Maar verwacht van de finale van de Europa League op 15 mei in Amsterdam geen spektakel. In tien jaar Abramovich zit Chelsea straks in zijn tiende bekerfinale. Zeven ervan werden gewonnen. Maar spektakel bracht de club zelden.
Er zijn van die wedstrijden die een mens niet wil missen, ondanks de overvloed aan matchen van de eeuw. Eentje van de Rode Duivels bijvoorbeeld, ook al komt de tegenstander uit Kazachstan of San Marino. De clásico tussen Anderlecht en Club, al raakte die de laatste jaren door de competitieformule wat in verval. En lange tijd was dat voor ons ook: de FA Cup, zeker toen de BBC op de Belgische kabel kwam. De opbouw naar die wedstrijd, met beelden van de bus, uit het hotel. Het mocht op zaterdag 25 graden zijn, we bleven de hele middag zitten op het puntje van onze stoel.
In 2007 zijn we afgeknapt. Die finale had alles om historisch te zijn. De twee beste ploegen van Engeland tegen mekaar: Chelsea vs Manchester United. Mourinho vs Ferguson. De kampioen (United) tegen de uittredende kampioen, winnaar van de League Cup bovendien. In een fantastisch kader. Het nieuwe Wembley! Eindelijk! Van 2001 tot 2006 was er verbouwd en werd de bekerfinale in Cardiff gespeeld, maar voor die feesteditie van 2007 was Wembley weer open.
Het voordeel van dit vak is dat je aan kaartjes raakt voor zo’n afspraak met de geschiedenis. ’s Morgens zeer vroeg (om 4 uur al) de auto genomen, het kanaal doorgetreind, naar Londen gekard, en daar gewacht, buiten rond gehangen, uren lang, want we wilden geen seconde missen. Maar die match… Wat een afknapper! De slechtste wedstrijd ooit. Te veel spanning, te veel tactiek. Gesloten. Waardeloos. Saai. Sindsdien zijn we geen fan meer van de FA Cup. Bedankt Mourinho en Ferguson.
We hebben het de voorbije jaren uiteraard allemaal wel gevolgd, de fratsen van Abramovich met zijn ploeg, waar hij in 2003 de baas werd. Qua managers heeft hij het er het voorbije decennium een zootje van gemaakt. Bekijk het lijstje maar: Ranieri, Mourinho, Grant, Scolari, Hiddink, Ancelotti, Villas-Boas, Di Matteo, Benítez. Straks wellicht weer Mourinho, al denkt de Engelse pers dezer dagen dat ook de Chileen Pellegrini (Málaga) een serieuze optie is. Tien bazen in tien jaar, een lelijk gemiddelde. Nagenoeg allemaal, op ’tussenpausen’ Grant en Hiddink na, Latijnse types, dat valt op.
Maar als u denkt: Latijns= spektakel… Vergeet het. Stabiliteit in de competitie was de voorbije jaren een probleem, maar in de bekertornooien stond Chelsea er nagenoeg elk jaar. Vier keer won het de FA Cup (in 2007, 2009, 2010, 2012), twee keer de League Cup (2005, 2007), één keer de Champions League (2012). Slechts twee finales gingen verloren: in 2008 haalde Tottenham het in de League Cup na verlengingen met 2-1, en in datzelfde jaar eindigde de finale van de Champions League tegen Manchester United op een 1-1. United bleek die avond in Moskou beter dan Chelsea bij het nemen van strafschoppen.
Negen bekerfinales betwistte Chelsea onder Abramovich. Daarvan verloor het maar één binnen de 120 minuten: die tegen Tottenham. Spannend was het iedere keer, nooit won Chelsea met meer dan 1 goal verschil, vijf van de negen keer kwam het tot verlengingen, twee keer tot strafschoppen. Mooi was het al die tijd nooit. Gesloten. Fysiek. Van stabiliteit gesproken. Hopelijk genoot u gisteren al van het frivole Benfica, want we durven nu al zeggen: op 15 mei wordt het niks in Amsterdam, daar zorgt Benítez wel voor. Tenzij Eden Hazard ons verrast.
Misschien toch nog maar eens dat ticket regelen…