De Poolse Iga Swiatek werd afgelopen zaterdag op Wimbledon al de vierde speelster die tenniscoach Wim Fissette (46) naar een grandslamzege begeleidde, goed voor in totaal zeven titels. Daar mag nog een prestigieuze titel bij komen: die van de Belgische coach, over álle sporten, met nu al het strafste palmares aller tijden.
Of hij het jammer vond dat hij in eigen land, zelfs in de jaren waarin hij met een van zijn speelsters een grandslamtitel behaalde, niet in de top vier eindigde van de ‘Coach van het Jaar’-verkiezing? En dat zijn naam, in tegenstelling tot andere trainers, bij veel Belgische sportfans amper een belletje doet rinkelen?
We vroegen het Wim Fissette begin dit jaar, in een interview voor Knack.
Hij antwoordde, zoals verwacht, diplomatiek: ‘De aandacht voor het vrouwentennis is in België sinds het pensioen van Kim Clijsters en Justine Henin flink gezakt, en na Kim heb ik ook altijd met buitenlandse toppers gewerkt. Dan loop je minder in de kijker. Veel belangrijker is dat de beste tennissters mij weten te vinden en dat ik met hen successen boek.’
Een coach die zich telkens opnieuw uitvindt
Dat antwoord kwam er niet toevallig, want in een carrière die in 2009 startte als coach van Clijsters, begeleidde hij achtereenvolgens Sabine Lisicki, Simona Halep, Victoria Azarenka, Petra Kvitova, Sara Errani, Johanna Konta, Angelique Kerber, Zheng Qinwen, Naomi Osaka en sinds oktober vorig jaar Iga Swiatek. Vaak topspeelsters die aan het begin van hun carrière stonden, of na een comeback of moeilijke periode hun heil zochten bij de Limburger.
Grandslamzeges met minstens vier verschillende spelers/speelsters: slechts drie coaches hadden het Fissette in het internationale tennis voorgedaan.
Met succes. Hij hielp Clijsters bij haar eerste comeback aan de zege in de US Open van 2009. Een jaar later volgde een nieuwe titel in New York, en in 2011 kwam daar nog die op de Australian Open bij. Later coachte Fissette Sabine Lisicki (Wimbledon 2013) en Simona Halep (Roland Garros 2014) naar hun eerste grandslamfinale, won hij met Angelique Kerber Wimbledon (2018), met Naomi Osaka de US Open (2020) en de Australian Open (2021), en dit jaar Wimbledon met Iga Swiatek.
Grandslamzeges met minstens vier verschillende spelers/speelsters: slechts drie coaches hadden het hem in het internationale tennis voorgedaan:
Nick Bollettieri, met Andre Agassi, Jim Courier, Monica Seles en Mary Pierce – naast vele andere topspelers (m/v) die in zijn academie hun opleiding kregen. Tony Roche, met Ivan Lendl, Pat Rafter, Roger Federer, Chris Evert en Jennifer Capriati. En Darren Cahill, met Andre Agassi, Lleyton Hewitt, Simona Halep en Jannik Sinner. Met die laatste won hij vier grandslamtoernooien, onder meer ook Wimbledon, afgelopen zondag.
Dat Fissette zich bij dat illustere rijtje mag aansluiten, geeft zijn palmares nog meer piment. Vier speelsters, over een periode van liefst zestien jaar, naar een grandslamtitel begeleiden, en nog twee andere naar een grandslamfinale: dan ben je geen coach die afhankelijk was van het talent van één topspeelster.
Sharing the moment with your team 🫶
— Wimbledon (@Wimbledon) July 12, 2025
Soak it all in, Iga 💚#Wimbledon pic.twitter.com/LJtP1Rl74o
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Wel een coach die zichzelf als een kameleon kan aanpassen, en zichzelf blijft heruitvinden. Zeker in het vrouwentennis, dat de laatste vijftien jaar enorm is geëvolueerd. The Athletic, de sportsectie van The New York Times, besteedde een groot verhaal aan de aanstelling van de Belg als coach van Swiatek, in oktober 2024.
Wim Fissette heeft ook oog voor het mentale aspect, dankzij zijn hoge emotionele intelligentie.
In het interview met Knack zei Wim Fissette ook dat hij geen ‘Fissette-methode’ heeft, maar dat hij die telkens weer wijzigt in functie van een nieuwe speelster. Via veel data en videobeelden, om precies te kunnen aanwijzen welke slag of plaatsing op het terrein de winstkansen kunnen vergroten, maar ook door oog te hebben voor het mentale aspect, dankzij zijn hoge emotionele intelligentie.
Dat klinkt allemaal logisch, maar het in de praktijk, met zoveel verschillende speelsters, ook omzetten in succes, is verre van vanzelfsprekend in een bijzonder competitieve omgeving als het vrouwentennis.
De Swiatek-missie: van twijfel naar dominantie
Critici zullen aanhalen dat Wim Fissette op de succestrein sprong van Clijsters, Kerber, Osaka en Swiatek, die allemaal twee of meerdere grandslams wonnen vóór hij hen begeleidde. Maar als je geen goede reputatie hebt, word je aan de top van het tennis niet gevraagd.
Bovendien kwamen ze alle vier uit een periode van onzekerheid en slechte prestaties: Clijsters na haar zwangerschap, Kerber nadat ze in 2017 niet voorbij de vierde ronde van de grandslams was geraakt, Osaka nadat ze op Roland Garros, Wimbledon en de US Open al uitgeschakeld was in respectievelijk de derde, eerste en vierde ronde.
