Tennister Ann Devries dankt veel aan een mat in haar ouderlijke huis.
In 1987 kwam ik als eerste Belgische vrouw de top honderd van de wereldranglijst binnen. Dat was een mijlpaal, alle kranten schreven er grote artikels over. Mijn leven veranderde. Plots was ik een bekende Vlaming, die geregeld op televisie kwam in Extra Time, Sportweekend en De Sportshow op VTM. Ik ben zelfs panellid geweest bij Wie ben ik?, met Urbanus en Goedele Liekens. Voor mij voelde die aandacht overweldigend, al ben ik er niet rouwig om dat het een tijd was zonder gsm’s of sociale media. Na mijn passage bij Urbanus tenniste ik een maand in Australië en belde ik misschien drie keer met België. Afstand nemen ging in die tijd nog.
In feite was ik om een heel andere reden blij met die plek in de top honderd: je bent dan namelijk zeker van deelname aan de grandslams. De reden waarom ik tennisser ben geworden, kan ik precies aanwijzen: toen ik als jong meisje, op de mat bij ons in de living, de Wimbledon-finales tussen Björn Borg en John McEnroe zag. Die twee toverden met hun rackets. Dat mythische gras, het publiek dat de adem inhoudt, de emotie, en dan die fantastische rally’s: het palmde me helemaal in. Er zat zeven jaar tussen de eerste finale Borg-McEnroe in 1980 en mijn debuut op Wimbledon. Da’s natuurlijk een lange weg, waarin er veel is gebeurd. Maar die eerste Wimbledon-match voelde als een bekroning: ik ben er geraakt. Niet dat het een groot succes was: de eerste ronde werd ik uitgeschakeld.
Die televisieavonden op de mat hebben geleid tot een tennisleven dat intussen 45 jaar duurt. Ik heb meerdere generaties Belgische tennissers geholpen in hun weg naar de top, van Elke Clijsters tot Yanina Wickmayer en van Kirsten Flipkens tot Greet Minnen. Alison Van Uytvanck was mijn laatste pupil. Toen zij vorig jaar stopte met tennissen, besloot ik dat ik genoeg jaren vanuit mijn koffer heb geleefd. Even geen internationaal circuit meer, op zijn minst tijdelijk – ik ken mezelf goed genoeg dat ik nooit nooit zeg. De liefde voor het tennis, die ontvlamde door Borg en McEnroe, is altijd blijven branden. Ik heb veel te danken aan die mat bij mijn ouders thuis.
Jef Van Baelen vraagt toppers naar hun mooiste sportherinnering.
