De vermaledijde Williams-zusjes stonden nog maar eens in de weg van een Belgisch succes. Toch was de waardering voor de inbreng van onze landgenoten weer enorm.
Als deze editie van de Australian Open de trend heeft gezet voor de rest van het jaar zullen tennisliefhebbers zeker niet op hun honger blijven zitten. Het begon met de heroïsche vechtpartij, verbaal al voor aanvang van de match gestart, tussen Henin en Davenport. Daarna volgde de vanuit Belgisch oogpunt dramatische halve finale tussen Clijsters en Serena Williams. Bij de mannen hadden ondertussen El Aynaoui en Roddick voor een half mirakel gezorgd door niet op handen en knieën de arena te verlaten na een slijtageslag van meer dan vijf uur. En Andre Agassi stoomde intussen rustig door het toernooi op een wijze waarvoor je alleen maar je petje kan afnemen. De finaledagen van het toernooi waren er misschien te veel aan. Een zoveelste familieaangelegenheid bij de vrouwen en een gebrek aan spankracht bij de mannen zullen de organisatoren wellicht even in het haar hebben doen krabben.
Een peuter had de ontknoping bij de mannen kunnen voorspellen. Agassi stak in zo’n verbluffende vorm dat zijn tegenstanders, collega-veteraan Wayne Ferreira en verdienstelijk loopwonder Rainer Schuettler, nooit aanspraak konden maken op een eervolle exit. Andre lijkt beter te worden met de jaren en nog steeds is zijn gelijke qua timing en balbehandeling niet opgestaan. De manier waarop hij zijn tegenstander in bijna elke wedstrijd van het toernooi declasseerde, was een lust voor het oog. Met slechts één set verlies heeft er nog nooit iemand zich met zoveel gezag de Australische kroon toegeëigend als de man van Steffi Graf. Deze laatste mag zich nu trouwens opmaken om de schoenen weer aan te binden in Parijs. De Franse federatie wrijft zich al in de handen.
Typerend toch wel voor deze eerste Grand Slam van het jaar was de aanwezigheid van enkele oudere spelers in de kwartfinales. De transitie naar een nieuwe generatie mannelijke idolen gebeurt met horten en stoten, maar je mag de dertigers zeker niet te snel afschrijven.
Younes El Aynaoui bijvoorbeeld. Vader van twee dotten van kinderen, half Brusselaar en fulltime sympathieke gast. De Marokkaan is misschien wel de meest professioneel ingestelde speler van het circuit en plukt nu de vruchten van zijn harde arbeid. Door gecompliceerde enkeloperaties moest hij twee jaar aan de zijlijn toe te kijken, maar nu voelt hij zich frisser dan ooit. Zijn wedstrijd tegen Hewitt was van een zelden geziene perfectie. Met zeventig procent eerste services waaronder drieëndertig aces, had hij het absolute wapen in huis om een weergaloze partij neer te zetten en de vriend van Kim naar de tribune te verwijzen.
Enkele dagen later was hij dan weer betrokken in dé match van het toernooi. Samen met Andy Roddick leverde hij een klassieker af met surrealistische climax én eindscore. Roddick, nog steeds meer energie dan tennisverstand, legt hart en ziel in elke wedstrijd, maar zolang hij niet wat ergonomischer gaat spelen, zullen de grote uitslagen uitblijven. Dat A-Rod niet ongeschonden uit de onmenselijke krachtmeting met El Aynaoui zou komen, was wel te verwachten. In de halve finale hing hij nog maar met haken en ogen aan elkaar en werd hij vlot gecounterd door de Duitse opportunist, Rainer Schuettler.
De in Zwitserland residerende Schuettler (26) profiteerde van het niet-aantreden van Safin in de derde ronde. Daarna speelde hij met een soort van afbraaktennis de rest van de tegenstand in de vernieling. Werken is zijn credo en al is hij niet erg gekend bij het grote publiek, voor ongeveer de helft van het circuit is hij een Angstgegner van formaat. Zijn grootste talent zit in zijn benen, die hij tijdens de winter trouwens onderhoudt via een doorgedreven taekwondotraining. Zelfs in zijn eigen heimat wisten ze niet dat Schuettler bestond en moet hij het qua populariteit duidelijk afleggen tegen Haas en Kiefer.
Qua prestaties daarentegen is hij van de drie overduidelijk diegene die het meeste uit zijn kwaliteiten haalt. Schuettler lijkt een beetje op het Duitse voetbal : het is niet leuk om naar te kijken of tegen te spelen, maar het is dodelijk efficiënt en uiterst succesvol. In tijden dat het Duitse tennis in grote crisis verkeert (de Duitse tennisbond en de toernooien van Hamburg en Berlijn konden wegens afkalvende televisierechten en verminderde aandacht van sponsoren en publiek maar net het failliet afwenden), is dit een opsteker van formaat.
