Hoogspringer Eddy Annys sprong hoger dan het wereldrecord.
Jef Van Baelen vraagt toppers naar hun mooiste sportherinnering.
In de zomer van 1983 sprong ik hoger dan het wereldrecord, maar ik brak het niet. Het was perfect springweer op het Belgisch kampioenschap op de Heizel. Zonnig maar niet te warm, en geen zuchtje wind. Na 2m20 had ik al gewonnen spel.
Welke hoogte wil je proberen, vroegen de officials. Ik leg de lat op 2m30, wat een verbetering zou zijn van mijn eigen Belgische record. Eerste poging niks, tweede niks, maar bij de derde had ik prijs. Ik voelde dat ik nog hoger kon. Bij mijn sprong over 2m34, de hoogte waar ik die wedstrijd eigenlijk op mikte, vlieg ik over de lat met héél veel overschot.
Een biomechanicus zou mij een groot plezier kunnen doen door op basis van de oude beelden te berekenen hoe hoog het precies was, maar ik ben ervan overtuigd dat ik toen over 2m40 gesprongen heb, en het wereldrecord was maar 2m37.
Ik laat 2m38 steken. Mijn eerste poging gaat maar nipt mis. Dan bega ik de stommiteit van mijn leven. In plaats van de focus te behouden, vraag ik 2m40. Waarom? Omdat ik dacht geschiedenis te schrijven als eerste mens boven de 2m40. In die paar seconden dat ik die beslissing neem, is het mij uit handen geglipt. De concentratie verslapte. Als ik het op dat moment niet in mijn kop steek om de lat hoger te leggen, breek ik het wereldrecord. Maar met ‘als’ koop je niets.
2m40 is uiteindelijk gesprongen door Rudolf Povarnitsyn, een onbekende Rus die in zijn carrière één gouden dag kende. Dat idee van geschiedenis te schrijven, was erg relatief: een maand later was het record van Povarnitsyn alweer gebroken.
Twee jaar later heb ik nog 2m36 sprongen, toen het wereldrecord al hoger lag. Maar de kracht van mijn topdag op de Heizel heb ik nooit meer gevoeld. Die dag zelf was ik niet teleurgesteld, wel integendeel. Met een sprong over 2m34 nestelde ik me bij de wereldtop.
Pas maanden later begon ik te denken: wat heb je verdorie laten liggen. Toch heb ik geen spijt. Het is gebeurd en het had anders kunnen zijn, maar ik heb op elk moment in mijn carrière voor mijn sport geleefd, hard gewerkt en er alles aan gedaan. Dan moet je geen spijt hebben.
Het record van hoogspringer Eddy Annys is nog altijd een WK-medaille waard
