Basketbalster Sofie Hendrickx voelde zich als een kind op de avond voor Sinterklaas.
Jef Van Baelen vraagt toppers naar hun mooiste sportherinnering.
Dat we ons in 2017 plaatsen voor het EK in Tsjechië was al onverhoopt. Mijn lichting was daar al tien jaar niet meer in geslaagd, hoewel we met Ann Wauters een wereldtopper in ons midden hadden. Een nieuwe generatie veelbelovende speelsters gaf de nationale ploeg een verse impuls. Vandaag klinken de namen van Julie Vanloo, Antonia Delaere, Kyara Linskens en Emma Meesseman als klokken, maar toen kwamen zij pas piepen.
Op voorhand werd er niet over medailles gesproken. We leefden van match tot match. In de poule wonnen we elke wedstrijd, maar het was telkens spannend, met minieme verschillen. Een naïef maar heerlijk geloof in eigen kunnen nestelde zich in de groep. Ons zelfvertrouwen groeide met ieder shot dat erin ging. Het lag ook aan de uitzonderlijk hoge gunfactor binnen die groep: iedereen wilde dat de ander uitblonk, en zo trokken we elkaar omhoog. We waren hecht en hongerig.
Zo krijg je vleugels en kun je dingen die je niet voor mogelijk had gehouden. In de kwartfinale klopten we Italië, een van de favorieten om het EK te winnen. Die zege is voor mij het kantelmoment, het begin van de hoogtijdagen van de Belgian Cats, die vandaag nog bezig zijn. In de halve finale was Spanje te sterk, maar omdat we zo naïef in dat toernooi waren gestapt, viel de teleurstelling mee. In de match voor het brons was Griekenland de tegenstander.
De Grieken hadden een vergelijkbaar parcours gelopen: een klein basketland dat stuntte tegen favorieten. Maar bij hen was de tank leeg, bij ons niet. Het was tijdens de match al snel duidelijk dat wij het brons zouden pakken; bij affluiten bedroeg het verschil 33 punten. Weten dat je al half gewonnen hebt , half op weg om geschiedenis te schrijven, voelde raar. Vergelijk het met hoe kinderen zich voelen op de avond voor Sinterklaas: je wilt zo snel mogelijk dat het grote moment daar is. (lacht)
Mijn sportcarrière lijkt vandaag al lang geleden. Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik besef hoe uniek die ervaring was. Het is een glimlach voor het leven. Je hoeft maar ‘Tsjechië’, ‘2017’ of ‘EK’ tegen me te zeggen en ik krijg weer kippenvel.
