Als iedereen fit was, zat Vadis Odjidja de voorbije weken vaker dan hem lief was op de bank. Verandert het statuut van international iets aan de situatie van de enige Rode Duivel bij Club Brugge?

H enri Odjidja was dinsdagavond heel trots toen zijn zoon Vadis Odjidja Ofoe (22) zijn eerste stappen op het veld in een officiële A-interland van de Rode Duivels zette. Het waren er maar een paar, maar misschien zijn het de eerste op weg naar een mooie carrière. Dat het België werd en niet Ghana, het thuisland van Henri, vindt vader Odjidja een logische gang van zaken. “Vadis werd hier geboren, leeft hier, dit is zijn land.” Maar verder wil hij liever niet over zijn zoon praten. Misschien later. ” It’s not the right moment.” Vadis Odjidja, een van de grootste talenten van Club Brugge, staat er immers een beetje ter discussie. Zijn plaats voor de verdediging is de gewezen aanvoerder van de nationale beloften kwijt aan Jeroen Simaeys en daar waar hij eigenlijk altijd in de ploeg moet staan, in een meer offensieve rol, voldoet hij niet altijd. In Lier kreeg heel Club Brugge er nog de zenuwen van. Het was maar dat Karel Geraerts amper kon trainen met de groep in de aanloop naar het duel van zaterdag tegen AA Gent, of Vadis Odjidja had in zijn thuisstad niet gespeeld. De enige Rode Duivel van Club in de eigen ploeg op de bank? Een realiteit.

Het was eind december, vlak voor de match tegen Gent, dat het tij keerde. Toen zei Henri, die bij Adrie Koster uitleg ging vragen omdat zijn zoon vlak voor de topper uit de selectie was gezet, nog dat Vadis “harder moest werken”. Vorige week hield hij liever de lippen op elkaar. Dat moest ook Vadis doen, opgelegd vanwege de club. “Om de rust te bewaren.”

Kompany

Vadis Odjidja heeft een hoog Vincent Kompanygehalte. Zowel in de goeie als in de minder goeie zin. Dat vonden ze al op Anderlecht, waar Herman Van Holsbeeck er haast ziek van werd toen het talent de club verliet, en nu ook in Brugge. In de goeie zin: Vadis koppelt talent aan intelligentie. En voorlopig ook in de kwaaie zin: hij is nogal eigenzinnig en moeilijk van zijn standpunt af te brengen. Even vaak onbegrepen als hardleers.

Identiek is hun afkomst niet, maar de parallellen zijn frappant. De vader van Kompany komt uit Congo, die van Odjidja uit Ghana. Net als Pierre Kompany scheidde Henri na een tijdje van zijn Belgische vrouw. Vincent groeide op bij zijn vader, Vadis half en half. Tot zijn twaalfde woonde hij bij zijn moeder in Gent. Daarna veranderde hij van club, trok hij naar Anderlecht. Hij ging er op internaat en trok tijdens de weekends in bij zijn vader. Die werd ook zijn voetbalmanager.

Net als Vincent kent Vadis de wetten van de straat, waar je van je af moet bijten. En net als Vincent heeft Vadis een groot sociaal hart. Zijn vader bekommert zich in Ghana nu al om het welzijn van de familie en bouwt huizen voor hen. De dag dat iedereen van zijn familie hier is gesetteld en niks meer nodig heeft, en hij nog wat geld overheeft, wil Vadis zich ook sociaal engageren. Een goed hart heeft hij zeker. Iets meer dan een jaar geleden lag de zieke vader van Peter Smeets, het hoofd van de sociale cel van Anderlecht die Vadis en zijn familie al kent van toen hij 15 was, in het ziekenhuis in Leuven. Toen Smeets op een avond wat vroeger vertrok uit Anderlecht om nog bij zijn vader langs te gaan, trof hij bij diens ziekbed onverwacht een bekende aan. Vadis was die dag in Brussel geweest en had besloten alvorens naar Brugge terug te keren, een ommetje te maken om de vader van zijn vriend te bezoeken.

Een goed hart, ongetwijfeld. Maar eigenzinnig, dat ook. In de maanden september en november speelde Vadis Odjidja individueel op hoog niveau. Hij eiste ballen op, bracht goals aan, scoorde zelf ook. Vadis was de motor van Club, dat in die periode … ongeveer evenveel verloor als het won. Gert Verheyen, analist bij Belgacom en met een groot Brugs verleden, legde een paar keer de vinger op de wond. Te veel artiesten, te weinig evenwicht. Ook anderen deden dat, met beelden. Ook intern, bij nabesprekingen. Dan werd weer uitgelicht hoe de ruimte voor de verdediging veel te groot was en dat de centrale middenvelders zich veel te makkelijk lieten uitspelen.

