Tennisser Zizou Bergs heeft u nodig op de European Open in Brussel: ‘Hoe meer aandacht, hoe beter ik presteer’

In een turbulent seizoen zoekt Zizou Bergs naar de balans tussen branie en berekening. Volgende uitdaging: de European Open in Brussel.

Toen Sporza onlangs op bezoek was in het appartement van Zizou Bergs (26) in ­Antwerpen liet hij zich ontvallen dat hij zich heeft verdiept in kunst. Het was niet gelogen: op zijn kast lagen boeken van ­kunstenaars en schilders Rinus Van de ­Velde, Inès van den Kieboom en Ben Sledsens. Geen alledaagse interesse voor een topsporter, maar Bergs heeft er een verklaring voor. ‘Ik woon vlak naast de kunstgalerie van Tim Van Laere, in de wijk Nieuw Zuid. Tim zit al lang in het tennis, en zo heb ik hem leren kennen. Ik wist niets over kunst, en door Tim ben ik erin gerold. Al wil ik me geen expert noemen, verre van.’

Het is niet de enige aparte ‘trend’, zoals Bergs het noemt, die hij volgt of heeft gevolgd. ‘Ik ben van nature leergierig. Ik wil overal de basis van kennen. Meestal stop ik wel als ik voel dat ik iets voldoende beheers.’

Na kunst volgden onder meer Japans ­koken (‘Ik hou enorm van de Japanse cultuur’), hondentraining (‘Ik wil het beste halen uit de weinige tijd die ik met mijn hond kan doorbrengen’), en tegenwoordig ­schaken. ‘Dat houdt mijn hoofd fris en scherp, wat me ook helpt in het tennis. En het doorbreekt de sleur van het vele reizen. Als ik een nieuwe passie heb, zoals nu schaken, kijk ik ernaar uit om daar tijd in te steken. Ik schaak nu geregeld tegen mijn staf.’

U bent ook erg actief op Instagram en TikTok. Andere atleten vinden dat vaak een afleiding.

Zizou Bergs: Ik niet, omdat het past bij wie ik ben en het natuurlijk aanvoelt. Vroeger was ik nog actiever op TikTok, maar dat werd te intensief. Nu zoek ik een betere balans. Er zijn nu meer financiële middelen dan twee jaar geleden, en daardoor kan ik mensen inschakelen die mij helpen met content. Zo verlies ik er zelf minder tijd en energie mee.

Sociale media horen ook bij de hedendaagse atleet, zeker in tennis, omdat wij een uniek leven leiden. Ik deel dat graag om mensen te inspireren en het Belgische tennis te promoten. Ik zeg vaak: ‘Make Belgian Tennis Great Again!’ En als publieksspeler helpt het om supporters achter mij te krijgen. Hoe meer aandacht, hoe beter ik presteer.

Verdiept u zich ook in tennis om een betere speler te worden?

Bergs: Ik sta op en ga slapen met de mindset om een betere speler te worden en alles uit mezelf te halen. Dat geeft me energie en maakt me gelukkig. Als ik ‘locked-in’ ben, voel ik me het best. Wanneer ik niet alles in functie van tennis kan doen, voel ik me minder gelukkig.

Dat kan ook te extreem worden.

Bergs: Klopt, het gaat niet om zoveel mogelijk uren kloppen op de baan, maar om het optimale evenwicht tussen lichaam en geest, en zo telkens dat ene procent extra te vinden. In mijn team vragen we ons continu af: kunnen nieuwe technieken, innovaties of strategieën nog iets toevoegen?

Wat hebt u dit jaar specifiek verbeterd?

Bergs: Ik reis nu veel vaker met een kinesist, ongeveer twee derde van de toernooien. Vaak is er ook een conditietrainer bij, en altijd mijn coach. Dat is een grote stap. Daarnaast werken we analytischer, ook op het vlak van data. We schakelen een databureau in en mijn nieuwe coach (de Duitser Jan De Witt, nvdr) heeft een video-analist om mijn spel en dat van tegenstanders te doorgronden.

U zei in de Sporzareportage: ‘Ik wil de Zizou zijn die ik wil zijn en daarin plezier hebben.’ Hoe belangrijk is dat, zeker na de moeilijke periodes dit jaar?

