De individueel enorm getalenteerde beloften die ‘maar’ gelijk spelen tegen een zeer matig Israël, en de A-ploeg die het op een 0-0 hield tegen Frankrijk, op het eerste gezicht hebben Marc Wilmots en co er qua resultaten een zéér matige week op zitten.
De individueel enorm getalenteerde beloften die ‘maar’ gelijk spelen tegen een zeer matig Israël, en de A-ploeg die het op een 0-0 hield tegen Frankrijk, op het eerste gezicht hebben Marc Wilmots en co er qua resultaten een zéér matige week op zitten.
Of zijn we nu, in alle euforie, veel te optimistisch in onze verwachtingen rond de nationale ploeg(en) en denken we dat vanaf nu iedereen zomaar voor de bijl zal gaan? Ook een grote natie als Frankrijk.
Het was zeer interessant om, gespreid over twee dagen, nagenoeg alle Belgische talent in Waregem en Brussel verzameld aan het werk te zien. In Waregem bracht Johan Walem twee belofteelftallen op de been, er zit dus wat in de wachtkamer. Lang niet iedereen zal doordringen tot de absolute top, achterin speelde bijvoorbeeld niemand op geen enkele positie overtuigend. Maar er zit ook daar toptalent aan te komen. Maxime Lestienne proefde in de VS al eens van de A-ploeg, net als Thorgan Hazard, maar zij waren dinsdag eerder bleekjes. De blikvangers waren Junior Malanda, die één helft het middenveld domineerde, al zijn duels makkelijk won en steeds beter wordt in de passing, en op de linkerflank de Monegask Yannick Ferreira Carrasco. Als die met Monaco een goeie start maakt, verdient hij net als de snel gehypte Bakkali ook een kans in een oefenwedstrijd. Wilmots zat in Waregem trouwens met zijn staf in de tribune, hij heeft beiden ook gezien.
Het probleem van die laatste twee is dat net op die posities de A-ploeg al uitstekend bezet is. Malanda zou bij doorstromen Witsel uit de ploeg moeten spelen, gezien diens voorbije campagne onbegonnen werk. En Ferreira Carrasco botst bij de grote jongens op Mertens, Chadli, of Eden Hazard. Zelfs Kevin De Bruyne. Jongens die amper wat ouder zijn. Het is centraal achterin dat naar opvolging kan worden uitgekeken, gezien de leeftijd van iemand als Van Buyten, maar net daar is er geen directe opvolging.
De A-ploeg bracht tegen Frankrijk de bevestiging van wat we eigenlijk al wisten. Toby Alderweireld doorstond met glans de test tegen Franck Ribery, verdedigend zeer sterk. De positie van rechtsachter was lang vacant, hij heeft ze veroverd. Sterk was ook Daniël Van Buyten, onder Wilmots de vaste ‘invaller’ als er met Kompany of Vermaelen wat aan de hand is. Als Vermaelen op de sukkel zou blijven, hoeft Wilmots zich geen zorgen te maken. In doel deed Courtois wat hij bij Atlético zeer vaak doet: de nul houden. En op links was ook Pocognoli, de vaste doublure van Vertonghen, sterk, op één te drieste tackle na. Nog iets meer rust bij de kans die hij kreeg, en hij had zijn kandidatuur voor het WK nog eens extra kunnen onderstrepen.
Offensief was het tegen de twee Franse torens op het middenveld en de stevige verdedigers zoeken. Romelu Lukaku beleefde een lastige eerste helft en startte na de rust iets beter. Eden Hazard had veel jetlag in de benen, wisselde af en toe van positie met Nacer Chadli, maar geen van beiden kreeg de motor aan het draaien. Iets te veel balverlies, of verkeerde keuzes in de looplijnen. De beste Duivel in het offensief was – alweer – Kevin De Bruyne, die zich bij de nationale ploeg zeer goed voelt. Op alle posities inzetbaar, links, centraal, rechts, en overal gevaarlijk. Bracht een kans of drie, vier aan, maar niemand werkte af. Volstaat dat om straks bij Chelsea Mata, Oscar of Hazard uit de ploeg te spelen? We zijn benieuwd. Het zou in elk geval zonde zijn (voor hemzelf én voor de Rode Duivels) mocht zijn progressie een knik krijgen. Want wat de Drongenaar brengt, is heerlijk om te zien.