Voor mij is het WK wielrennen op de weg voor profs het sportevenement van het jaar, en dat zal ook zo blijven. Het virus heeft me waarschijnlijk te pakken gekregen in 1957. Toen namen mijn ouders – ik was toen zes jaar – mij mee naar Waregem waar het WK voor profs werd gereden. Rik Van Looy was een van de favorieten, maar werd geflikt door de halve Belgische ploeg met op kop Fred Debruyne. Uiteindelijk won Rik Van Steenbergen. Mijn moeder was een fervent supporter van Van Looy, de Keizer van Herentals. Uit goede bron heb ik vernomen dat het niet veel gescheeld heeft of ik had Rik Van Binst geheten, maar na aanhoudend protest van mijn vader gaf mijn moeder toch toe en het werd uiteindelijk Gilbert, volgens mij ook niet de beste keuze, maar bij Anderlecht werd dat veranderd in Gille. Gelukkig maar!
Het grootste gedeelte van mijn jeugd bracht ik door bij mijn grootouders. Ze hadden een kruidenierswinkel in ‘de carré’, een arbeiderswijk in Machelen. Mijn grootvader ‘Susse’ was medestichter en voorzitter van FC Peutie. Dat was dan ook de reden dat ik op elfjarige leeftijd bij die club een aansluitingskaart tekende en niet bij de ploeg van mijn geboortedorp, CS Machelen. Men heeft mij dat daar tot op heden nog niet vergeven! Naast de winkel was er een cafeetje, ‘de cité’. Daar stond al een zwart-wit-tv, wat een zeldzaamheid was voor die tijd. In die kroeg heb ik veel memorabele sportmomenten meegemaakt.
In 1963, bij het WK in Ronse bijvoorbeeld. Benoni Beheydt werd er wereldkampioen na een incidentrijke massasprint. Beheydt had schijnbaar aan de arm gehangen van de geklopte Van Looy. Bovendien zou Benoni geweigerd hebben om de sprint aan te trekken voor Rik, omdat hij zogezegd last had van krampen. Het café zat afgeladen vol en was verdeeld in twee kampen. Een Belg was wereldkampioen geworden maar toch was iedereen ruzie aan het maken, een raar gezicht was dat! Men kon op het nippertje een handgemeen tussen de twee clans vermijden. Mijn moeder was in alle staten en noemde Benoni een klootzak, een woord dat ik nog nooit eerder over haar lippen had horen komen.
In 1962 was ik er ook bij toen Jef Jurion het beslissende doelpunt maakte in de Europacupmatch tegen Real Madrid op de Heizel. Het bleef 1-0 en Anderlecht schakelde het grote Real uit. Dan was het feest tot in de late uurtjes in ‘de cité’. Het cafeetje had ook een voetbalploeg, ‘de citéboys’. Toen ik al bij Anderlecht speelde en we vrij waren in het weekend hadden ze een man te kort. Ik heb dan maar meegespeeld, ondanks het feit dat ik de woensdag daarop een vriendenwedstrijd met paars-wit moest spelen tegen Manchester City. Hoe stom kon ik zijn? Stel je voor dat ik mij daar blesseerde. Gelukkig kwam men daar bij Anderlecht nooit achter, het zou mijn beste dag niet geweest zijn!
Spijtig genoeg bestaat het café nu niet meer, anders had ik zeker daar het WK in Kopenhagen gevolgd. Nu heb ik de koers rustig thuis uitgezeten. Traditioneel heb ik geen minuut gemist van de rechtstreekse uitzending, ondanks het feit dat het een voorspelbare koers werd met een voorspelbare winnaar. Ik heb veel respect voor Michel Wuyts en Karl Vannieuwkerke. Die mannen moesten uren lullen over een wedstrijd waarin feitelijk heel weinig tot bijna niets gebeurde. Philippe Gilbert heeft niet gewonnen, maar blijft voor mij toch de echte wereldkampioen van het afgelopen seizoen.
Na de koers had ik wel een beetje een wrange nasmaak. Tommeke was er niet bij. Hij is en blijft mijn favoriete renner. Wat zou het scenario geweest zijn met een goede Tom Boonen in het peloton? We zullen het nooit weten. Na een voor zijn normen mislukt seizoen, ondanks zijn zege in Gent-Wevelgem, verwacht ik van hem een positieve reactie volgend jaar. Zich goed voorbereiden tijdens de winter en dan erin vliegen van in het begin, dat is een must om de criticasters de mond te snoeren. Ik las dat Freddy Maertens dezelfde mening heeft. Daar ben ik blij om, want die weet wat het is om door het slijk gehaald te worden …
“Mijn moeder noemde Benoni een klootzak.”