Bergs: Ik heb mezelf door omstandigheden een beetje verloren. De specifieke reden hou ik liever voor mezelf, maar de manier waarop ik speelde, maakte me niet gelukkig. Ik was niet mezelf: te bang om te missen, te kritisch, met negatieve zelfspraak. Voor de US Open besefte ik dat ik weer die agressieve, energieke speler moest zijn die het publiek meesleept. Alleen zo kan ik mijn doelen bereiken.

U werkt al sinds 2020 met mental coach Gert-Jan De Muynck, van Tennis Vlaanderen. Hoe heeft hij u geholpen?

Bergs: Toen ik besefte dat er iets mis was in mijn hoofd, hadden we bijna dagelijks contact, ook al zat ik in het buitenland. We overlegden veel, pasten trainingen aan om negatieve zelfspraak en angst te vermijden. Hij gaf tips om terug de beste versie van mezelf te worden. Sowieso ben ik erg bezig met het mentale aspect, en met zaken om me tot rust te brengen, zoals mindfulness.

U beschreef uzelf eerder als een ‘procesmatig denker’. Toch wordt u soms overvallen door stress, zoals op Wimbledon en de US Open. Hoe verklaart u dat contrast?

Bergs: Buiten het tennisterrein kan ik goed relativeren en ben ik rationeel, omdat er geen extreme emoties spelen. Ik vertrouw op de lange termijn: als ik de juiste dingen doe, weet ik dat de resultaten zullen volgen.

Maar in wedstrijden ben ik – zoals iedereen – soms zenuwachtig. Op de US Open rook ik een kans tegen de Spanjaard Jaume Munar (nummer 37 op de ATP-ranking, nvdr), maar toen begon ik te denken: het zou vet zijn om te winnen, en vooral jammer om níét te winnen. En als je te veel focust op dat laatste… Dat gebeurt maar enkele keren per seizoen – vooral in toernooien, zoals de grand slams, waar je van gedroomd hebt. Het blijft iets om uit te leren.

Speelden mentale problemen mee in de breuk met coach Kristof Vliegen, net voor Roland Garros?

Bergs: Kristof en ik groeiden uit elkaar. Hij wilde iets anders dan ik, en we vonden geen middenweg. Het was puur professioneel, geen persoonlijke kwestie. We verschilden in hoe we mijn spel wilden ontwikkelen. Een coach moet mij begeleiden met ervaring, maar ik heb ruimte nodig. Ik ben – zoals bij mijn hobby’s – leergierig en wil zelf oplossingen zoeken, door deels mijn eigen coach te zijn.

Over het tennistalent Zizou Bergs: ‘Hij heeft het profiel van een top 100-speler’

U zei het al: u bent een publieksspeler. Daar houdt u aan vast?

Bergs: Ja, dat is mijn natuur. Mij temperen om mijn tennis stabieler te maken, werkt niet. Dan verlies ik mijn identiteit. Door plezier en interactie met het publiek te hebben, speel ik losser en ervaar ik minder stress. Dat past bij wie ik ben.

En bij uw aanvallende tennis. Is dat niet soms een nadeel?

Bergs: Nee, ik geloof dat mij dat ver kan brengen. Ik ga liever voor een shot te veel dan een shot te weinig. Tegen Alex de Minaur (nummer 8 op de ATP-ranking, nvdr) had ik onlangs in de Davis Cup veel kansen, ondanks de nederlaag – het werd 6-2, 7-5. Dat bevestigt mijn potentieel. Als ik mijn spel goed uitvoer, kan ik zelfs de beste defensieve spelers, zoals De Minaur, in de problemen brengen. Natuurlijk moet er nog veel verbeteren, maar mijn basisplan blijft agressief tennis.

Gelooft u nog altijd dat u zo de top tien of top twintig van de ATP-ranking kunt halen (Bergs staat nu 46ste, nvdr)?

Bergs: Absoluut. Het zal geen rechte lijn omhoog worden, maar door elke dag dat ene procent te zoeken geloof ik dat het mogelijk is. Ik heb al tegen toptienspelers getennist en weet dat ik dat niveau aankan als ik op mijn best ben. Het is vooral zaak mijn gemiddelde niveau te verhogen, zodat ik niet meer verlies van lager gerangschikte spelers. Zo kan ik langzaam opschuiven op de ranking.

Hoe kijkt u naar Carlos Alcaraz en Jannik Sinner, die nog boven de rest van de top tien uitsteken? Spelen zij beter tennis dan de ‘Grote Drie’ Federer, Nadal en Djokovic?

