Veldloper Tom Van Hooste liep naar het paleis, met zijn loophelden in zijn zog.
Ik was boos op mezelf na mijn vierde plaats op het EK veldlopen van 2003 in Edinburgh. Ik had de wedstrijd te voorzichtig aangepakt en liet de kans liggen op een nog veel mooier resultaat. Ik wist nochtans dat ik ‘wonderbenen’ had. Het besef dat ik niet voluit was gegaan, viel niet te verdragen.
Een week later diende zich de perfecte gelegenheid op revanche aan. De CrossCup-manche, in de tuinen van het koninklijk paleis in Laken, had twee looplegendes kunnen strikken: negenvoudig Europees kampioen Serhiy Lebid en de Keniaan Paul Tergat, een vijfvoudig wereldkampioen die net het wereldrecord op de marathon had verbroken. Lebid en Tergat waren idolen van mij, uiteraard een klasse beter dan de kleine Belg Tom Van Hooste. Maar om dat vieze gevoel van Edinburgh weg te spoelen, broedde ik op een moedig plan: wat als ik met mijn ‘wonderbenen’ probeer om Lebid en Tergat te volgen?
Niet alleen lukt mij dat, ik kon zelfs het tempo bepalen. Ik moet er wel bij zeggen dat Lebid en Tergat het terrein slecht hadden ingeschat. Ze droegen niet de juiste schoenen, waardoor ze in de problemen kwamen in de bochten. Ik kende Laken en wist hoe lastig het er kon zijn, drassig en geen enkele vlakke meter. Iedereen ging kapot op de lange klim richting het paleis: 300 meter afzien. Maar ik verteerde het moeiteloos, met mijn loophelden in mijn zog.
Ik kon zelf niet geloven wat ik aan het presteren was, maar het publiek werd helemaal wild door die landgenoot die twee supersterren het vuur aan de schenen legde. In de dalende lijn richting aankomst stond een massa volk uitzinnig te schreeuwen. Ik kreeg er kippenvel van. In de laatste rechte lijn heb ik Tergat en Lebid dan toch moeten laten gaan. Het klassenverschil kwam boven. Achteraf bekeken zou ik nooit beter lopen dan in die weken van het EK en de CrossCup. Ik heb in mijn carrière een mooi palmares verzameld met Belgische titels en eindzeges in de CrossCup. Maar qua gevoel steekt die ene dag in Laken erboven uit, ook al won ik niet.
Jef Van Baelen vraagt toppers naar hun mooiste sportherinnering.
