Froome richtte in de tijdrit niet echt een nieuwe ravage aan in het klassement en won met amper negen seconden verschil van Alberto Contador.
Het was voor de wedstrijd alsof hij alle ergernis uit zijn lichaam wilde fietsen. Zo verbeten en gebeten keek Christopher Froome. Gefrustreerd was hij door alle insinuaties over het gebruik van doping die hij maandag tijdens de rustdag onder de neus geschoven kreeg. Geïrriteerd ook over de attitude van Alberto Contador die hem dinsdag in de rit naar Gap eerst bijna ten val bracht en vervolgens in de achtervolging op de koplopers weigerde mee te werken, theatraal wijzend naar zijn pols.
In de 33 kilometer lange tijdrit tussen Embrum en Chorges dacht Christopher Froome een uitgelezen, en met twee cols gekruid parcour,s te vinden om een nog maar eens een afrekening te presenteren. Maar hij richtte niet echt een nieuwe ravage aan in het klassement en won met amper negen seconden verschil van Alberto Contador. Een opsteker voor de Spanjaard. Maar het is zeer twijfelachtig of dat de spanning in deze Ronde van Frankrijk terugbrengt. In de drie moordende ritten die nu volgen lijkt Froome in het voordeel. Hij toonde zich tot dusver in de bergen ongenaakbaar. Beangstigend ongenaakbaar zelfs.
Het zal Christopher Froome niet bevrijden van alle twijfels die rond hem hangen. De Brit heeft het tijdsbeeld tegen. Er zijn ook te veel gelijkenissen met Lance Armstrong. Dezelfde kleine versnelling als de Amerikaan, dezelfde pedaalslag, dezelfde robotachtige manier van fietsen, Froome mag dan nog vertellen dat zijn resultaten het product zijn van volharding, dat hij zich de voorbije maanden de ziel uit het lijf heeft gewerkt, het scepticisme blijft. Zelfs het gegeven dat zijn ploeg, Sky, het bloedpaspoort in de strijd wil gooien, verandert dat niet.
Zonder nieuwe schandalen blijft deze Tour gekneld zitten in de wurggreep van het dopingthema. In het NOS-televisieprogramma De avondetappe wordt er elke dag ook weer met de gasten aan tafel over gedebatteerd. Haast meer dan over het sportieve verloop van de Tour op zich. Telkens weer blijkt dat de wielersport zich niet kan bevrijden van alle uitwassen, haast onmogelijk is het om de illusie te geven dat er in een wereld van leugen en bedrog nu plots heel andere normen gelden.
Topsporters blijven, zo bleek de voorbije dagen ook in de atletiek, irrationele wezens die graag flirten met het extreme. Ze staan vaak ook bloot aan onmenselijke beproevingen. Zeker ook in de Tour waar de etappe van donderdag, met twee beklimmingen naar Alpe D’Huez, eigenlijk pure waanzin is. Organisatoren moeten er zich al lange over beraden of ze hier niet de grenzen van het belastbare hebben overschreden. Sommigen noemen het semi-misdadig dat de renners na deze tijdrit in drie dagen achttien Alpencols moeten beklimmen. Alleen al in de cols buiten categorie staat er in die drie etappes meer dan 80 kilometer klimwerk op het menu.
Het opmerkelijke aan Christoper Froome is dat hij niets van zijn frisheid moet inboeten. Terwijl er bij de renners in de derde Tourweek doorgaans tekenen van vermoeidheid optreden. Ook dat voedt de twijfels maar het betekent niet dat hij naar verboden middelen grijpt. Wat dat betreft draagt Froome en alle andere tenoren een haast verpletterende verantwoordelijkheid: een nieuw schandaal zou in de huidige sfeer van wantrouwen de geloofwaardigheid van deze sport helemaal verminken.