Jammer genoeg kwamen de verwachtingen over de eindstrijd bij de vrouwen ook nu weer uit en speelde de familie Williams voor de vierde keer op rij de finale van een Grand Slamtoernooi. Daarin was Serena in een bijwijlen toch wel indrukwekkende finale de beter van haar oudere zus. Het verschil was kleiner dan in hun vorige onderonsjes en er zat duidelijk meer emotie in hun rechtstreekse confrontatie. Vuisten werden gebald, er werd behoorlijk gekreund en vooral het nummer één van de wereld had soms moeite om alles onder controle te houden. Uiteindelijk bereikte ze toch haar doel en bewerkstelligde ze een Serena Slam. Ze is de negende vrouw die er in slaagt om de vier grote evenementen op haar naam te schrijven. Naarstig zal ze nu wel op zoek gaan om dit allemaal in één jaar over te doen en nog grotere geschiedenis te schrijven.
Het is aan Kim Clijsters om daar een stokje voor te steken. Ze heeft trouwens al een pracht van een kans om de Williamsheerschappij te doorbreken, laten liggen. Het enige wat de oogappel van sportminnend België zich over haar halve finale kan verwijten, is dat van zodra Serena besliste een trapje hoger, en dus risicovoller, te gaan spelen, ook zij misschien wat extra pigment in haar spel had moeten stoppen en het initiatief terug naar zich toetrekken. Maar dat is een keuze die je maakt tijdens de wedstrijd en tot dan was haar iets passievere tactiek de juiste gebleken. De halve finale had eigenlijk meer spankracht dan kwaliteit in zich. Dat kwam vooral door de verwoestende stijl en de 66 onnodige fouten van de jongste Williams. Maar ook Kimmie, zoals ze wel eens werd aangemoedigd down under, had wat last van faalangst. Ze wou het achteraf zelf niet geweten hebben, maar twee dubbele fouten op een cruciaal ogenblik waren te vreemd om niet bij stil te staan.
Toch mag Clijsters terugblikken op een ongelooflijk degelijk seizoensbegin. Haar fitheid is nog naar een nieuwe dimensie gestegen. Lyrisch wordt een mens er haast van. Ze beweegt nog beter dan de vorige jaren en kan daardoor perfect weerstaan aan het bombardement van de Williamsen en de Davenports uit deze wereld. Kim is ondertussen ook van een tactische rijpheid, waarschijnlijk met dank aan trainer Marc Dehous, die zelden gezien is in het vrouwencircuit. Dat kwam misschien nog het meest tot uiting in haar partij tegen Anastasia Myskina. Rusland stond met dertien meisjes aan de start, waarvan Myskina veruit het grootste talent is. Clijsters behield op een schitterende manier de controle over de toekomstige toptienspeelster door vaak tegenvoets te scoren, een bal die maar weinig gebruikt wordt in het vrouwentennis. Nee, Kim Clijsters was helemaal klaar om haar eerste Grand Slamkroontje op te zetten, maar miste een tikkeltje geluk in de beslissende fase. Het is een harde leerschool, maar een goede.
Ook Justine Henin zal wel veel bijgeleerd hebben. Dat ze bijvoorbeeld karakter kan tonen wanneer het erop aankomt : Lindsay Davenport kan erover meespreken. Maar ook dat ze constant bij de les moet blijven, zelfs als de voorsprong er erg comfortabel uitziet. Coach Rodriguez was niet mals voor zijn pupil na de wedstrijd tegen het ex-nummer één van de wereld. In haar eeuwige drang om zo snel mogelijk de zege binnen te halen, durft ze zich wel eens te vergalopperen en het tactisch schema uit het oog te verliezen. Pas als ze op achterstand staat, komt ze terug tot haar zinnen. Een knop die ze door haar overwinning op Davenport misschien nu kan omdraaien.
Ook over haar halve finale wist Rodriguez wat te vertellen. Het pertinente krachtverschil met de hardhitters moet gecompenseerd worden door een agressievere spelstijl. Aanvallen is de boodschap en het betere volleywerk haar bondgenoot. Probleem is dat Juju én zo graag wil wedijveren in het hard slaan dat ze soms andere opportuniteiten vergeet, én zelf toch wel een beetje power mist om echt het spel in handen te nemen. Trachten de bal zo vroeg mogelijk te nemen en daardoor eigenlijk met de snelheid van de tegenstander spelen, zou een oplossing kunnen zijn. Maar daarvoor moet je extreem fit te been zijn. Tot nu toe is enkel Kim Clijsters erin geslaagd om dat ten tonele te brengen.
Beide meisjes hebben zich alleszins excellent van hun taak gekweten. Ze hebben laten zien dat ze terecht rang drie en vier op de wereldranglijst bekleden. Hun eerstvolgende opdracht bestaat erin om de mogelijkheden bij een volgende ontmoeting te benutten. Roland Garros lijkt daar een ideale gelegenheid toe. Het trage gravel neemt toch een deeltje van de krachtpatserij weg en in hun mobiliteit op de rode ondergrond zijn zij ongeëvenaard. Afspraak aan de Porte d’Auteuil dus.
Maar eerst is er nog de Proximus Diamond Games in Antwerpen. Sympathieke wereldsterren vlak bij huis kunnen aanmoedigen is niet voor iedereen weggelegd. U weet waar u naartoe moet.
door Filip Dewulf
Twee dubbele fouten van Kim op een cruciaal ogenblik waren te vreemd om niet bij stil te staan.
