Mijmeringen bij het afscheid van Sir Alex Ferguson
Ooit hadden we het genoegen de tafel te delen met Sir Alex. In het gezelschap van nog wat anderen, uiteraard, een privégesprek was het niet. Het kader was een hotel in hartje Londen, een van de andere gasten was Gary Lineker. De uitnodiging kwam van de Engelse FA, die op dat moment a bid had lopen voor de organisatie van het WK in 2006 en zijn nationale coryfeeën mobiliseerde. Tevergeefs, uiteindelijk haalde Duitsland het WK binnen. Maar dit terzijde.
Ze spaarden toen kosten noch moeite, de Engelsen. Chique hotel vlak bij Hyde Park, later nog een galadiner met een pak genodigden in de Houses of Parliament. Met aperitief op het houten terras van het parlement langs de Thames, waarbij we ons nog enthousiast wuivende mensen op voorbij varende boten herinneren. Zij dachten wellicht dat ze bekende Britse MP’s aan de sherry hadden betrapt en schoten driftig foto’s. Wisten ze veel dat ze te maken hadden met Europees voetbaljournaille.
Maar terug naar het exclusieve etentje. We zaten schuin over de man en hingen aan zijn lippen terwijl hij uiteenzette hoe voetbal moest worden gerund. Hij had over alles een mening, zeer gefundeerd, zeer geïnteresseerd ook. Op een bepaald moment vroeg hij waar we vandaan kwamen. Ah België? Wat we dan vonden van Emile Mpenza? Die was toen nog pril in zijn ontwikkeling, van Schalke 04 was nog geen sprake. Ferguson wist alles van Mpenza, elk kleinste voetbaltechnisch detail. Maar een primeur kregen we niet, want van een transfer naar United was geen sprake. Hij had zijn twijfels over de parel aan de Belgische kroon. Terecht, Mpenza belandde later in het sukkelstraatje.
Het United van Ferguson was toen nog het United van Scholes, Giggs, de twee Nevilles, Butt en Beckham. Scholes en Giggs zijn er nog steeds bij, hebben hem bij al zijn triomfen gesteund. Het was nog een United van voor de Glazers en de Amerikaanse merchandising, nog voor de treble van München, een United dat toen triomfeerde met de Fergie babes, aangevuld met wat Nederlands en Scandinavisch talent. Een United dat toen zéér Brits was en voetbalde, al had het in zijn beste periodes veel te danken aan een paar geniale buitenlanders: Eric Cantona, Cristiano Ronaldo.
Een United waarin het team voorrang had op het individu. Als dat individu te belangrijk werd – Rooney even, Stam, Ronaldo, Beckham zelfs – nam Fergie genadeloos afscheid. Alleen Rooney kwam met hangende pootjes terug. Beckham kreeg in 2003 zelfs een schoen naar en op zijn hoofd getrapt. Iets wat hem in geen honderd miljoen keer meer zou lukken, lachte Ferguson achteraf.
Maar steeds is de Britse inslag gebleven. Volgens een welingelichte bron van Sky is de opvolging al geregeld. Het zou ons niet verbazen mocht directeur Ferguson, die na het seizoen aan de heup wordt geopereerd, voor een Brit hebben gekozen. David Moyes?