Als eerste ploegspeelster ooit is Emma Meesseman (32) voor de tweede keer verkozen tot Belgische Sportvrouw van het jaar – iets wat ook bij de mannen nooit is gebeurd. Toch zal zij meer belang hechten aan de titel Sportploeg van het jaar voor de Belgian Cats. En precies daarin schuilt haar grootste kracht.
Op 6 januari 2016, bijna tien jaar geleden, verscheen in Knack een groot interview met de toen 22-jarige Emma Meesseman. Ze werd er omschreven als de mogelijke ‘nieuwe vaandeldrager van het Belgische basketbal’, als opvolgster van Ann Wauters.
In een passage over haar eerste stappen als basketbalspeelster bij het plaatselijke Racing Ieper, was er één quote die eruit sprong. Meesseman vertelde dat er in het basketbal te veel nadruk wordt gelegd op statistieken. ‘Dat heb ik altijd jammer gevonden. Sommige speelsters kunnen niet zulke goede cijfers voorleggen, maar zijn wel superbelangrijk voor hun ploeg.’
Dat teambelang hadden haar ouders er van bij het begin ingeprent. Ze hielden nooit bij hoeveel punten hun dochter had gescoord of hoeveel rebounds ze had gepakt – het waren er nochtans veel. Zo vermeden ze dat individueel succes te belangrijk zou worden.
Van boekensteun tot trofeekast
In datzelfde interview in Knack zei Meesseman daarover: ‘Ik ben daar blij om, want basketbal is een teamsport.’ De trofee van Belgische speelster van het jaar die ze in 2011 had gekregen, was zelfs een boekensteun geworden. Zoveel belang hechtte de West-Vlaamse er niet aan.
Het was een van de eerste individuele onderscheidingen die ze kreeg. Intussen staat de teller op bijna veertig: MVP-titels (Most Valuable Player) in de grootste basketbalcompetities, All-Starverkiezingen in internationale toernooien, het Vlaams Sportjuweel (2019), de Vlaamse Reus (2019), de Nationale trofee voor sportverdienste (dit jaar) en inmiddels dus al twee keer de titel van Belgische sportvrouw van het jaar.
Toen moeder Sonja Tankrey op zondag de trofee van Sportvrouw van het jaar in naam van haar dochter in ontvangst nam, moest ze lachen: ‘Ik weet niet wat we gaan doen, de trofeekast van Emma wordt te klein.’
‘Meesseman heeft haar team first-filosofie nooit verloren. Voor haar zijn al die individuele prijzen niet meer dan leuke complimenten.’
Ondanks al die persoonlijke successen heeft Meesseman in de tien jaar na het interview met Knack haar ‘team first’-filosofie nooit verloren. Voor haar zijn al die individuele prijzen niet meer dan leuke complimenten. Toen ze in 2019 tot MVP van de WNBA werd verkozen, duurde het bij thuiskomst zelfs twee weken vooraleer ze de trofee uitpakte.
Alleen de jongste onderscheiding, Sportvrouw van het jaar, zal een speciale plaats krijgen: naast de foto van haar pépé, die dit jaar tot groot verdriet van Meesseman overleed.
Team first, altijd
Vraag haar of ze al haar individuele onderscheidingen wil inruilen voor de ene olympische medaille met de Belgian Cats in Los Angeles in 2028, en ze zal geen milliseconde twijfelen. Naar eigen zeggen zal ze zich later vooral de momenten herinneren waarop ze succes kon delen met haar ploeggenotes en de staf achter de schermen.
Het mooie is dat Meesseman die teamfilosofie ook dagelijks uitdraagt. Op het terrein is haar waarde intussen bekend. Of ze nu speelt bij haar Turkse ploeg Fenerbahçe of bij de Belgian Cats, altijd maakt de Ieperse haar team beter.
Dat doet ze omdat ze zowel in aanval als in verdediging voortdurend focust op wat haar ploeg het meeste nodig heeft. Als haar teamgenotes goed in de match zitten, deelt ze met plezier assists uit. Komt de ploeg moeilijk tot scoren, dan neemt ze zelf het heft in handen.
Ook naast het veld is Meesseman de lijm tussen haar ploeggenotes. Niet door het hoogste woord te voeren – ze zal haar stem alleen verheffen als het écht nodig is – maar door het voorbeeld te geven. Ze is nooit te beroerd om koffers uit het laadruim van de spelersbus te halen. Ze stapt, zonder uitzondering, als eerste het terrein op bij de opwarming.
Ze traint altijd met een intensiteit die haar ploeggenotes aanspoort om haar te volgen. Ze volgt de evoluties van haar collega-internationals op de voet, ook die van de jeugdploegen. En ze heeft altijd oog voor de stafleden.
Courtois, De Bruyne en Hazard
Geen Belgische ploegspeler of -speelster heeft ooit zo’n grote impact gehad als Emma Meesseman. Je kunt Thibaut Courtois, Kevin De Bruyne of Eden Hazard aanhalen, die elk één keer werden verkozen tot Belgische Sportman van het jaar, en tot de beste voetballers ter wereld behoorden. Je kunt ook enkele Red Lions opsommen, die Europees, wereld- en olympisch kampioen in het hockey zijn geworden.
Maar niemand van hen heeft als leider op én naast het veld over zo’n lange periode zijn stempel kunnen drukken. Niet alleen bij hun club, maar ook bij de nationale ploeg.
Bij de Belgian Cats doet Meesseman dat al sinds 2017, toen ze voor het eerst brons behaalden op het EK. Bij haar eigen clubs begon dat een jaar eerder, toen de West-Vlaamse met het Russische Jekaterinenburg haar eerste van intussen zes EuroLeague-titels veroverde.
Meesseman is ook niet bang om zich uit te spreken over maatschappelijke thema’s die haar na aan het hart liggen, zoals racisme en ongelijkheid. Waar anderen over zwijgen, kaart zij aan. Ook op dat vlak speelt ze een voorbeeldrol.
Gewoon Emma zijn
Meesseman is zo op alle vlakken het gezicht geworden van de Belgian Cats. Niet alleen de meest succesvolle Belgische vrouwenploeg uit de geschiedenis, maar ook de meest populaire, die jonge basketbalspeelsters inspireert.
En toch ligt daar niet haar grootste geluk. Dat is, zoals Pascal Angillis, assistent-coach van de Belgian Cats, afgelopen zondag aanhaalde, ‘gewoon kunnen basketballen’. Niet als vedette, maar gewoon als Emma: de authentieke ploegspeelster.
Meer nog dan al haar trofeeën zal dát haar grootste erfenis zijn.
Basketbalster Emma Meesseman: ‘Behandel en aanvaard iedereen zoals hij of zij is. Zo moeilijk is dat toch niet?’