En Swiatek na een korte dopingschorsing van een maand, nadat ze was betrapt op trimetazidine, als gevolg van een gecontamineerd slaapmiddel. In die periode en de nasleep ervan heeft ze heel diep gezeten, bekende de Poolse nogmaals na haar zege op Wimbledon.
Swiatek koos daarin voor de Belg als nieuwe coach, omdat ze – na altijd met Poolse coaches te hebben gewerkt – haar grenzen wilde verleggen en nood had aan nieuwe inzichten.
WTA World No.1 @iga_swiatek has a new coach 🤝
— wta (@WTA) October 17, 2024
More details here: https://t.co/unzseUKZxt pic.twitter.com/ckwOsF5yxn
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fissette moest haar onder meer helpen de leemte op haar palmares op te vullen: een grandslamtitel winnen op gras. Ondanks vier titels op Roland Garros werd ze kort erna telkens vroegtijdig uitgeschakeld op Wimbledon.
Geloof in zege op Wimbledon
De eerste maanden van hun samenwerking verliepen echter verre van vlekkeloos. De Poolse won geen enkele titel, beleefde een dieptepunt met een 6-1, 6-1-nederlaag in de halve finale in Madrid tegen Coco Gauff, en kon ook haar titel niet verlengen op Roland Garros: eruit in de halve finale tegen Aryna Sabalenka, na een droge 6-0 in de derde set.
Swiatek werd bedolven onder kritiek in eigen land. De Poolse pers legde meermaals het hoofd van Fissette op het kapblok, maar ze weigerde, ondanks alle ups en downs, de Belg te laten vallen.
Haar geloof – en dat van Fissette – bleek terecht: na Roland Garros konden ze voor het eerst sinds december eens twee weken aan een stuk trainen, om haar klaar te stomen voor het gras van Wimbledon, inclusief een voorbereidingstoernooi in Hamburg.
Fissette liet Swiatek beter bewegen, gevarieerder spelen, vaker afwisselen tussen haar verwoestende topspinforehand en een meer vlakke slag, geduldiger de punten opbouwen en verder staan bij de return.
Maar bovenal: ze moest van hem zonder druk van elk moment genieten – deze keer als underdog, zonder de felste spotlights op haar gericht, als pas achtste reekshoofd.
Na haar overwinning bedankte Swiatek uitdrukkelijk haar entourage en coach, die volgens haar meer in een Wimbledontitel hadden geloofd dan zijzelf.
Swiatek speelde op die manier helemaal bevrijd en gaf in de finale de Amerikaanse Amanda Anisimova een zelden geziene pandoering: 6-0, 6-0. Nadien bedankte ze uitdrukkelijk haar entourage en coach, die volgens haar meer in een Wimbledontitel hadden geloofd dan zijzelf.
Ook voor Fissette was het een grote ontlading na een moeilijke periode, waarin zijn kennis en metier uiteindelijk hun vruchten afwierpen. Goed voor de meest prestigieuze titel in het tennis. Zijn zevende grandslamzege in totaal.
Het strafste palmares? Misschien wel
Ook al is het een subjectieve vergelijking over tijdperken en sporten heen, dan mag daar nog een titel bij komen: die van de Belgische coach met het strafste palmares ooit.
Het dient gezegd: het lijstje met Belgische topcoaches is niet groot.
- Vital Heynen, die met Polen wereldkampioen volleybal werd. Jacques Borlée, die de Belgian Tornados zeventien jaar lang naar talloze medailles op de 4×400 meter loodste.
- Wim Vandeven, die Tia Hellebaut naar de olympische titel in het hoogspringen gidste.
- Jean-Marie Dedecker, die met zijn judoka’s veel medailles behaalde (als bondscoach en coach van olympisch kampioene Ulla Werbrouck). Of Eddy Vinckier, die Gella Vandecaveye op weg zette naar een wereldtitel en twee olympische medailles.
- Raymond Goethals, die Olympique Marseille naar winst in de Champions League coachte.
- Guy Thys, die de Rode Duivels naar een vierde plaats bracht op het WK voetbal van 1986 in Mexico en de finale van het EK 1980.
- En Mon Vanden Eynde, die in de jaren zestig en zeventig Gaston Roelants (goud), Miel Puttemans (zilver) en Ivo Van Damme (tweemaal zilver) op weg hielp naar olympische atletiekmedailles, Europese en wereldrecords.
Tennis: de grootste vrouwensport
Lespagnard en Vanden Eynde komen het dichtst in de buurt, maar niemand kan het palmares van Fissette evenaren op basis van deze mix: verscheidenheid (zeven grandslamtitels met vier speelsters), tijdspanne (zestien jaar) en vooral mondiale uitstraling.
Het prijzengeld en de wereldwijde concurrentie in vrouwentennis zijn vele malen hoger dan in bijvoorbeeld de zevenkamp of één gewichtsklasse in het judo – zelfs op de Olympische Spelen.
Tennis is de grootste van alle vrouwensporten. Het prijzengeld en de wereldwijde concurrentie zijn vele malen hoger dan in bijvoorbeeld de zevenkamp of één gewichtsklasse in het judo – zelfs op de Olympische Spelen.
En mocht er toch nog twijfel bestaan, dan is de kans reëel dat de nog altijd pas 45-jarige Fissette die erelijst met Iga Swiatek, of met nog een andere tennister, in de komende jaren nog zal uitbreiden.
Het zou zijn plaats in de Belgische sportgeschiedenis definitief kunnen verzegelen. Al staat hij wat ons betreft nu al op nummer één.
Tenniscoach Wim Fissette: ‘België heeft weer een speelster met het potentieel om een wereldtopper te worden’