Blessures, een gebroken teen en zelfs een verkoudheid door de airco: de voorbereiding van Koen Naert op zijn eerste WK marathon was allesbehalve ideaal. Toch straalt de Oostkampenaar vertrouwen uit. In Tokio wil hij tonen dat hij, ondanks zijn 36 jaar, nog altijd sneller wordt. ‘Koen 3.0, zo voel ik mij nu.’
Hij eindigde pas 61e, maar de boodschap van Koen Naert na zijn teleurstellende olympische marathon vorig jaar in Parijs was wel een medaille waard. ‘Na vier kilometer wist ik al dat het niet zou lukken, omdat mijn benen niet mee wilden’, vertelt de Europees kampioen van 2018.
‘Ik had nochtans alles op die Spelen gezet en me voorbereid zoals nooit tevoren, maar het is gegaan zoals het is gegaan. Waarom weet ik nog altijd niet precies – na de Spelen was ik dagenlang enorm moe. Maar dat is het leven. Ik heb niet opgegeven, zoals ik nog nooit heb gedaan, omdat ik een voorbeeld wilde geven aan mijn kinderen. Blijven doorzetten, ook als het niet gaat zoals je wil. Daar ben ik heel trots op.’
‘Die mislukking in Parijs was precies wat me aandreef om alles te geven voor Tokio. Ik wilde meteen een herkansing, en dit WK werd direct mijn absolute prioriteit.’
Opvallend: dit is pas uw eerste deelname aan een WK marathon, terwijl u nochtans al zes keer een kwalificatietijd hebt gelopen.
KOEN NAERT: De meeste afstandslopers werken maar twee marathons per jaar af, omdat de belasting anders te groot wordt. Die twee races moeten perfect vallen om je te kunnen kwalificeren voor een kampioenschap. Een WK komt vaak te kort na een voorjaarsmarathon. Met een klein kwaaltje ben je dan al niet meer topfit.
De Olympische Spelen hebben prioriteit, een EK biedt meer kans op medailles, dus een WK sneuvelt vaak. Pas nu kon ik me echt gericht voorbereiden. En het was dan nog limiet. Gelukkig valt het WK in september, want als het in augustus was geweest, had ik opnieuw moeten afzeggen.
Uw voorbereiding op dit WK verliep niet vlekkeloos. Wat ging er mis?
NAERT: In het voorjaar ben ik ziek geworden. Eerst kreeg ik corona. Daarna volgden twee bacteriële infecties (mycoplasma en chlamydia pneumonia). Daardoor was mijn stofwisseling volledig ontregeld.
Vervolgens kwamen de blessures. In april scheurde ik een spier in mijn kuit. In mei had ik een zware hamstringverrekking. In juni opnieuw een spierscheur in de kuit en nog een hamstringverrekking. In juli brak ik mijn teen, na een stom ongeval: ik struikelde over mijn pantoffels.
Toch bleef ik trainen om de continuïteit te behouden, al moest ik intensiteit en wedstrijden schrappen. Mijn spieren leken van papier: bij het minste scheurden ze. Daarbovenop moest ik in mei en juni mijn masterstudies afronden, met zes weken stage en veel zitten achter de computer. Dat ben ik niet gewend en het heeft zeker niet geholpen.
Gelukkig kon ik in de zomer goed trainen tijdens mijn hoogtestage in Mammoth Lakes, Californië. Mijn conditie is nu goed, maar het blijft afwachten welk effect die gezondheidsproblemen van het voorjaar zullen hebben in de wedstrijd.
Wat is uw doel in Tokio?
NAERT: Zo dicht mogelijk bij de kop eindigen, zonder een specifieke plaats voorop te stellen. Want het niveau is ongezien hoog, zelfs met een ‘beperkte’ deelnemerslijst (op een WK mogen slechts drie atleten per land starten).
Het niveau in de marathon is enorm gestegen. Hoe gaat u daarmee om?
NAERT: Ik moet nu al mijn energie steken in hoe ik nog beter kan worden. Waar kan ik nog procentjes winnen? Overal waar ik kom, luister en kijk ik om bij te leren. Want je kan bijna niet bijhouden wat er qua nieuwe evoluties in trainingen, voeding en materiaal allemaal op ons afkomt.
Ik voel me sterker en beter dan ooit, maar plots lopen veel meer atleten op dat niveau. Ik denk vaak aan renners zoals Yves Lampaert, die ook hun beste waarden trappen en toch niet meekunnen. Dat gevoel had ik ook.