Vadis Odjidja voelde zich gaandeweg steeds meer geviseerd en verdedigde zich. En niet altijd op de juiste manier. In Lokeren door cynisch handgeklap omdat hij voor protest een gele kaart kreeg. Het leverde hem een tweede op. Nadien in de media. Gert Verheyen werd een mikpunt. In De Morgen op 12 januari: “Er zijn nu eenmaal mensen die tegen jou zijn. En Verheyen is duidelijk tegen mij.” Op winterstage ging hij nog een stap verder. Tegenover Het Nieuwsblad en Het Laatste Nieuws klonk het zo: “Mocht de kritiek komen van iemand die ik respecteer, dan zou het me meer pijn doen. Maar wat heeft Gert Verheyen gedaan? Gewoon bij Club gespeeld, heel zijn leven.” In plaats van harder te werken, zoals Kompany gaandeweg is gaan doen en zijn vader hem aanraadde, ging hij schieten op alles wat bewoog. Eigenzinnig.

Koster

Sinds dat incident is hij wel wat veranderd, getuigen ze in Brugge. Emotioneel geschrokken van de reacties, wat stiller geworden. Nog steeds een Kompany in het klein, met een uitgesproken eigen visie, maar hij uit die iets minder. Wel ook nog steeds emotioneel, wat geregeld leidt tot incidenten. Daar blijft dan wel niks van hangen. In Brugge snappen ze dat niet. Perisic, Dirar en Odjidja kunnen op een (trainings)veld tegen elkaar tekeergaan, dat je denkt: daar komen brokken van, dat komt nooit meer goed. Maar even later lopen ze met elkaar te dollen, alsof er niks gebeurd is.

Het is nu wachten of er een klik komt. Is die er bij zijn maatje Ryan Donk duidelijk geweest, dan moet die bij de drie jaar jongere Vadis nog volgen. In Brugge hopen ze dat de selectie als Rode Duivel hem deugd gedaan heeft, dat ook andere mensen hem gaan appreciëren. Het geeft hem ook een soort uitstraling, erkenning.

In elk geval is de laatste maanden zijn rol binnen Club op het veld veranderd. In een zoektocht naar stabiliteit en resultaat offerde Adrie Koster in een eerste fase het talent van Vadis Odjidja op. Koster kiest sinds Gent voor een echte verdedigende middenvelder. Eentje die tackelt, die hardnekkiger is in de recuperatie, die zich niet zo makkelijk laat uitspelen als Odjidja. Resultaatsgewijs ging het plots veel beter, Club verloor sindsdien nog maar één keer: onverdiend in Genk. Kwaliteitsgewijs leverde Club wél in, het middenveld mist de impulsen van de Ghanese Belg.

Het is nu aan Koster om Vadis te laten renderen in een rol iets hoger in de driehoek. In Lier lukte het alvast niet, Vadis was onzichtbaar. Ging bij de wissel verongelijkt van het veld, had ook geen zin in een nabespreking. De nukkige was weer even terug. Vinden Koster en Vadis elkaar nog, of is er de voorbije twee jaar tussen hen te veel gebeurd?

In principe mag hij nooit ter discussie staan. Odjidja brengt in balbezit iets extra. Hij voetbalt naar de bal, toont een grote aanspeelbaarheid en inventiviteit. Heeft scorend vermogen vanuit de tweede lijn en is tweevoetig. Geraerts, die als hij fit is altijd speelt, en Simaeys zoeken vaak naar hun rechter, terwijl Blondel zelden of nooit scoort. Alleen die omschakeling …

Een tijdje werd Vadis’ fysiek vermogen in vraag gesteld, maar dat is onzin, want hij heeft loopvermogen genoeg. Het gaat om volwassen worden. En discipline in balverlies. Harder werken. Balbezit, scorend vermogen, creativiteit, dat hadden ze met Vargas, Perisic en Dirar eigenlijk voldoende. Er was discipline achter de bal nodig en die kon Vadis niet altijd opbrengen. Het lot van de centrale middenvelder aanvaarden, dat er steken opgeraapt moeten worden. Zonder morren.

Evolueren, zoals Kompany. De scherpe kantjes zijn langzaam aan het verdwijnen, constateren ze in Brugge. Zouden ze misschien al in de play-offs helemaal weg zijn?

DOOR PETER T’KINT

Odjidja heeft nog steeds een uitsproken mening, maar uit die iets minder. Perisic, Dirar en Odjidja kunnen op een veld tegen elkaar tekeergaan, maar even later lopen ze te dollen. Alsof er niks gebeurd is.