, ben ik dan verantwoordelijk ?
Maar nu ging het onder meer wel over facturen die onvoldoende gecontroleerd werden.
Omdat Buskens zelf tekende. Hij nam gewoon de vrijheid om dat te doen. Dat is het punt : hij had geen carte blanche, hij nàm ze. Trouwens, ik heb vroeger altijd de facturen bekeken. Zelfs in de tijd dat Jef De Graef voorzitter was. En het frappeerde me toen dat er enorm veel facturen waren, waarvan er geen bestelnota bestond of geen ontvangstbon. Daar waren veel louche facturen tussen. Materiaal dat besteld was, maar nooit aankwam. Ik dacht : de wereld hangt toch aan mekaar van corruptie. Toen heb ik gezegd : bij iedere factuur moet er een bestelbon zijn.
Maar later werden er andere facturen ontdekt.
Overeenkomsten die er waren tussen Buskens en de makelaars, commissies die betaald werden. Dat is een ander hoofdstuk. Het werd allemaal getekend door Buskens en niet door mij. Terwijl hij daar de volmacht niet voor had. Eigenlijk is dat valsheid in geschrifte. Die facturen werden geboekt, maar Buskens zorgde ervoor dat ze nooit werden gecontroleerd.
Aad de Mos onderbreekt ten tweede male. En zegt : “In de algemene contracten stonden vreemde clausules. Bijvoorbeeld een clausule voor het buitenland en een andere voor Nederland. Maar Nederland is toch buitenland. En wat merk je ? Er zijn veel transfers naar Roda JC gebeurd. Tegen een beperkte vergoeding, zoals dat in het contract stond. Die overeenkomsten bestaan nog. Joris Van Hout kan naar het buitenland voor 39 miljoen frank. Een Nederlandse club hoeft echter maar 25 miljoen te betalen. Heel vreemd allemaal. En intussen werden er door Buskens en Billen buitenlanders van inferieure kwaliteit aangetroken. Dan zadel je een trainer met een onmogelijke opdracht op. Als buitenlanders meer verdienen dan Belgen en geen meerwaarde geven, dan voer je een verloren strijd, dan druppelt er afgunst in de ploeg.”
Van den Wijngaert : “Op een bepaald moment moest Tom Caluwé per se weg. Hij werd verkocht aan Willem II, maar wij mochten hem nog een jaar houden; Willem II betaalde de winstpremies. In de overeenkomst stond echter dat Caluwé gemiddeld 63 minuten van de wedstrijden moest spelen, anders dienden we een aantal miljoenen terug te storten. Hij heeft die 63 minuten niet gehaald. En we hebben die miljoenen aan Willem II teruggegeven. Ik attendeerde Gunter Jacob, de toenmalige trainer, op dat percentage. Maar hij zei : “Bij mij telt het sportieve en niet het geld”. Dat is zijn goed recht natuurlijk. Alleen stel je je achteraf over alles vragen. En wellicht niet altijd terecht.”
Weet u hoeveel geld er de afgelopen jaren aan makelaars is betaald ?
Van den Wijngaert : Dat is moeilijk in te schatten. We gaan alles bovenspitten. Er zijn genoeg getuigen en we hebben bewijsmateriaal. Die bewijzen liggen op drie plaatsen. Ik hoor nu dat Buskens makelaar wil worden, dat hij de vijf miljoen frank die je daarvoor aan de Fifa moet betalen, probleemloos gaat neerdokken. Ik kan u zeggen : wij gaan dat verhinderen. Blijkbaar kost het Buskens geen moeite om die vijf miljoen op te hoesten, terwijl hij vroeger wel eens met financiële problemen worstelde.
Intussen blijft u achter met een kater.
Dat is nog het ergste. Buskens is lang bij ons in huis geweest. En dan vraag ik me af : hoe kan een mens met zo’n bedoelingen zo komedie spelen ? Hoe kan een mens vriendschappelijk met iemand ontbijten, die hij vervolgens voor zoveel geld gaat bedriegen ? Dat doet pijn, verschrikkelijk veel pijn. Maar één zaak is zeker : de wraak zal zoet zijn. Ik ga iets rechtzetten, ik voel dat ik dat moet doen, voor de supporters, voor de omgeving van de club. Ik gun iedereen het beste, zo zit ik karakterieel in mekaar, maar deze zaak kan ik niet laten rusten. Niemand heeft me meer ontgoocheld dan Ivan Buskens. Ik zal pas met mezelf in het reine zijn als die affaire is gezuiverd.
door Jacques Sys
