door Jacques Sys
Negentig minuten krijgt Aimé Anthuenis volgende week woensdag in het verscheurde Algerije om zijn ploeg klaar te stomen voor de levensbelangrijke EK-kwalificatiewedstrijd van 29 maart in Kroatië. Bondscoaches zijn in dit land nooit verwend geweest : de winterslaap van de nationale ploeg duurde vier maanden en de naar een nieuwe identiteit zoekende ploeg van Georges Leekens kan als opponent nauwelijks serieus genomen worden in de lange aanloop naar een wellicht cruciale EK-horde. Sterker zelfs : de Rode Duivels plegen doorgaans hun tanden stuk te bijten op dat soort tegenstanders en kunnen vanuit hun spelconcept alleen iets leren in een confrontatie met een sterke tegenstander. Vreemd dat er met de status die de nationale ploeg tijdens het WK in Japan bereikte tegen een achtergrond van vroegere afspraken zo weinig kon worden gedaan.
Het ziet ernaar uit dat Aimé Anthuenis na de belabberde prestaties van oktober in Andorra en Estland wat gaat timmeren aan zijn raamwerk. Cruciaal lijkt de vraag op welke positie Timmy Simons zal worden neergezet. De Gouden Schoen stormt als centrale verdediger op een grote toekomst af. Hij is één van de zeldzame voetballers die vanuit de achterste lijn even aanwezig is in een wedstrijd dan als middenvelder en verstaat als geen ander de kunst om te verdedigen op anticipatie en interceptie. Bovendien heeft Simons als verdediger iets meer tijd om zijn voorzetten te versturen. Dat komt de zuiverheid van zijn spel ten goede. Met Joos Valgaeren vormt hij een complementair duo.
Maar uitgerekend nu blijkt zich Daniel Van Buyten bij Olympique Marseille nadrukkelijk te profileren. In korte tijd verwierf hij in de broeierige Zuid-Franse club een aureool van onsterfelijkheid. Mede onder invloed van de Waalse pers zal Anthuenis serieuze argumenten moeten hebben om Van Buyten te passeren, ook al viel die in het verleden vaak op door zijn onbesuisdheid en viel hij niet gemakkelijk te sturen. Het opstellen van een duo Van Buyten-Valgaeren kan Simons naar het middenveld drijven, waar Yves Vanderhaeghe op termijn dreigt vertrappeld te geraken door de dynamiek en het tempo van het internationale topvoetbal. Ook met de onvermoeibare Gaëtan Englebert als katalysator voor de verdediging kan er in de toekomst misschien eens worden geëxperimenteerd, ook al vervult hij bij Club Brugge een iets andere rol.
Geen gebrek aan variatiemogelijkheden voor Aimé Anthuenis, die er als bondscoach in alle stilte in slaagde de wolk van conservatisme die rond zijn hoofd hangt weg te blazen. Hij hield vast aan een 4-4-2 concept. Het komt er voor hem nu op aan de juiste knopen door te hakken. Het al lang aanslepende probleem met de positie van rechtsachter is met Olivier De Cock enigszins opgelost, al moet de Bruggeling waken zich niet te vergalopperen. Links dient de betrouwbare Nico Van Kerckhoven zich weer aan en staat Jelle Van Damme te dringen. En vooraan is Emile Mpenza (zaterdag slechts invaller bij Schalke 04) met zijn snelheid en doelgerichtheid zeker voor de wedstrijd in Kroatië weer een mogelijkheid, naast de onvervangbare Wesley Sonck.
De spits van RC Genk blijft zichzelf in moeilijke omstandigheden manifesteren, al is het raar dat hij zo vaak op zijn verbaliteit wordt aangesproken. Er is niets mis met mensen die vanuit hun professionele ingesteldheid kritisch zijn voor anderen, op voorwaarde dat ze dezelfde normen ook voor zichzelf hanteren. Steeds mondiger is ook Thomas Buffel, die in Andorra en Estland als aanvaller sterk speelde. Maar even naadloos als vooraan valt deze beweeglijke technicus in te passen in het middenveld, waar er zowel rechts als centraal een lacune ligt. Vooral nu Mbo Mpenza geblesseerd is en Walter Baseggio in het zwalpende Anderlecht met een beangstigende vormcrisis worstelt.
In de crisis die over de recordkampioen neerdaalde, was het ontluisterend om vorige week in een krant de mening van Constant Vanden Stock te lezen. De hoogbejaarde voorzitter, die nog altijd als een wijs man geldt en zijn greep op het beleid alvast niet verslapt, liet horen dat er tijdens de eindejaarsdagen wellicht te veel was gefeest. Het is onvoorstelbaar met welke holle kreten je tegenwoordig haast dagelijks in het voetballandschap geconfronteerd wordt. Alsof het vermogen om te analyseren niet meer bestaat. Wie het als journalist wel probeert, wringt zichzelf in een lastig parket : hij wordt alleen maar bestookt met boze telefoons.
Geen gebrek aan holle kreten in de voetbalwereld.