Bergs: Béter is moeilijk te zeggen, omdat ook de rackets evolueren. Ze spelen alleszins op een ongelooflijk hoog niveau: nog aanvallender, directer, in een hoger tempo. In dat opzicht zijn het trendsetters. Ze kennen geen limieten in hun spel. Zelfs als ik ooit in de buurt van hun niveau kom, zullen zij waarschijnlijk alweer drie stappen verder staan. Maar ze inspireren mij wel.

Als topvijftigspeler kunt u in luxueuze hotels verblijven, van veel faciliteiten genieten en in grote stadions tennissen. Een groot verschil met drie, vier jaar geleden toen u vooral kleine challengertoernooien speelde, voor honderd man. Knijpt u zich soms nog in de arm?

Bergs: Ja. Alles went, ook luxehotels, maar ik sta toch vaak stil bij hoe geweldig het is om op grote toernooien en in wereldsteden te tennissen, zoals de US Open in New York, in Tokio of zoals onlangs de Davis Cup in Sydney. Het nadeel is dat ik minder keuze heb in mijn schema en meer verre reizen maak. Door de jetlag is dat een aanslag op je lichaam.

Vaak klinkt de kritiek: ‘Tennissers moeten daarover niet klagen, ze verdienen veel prijzengeld.’ In uw geval in 2025 ongeveer een klein miljoen euro, en over uw hele carrière 2,3 miljoen – al bedriegen die cijfers.

Bergs: Natuurlijk kan ik een comfortabel leven leiden, maar je mag je inderdaad niet blindstaren op die getallen. Eén: het gaat om brutobedragen, daar moeten nog veel belastingen van af, afhankelijk van het land waar je tennist. Twee: je hebt als speler veel kosten, zoals vluchten, salarissen en bonussen van het team – in mijn geval tweeënhalve man. Toernooien betalen alleen een deel van de hotelkosten en de maaltijden. Al de rest is voor eigen rekening.

Is geld überhaupt een motivatie voor jou?

Bergs: Nee. Als ik opsta en ga slapen, denk ik niet aan mijn bankrekening, maar aan hoe ik een betere tennisser kan worden. Daarmee bezig zijn maakt me het gelukkigst.

Op 12 oktober begint de European Open in Brussel. Leeft u daarnaartoe?

Bergs: De timing is moeilijk. In juli en augustus speelde ik zeven weken toernooien in Noord-Amerika, daarna verbleef ik tien dagen in Australië voor de Davis Cup, gevolgd door ruim drie weken in Azië. Ik zal amper tijd hebben om te decompresseren. We spelen ook ’s avonds, en dan slaat de jetlag nog harder toe. Maar ik zal proberen energie te halen uit het thuispubliek. Daar kijk ik wel naar uit.

Half november volgt dan de Final 8 van de Davis Cup in Bologna, met het Belgische team. Spelen voor uw land ligt u duidelijk na aan het hart?

Bergs: In mijn tienerjaren volgde ik al de Davis Cup, toen België met Steve Darcis en David Goffin twee keer de finale haalde (2015 en 2017, nvdr). Juichen, met de familie voor de tv. Of live supporteren in Gent, Antwerpen, Brussel en zelfs Duitsland. Die vibe, dat patriottisme heeft me altijd geïnspireerd. De Davis Cup is ook de beste manier om iets terug te geven aan de federatie, die mij altijd heeft gesteund.

Hoe schat u de kansen van België nu in?

Bergs: Dat we bij de laatste acht zijn na de zege tegen Australië is al fenomenaal. We beginnen tegen Frankrijk in de knock-outfase, dat meer topdertigspelers heeft: Arthur Fils, Ugo Humbert, Giovanni Mpetshi Perricard… Maar we hebben niets te verliezen en beginnen als underdogs. En zeker in de Davis Cup kun je stunten, zoals we in Australië deden.

Winnen we, dan wacht allicht Italië, dat thuis speelt met Jannik Sinner. Dat wordt nog lastiger. Maar ons team groeit, met jong talent als Raphaël Collignon en Alexander Blockx. Het is een kwestie van tijd vooraleer onze kansen groter zullen worden en we – wie weet – ooit de Davis Cup winnen. We moeten erin geloven.

Make tennis hip again: hoe de ATP jongeren naar het tenniscourt lokt