Judoka Catherine Jacques klopte alle toppers van haar generatie.
Eind 2005, begin 2006 klopte ik alle toppers van mijn generatie. Die reeks begon op het Internationaal Toernooi van Fukuoka, waar ik won van de Japanse Masae Ueno. De regerende olympische kampioene in eigen land verslaan was een stunt, maar de grandslam van Parijs was zelfs nog straffer. Parijs wordt binnen het judo gezien als het officieuze wereldkampioenschap, het belangrijkste toernooi waar iedereen op de top van zijn kunnen staat.
Met geen enkele concurrente had ik zo’n lange, intense voorgeschiedenis als met Edith Bosch. De Nederlandse is groter dan ik, krachtiger, en nog linkshandig ook. Bosch lag me niet, en ze heeft me vaak de weg versperd. Toen ik haar in Parijs in de halve finale trof, ging het mij niet om ‘revanche nemen’ of zo. Maar haar eindelijk kunnen kloppen, was wel het mooiste sportieve moment uit mijn carrière.
In de finale wachtte de Duitse Annett Boehm. Oók groter, óók beresterk en óók linkshandig: ik had het echt niet getroffen met mijn generatie. Boehm klopte mij op de Spelen van 2004 in het gevecht om brons. Ik dacht: in Parijs mag het niet wéér net niet worden. Na een slopende kamp stond ik een waza-ari achter met nog een minuut te gaan. Als Boehm nog één keer kon scoren, won ze. Fysiek domineerde ze mij, maar ik profiteerde van haar gretigheid. Ik voer een offerworp uit: een soort omgekeerde koprol waarbij ik het hoofd van Boehm tussen mijn benen klem. Ze gaat tegen de grond, en ik leg een onwrikbare armklem. Ippon.
De manier waarop ik won, deed extra deugd, omdat het met mijn judo gebeurde. Mijn sterkte was dat ik mijn tegenstander goed aanvoelde. Ik wist wat Boehm zou doen, en scoorde met een perfect getimede counter. De techniek waarmee ik Boehm versloeg had ik nog nooit in een wedstrijd uitgevoerd. Het moet haar compleet hebben verrast.
