Volleybalster Freya Aelbrecht wou de hele wereld knuffelen.
De nationale volleybalploeg was nooit zelfs maar in de buurt van het podium geraakt en toch trokken we in 2013 behoorlijk ambitieus naar het Europees Kampioenschap. Er hing een positieve flow rond het team, die ons deed geloven dat we alles aankonden. De ploeg bestond uit een bende jonge veulens aan het begin van hun carrière, aangevoerd door één ervaren speelster, Frauke Dirickx, die zorgde dat de rest niet ging zweven.
De eerste twee matchen verslaan we Frankrijk en Zwitserland, ploegen die qua niveau minder waren dan wij. Het grote examen was de derde wedstrijd, tegen topland Italië. Hen hebben we totaal verrast. Onze receptie stond ijzersterk te verdedigen. De Italianen moesten knokken voor elk punt, terwijl onze scoremachine Lise Van Hecke de ene bom na de andere dropte. De Italianen begonnen te twijfelen en wij knepen hen dood.
Dat bezorgde ons een gunstige loting voor de kwartfinale, opnieuw tegen de Fransen, die ditmaal veel sterker voor de dag kwamen. We kwamen 1-2 achter in sets. Met de rug tegen de muur vonden we een kracht in onszelf waarvan we niet wisten dat we die hadden.
Aan die match danken we onze bijnaam ‘The Yellow Tigers’. Het team begon zo veel energie en zelfvertrouwen uit te stralen. Ik herinner me een moment op het veld vlak na een punt van Lise. We keken elkaar aan en zonder het uit te spreken dacht iedereen: we doen dit. Wij gaan die halve finale spelen, en niemand houdt ons tegen.
In de halve finale bleek favoriet Duitsland een maatje te groot. Het had gekund – de match eindigde op een spannende 3-2 – maar tegen de ervaring van de Duitse topspeelsters hadden we weinig in te brengen. Of zo ervaarde ik dat toch op het terrein.
Na zo’n mooi toernooi wil je natuurlijk niet met lege handen eindigen. De ontgoocheling moest snel doorgespoeld of Servië zou ons verpletteren in de match voor brons. Gelukkig waren de Serviërs ook ontgoocheld. Zij begonnen wat laks, ook uit onderschatting. Zodra we dat voelden, duwden we door.
Na het beslissende punt golfde de euforie over me heen. Als een kip zonder kop begon ik over het veld te lopen, mijn armen wijd open. Ik wou de hele wereld knuffelen, te beginnen met mijn geweldige ploegmaats.
Kippenvelmoment voor volleybalster Frauke Dirickx: ‘Onze Russin kreeg het lastig’
