De zonen van springruiter Ludo Philippaerts zijn geen slapers.
Ik mag zeggen dat ik een fraai palmares verzamelde, met wereldbekerzeges in Mechelen als uitschieters, maar mijn mooiste herinnering als ruiter is een wedstrijd die ik niet won. De winnaar van The International Grand Prix van Spruce Meadows in Calgary strijkt 1 miljoen Canadese dollar op, de grootste winstpremie die er in onze branche bestaat. Niet toevallig staat dat concours bekend als het zwaarste ter wereld. In 2012 waren mijn oudste zonen Nicola en Olivier 19. Hun doorbraak verliep spectaculair. Nicola won als jongste rijder ooit de Superleague van Falsterbo: een stunt die de jumpingwereld in rep en roer zette. Wie kon weten dat Olivier een nog grotere stunt uit zijn mouw zou schudden.
In 2012 zat ik in de nadagen van mijn carrière, maar in Calgary was ik top. De eerste rit tik ik één balk aan, in de tweede blijf ik foutloos. Daarmee stond ik gedeeld aan kop met een Amerikaanse amazone. Nicola had de oversteek naar Canada niet gemaakt. Olivier wel. Tot ieders verbazing was hij de eerste ronde als enige zonder strafpunt geëindigd. Alle concurrenten dachten: die jonge snaak kraakt in zijn tweede rit. Weten dat je wint als je geen fout maakt: er bestaat niks moeilijkers. Olivier heeft het enorm koel aangepakt. Tot twee keer toe liep hij een tijdstraf op. Als hij foutloos zou blijven, maakte dat niet uit, maar één aangeraakte balk en hij zakte weg in het klassement.
Het moment dat ik besefte dat mijn zoon de prestigieuze GP van Calgary zou winnen, gaf zo veel voldoening. Ik was oneindig veel blijer dan bij mijn eigen successen. Uiteindelijk is dat je ultieme doel als ouder: dat je kinderen jou overtreffen. Ik finishte nog als derde. Twee Limburgers uit dezelfde familie bovenaan in een van de grootste springwedstrijden ter wereld: zoiets was nog nooit voorgevallen. Op het vliegtuig naar België kraakten we een fles champagne. Ik besefte: voortaan staan mijn zonen als ruiter op zijn minst op mijn niveau.
De laatste jaren van mijn carrière waren erg prettig, met onderlinge concurrentie, plaagstoten en elkaar de loef willen afsteken. Mijn zonen kregen intussen het gezelschap van hun jongere broers Thibault en Anthony. Ze hebben hetzelfde temperament als ik. Het zijn winnaars, geen slapers.