Hád ik, niet héb ik?
NAERT: Een paar jaar geleden was mijn leeftijd een mentale drempel. Op mijn 34ste had ik daar meer moeite mee dan nu. Ik zei toen: volgend jaar ben ik M35, een master. Dat was confronterend. Maar sinds ik in 2023 mijn microbioom heb laten testen en mijn darmen door een aangepast voedingspatroon weer in orde zijn, beleef ik een soort tweede jeugd. Koen 3.0, zeg maar.
Marathonloper Koen Naert: ‘Ik kan mijn wc-papier nu op zak houden’
Is uw positieve gevoel sterker dan de frustratie over het gestegen niveau?
NAERT: Zeker. Het motiveert zelfs om te beseffen dat er zoveel Europese atleten staan te dringen. Ik ben heel lang een van de snelste blanke lopers geweest. Nu zijn er een paar sneller dan ik. Dan denk je: potverdorie. Maar ja, zoveel marathons lopen we niet. Je moet dus ook wat geluk hebben.
Als ik in topconditie in Valencia (algemeen beschouwd als de snelste marathon door het vlakke parcours, nvdr) kan lopen, loop ik 2u05. Daar ben ik van overtuigd. Het is aan mij om altijd dat niveau te halen, en dan zien we wel. Geduld is een schone deugd. Bij de marathon moet je vaak geduldig zijn, want je krijgt niet veel kansen.
U liep in februari in Sevilla 2u07’18, 22 seconden boven uw persoonlijk record (Rotterdam 2u06’56, 2023). Toch was u teleurgesteld?
NAERT: Ja, het was een frustrerende race. Er was maar één haas (koploper die het tempo aangeeft, nvdr) in plaats van twee. Niemand wou kopwerk doen. Daar ging ik in de fout, want ik begon zelf op kop te lopen. Met dertig man naar de drankpost, dat was 500 meter vechten.
Naar het einde van de marathon werd het ook erg warm. Ik had alles voorbereid bij bijna nul graden in België. Plots was het boven de twintig graden. De laatste zeven kilometer ben ik daardoor tegen een muur gelopen, waardoor ik op 2u07’18 strandde. Conditioneel was ik top, dus dat was wel spijtig.
Waarom koos u in aanloop naar het WK voor een stage in Mammoth Lakes?
NAERT: Verandering van spijs doet eten. Na enkele keren Kenia wou ik naar de VS. In de zomer is er in Kenia het regenseizoen, dus Mammoth was praktischer. Ik kon er ook aansluiten bij de Mammoth Track Club, wat altijd leuk is. En vooral: mijn stage viel volledig in de zomervakantie, waardoor mijn gezin mee kon. Dat was misschien wel de belangrijkste reden. Vier weken Kenia met hen zou niet lukken. Mammoth was wel superheet, maar droog door de hoogte. Ik leefde en trainde op 2400 meter, deed marathonblokken op 2100 meter en hersteltrainingen op 2800 meter.
Hoe fris bent u nu, zo kort voor de race?
NAERT: Vorige week had ik een verkoudheid, waarschijnlijk door de airco in het hotel hier in Tokio. Overal is het zo: zodra je een deur binnenstapt, is het meteen 10 à 13 graden kouder door de tocht van de airco. Na de training gezweet en dan telkens even die kou in… Ik denk dat ik daar iets heb opgelopen. Gelukkig ben ik er bijna vanaf. Door die verkoudheid was deze week wel wat minder, maar ik vertrouw erop dat dat goed in orde komt en dat ik mijn niveau kan halen.
De marathon start om 7.30 uur, nog een half uur vroeger dan gepland door de hitte en vochtigheid in Tokio. Hoe lastig en vervelend is dat?
NAERT: De omstandigheden zijn extreem, nog zwaarder dan op de olympische marathon in Sapporo in 2021 (waar ik tiende werd, nvdr). Bij de minste inspanning zweet je je te pletter. De zon brandt fel, dus ik bescherm me met een pet, een koelende hoofdband en een zonnebril.
Dat vroegere startuur heb ik gelukkig al vaak meegemaakt. Ik heb alle starturen tussen 7 en 11 gedaan, dus ik weet wat me te wachten staat. Ik stap om 2u30 uit bed. De voorbije dagen ben ik telkens een half uur vroeger gaan slapen om me aan dat ritme aan te passen. Niet ideaal, maar dat geldt voor iedereen.
Wat kunnen de Belgen op het WK atletiek in Tokio? Dit is onze voorspelling