Het EK-circus draait op volle toeren, weliswaar zonder Belgen, maar dat kan mijn pret niet bederven!
Als speler heb ik tweemaal aan dit evenement mogen deelnemen. In 1972 was België voor de kwalificaties ingedeeld in een groep met Denemarken, Schotland en Portugal. Na groepswinst stonden we meteen in de kwartfinale van het toernooi en werden we uitgeloot tegen Italië. De uitwedstrijd in San Siro was tevens mijn eerste selectie voor de A-ploeg. Ik mocht op de bank plaatsnemen naast bondscoach Raymond Goethals, geen ongevaarlijk gegeven. Wat een schouwspel heb ik daar meegemaakt! Maurice Martens van RWDM raakte geblesseerd en moest vervangen worden door Leon Dolmans van Standard. Goethals stond met de Limburger langs de lijn, maar die was zijn veters nog aan het knopen. Martens was ondertussen al van het veld en de scheidsrechter liet het spel hervatten. Franco Causio profiteerde ervan om langs de lijn te demarreren. Opeens zag ik Raymond achter de Italiaan sprinten om hem tegen te houden. Gelukkig was die Causio sneller dan onze trainer, want anders had die hem zeker bij de arm gepakt. Na dit incident werd ‘Den Tuveneir’ door de arbiter naar de kleedkamers gestuurd. Hij heeft de wedstrijd dan verder gevolgd via het raampje van een of ander toilet. De match stelde geen bal voor. De Belgen speelden defensiever dan de Italianen ooit hadden gedurfd, het bleef 0-0. Na de wedstrijd werden de ‘Senatori’, zoals men Rivera, Facchetti, Riva, Mazzola en consorten noemde, met tomaten bekogeld bij het verlaten van het stadion.
De terugwedstrijd werd gespeeld op het veld van Anderlecht. Goethals was er niet gerust in. Het had te weinig geregend volgens zijn goesting, en dat was in het voordeel van de Squadra Azzurra, die vooral teerde op een snelle balcirculatie. Modder moesten we hebben! Goethals dacht eraan om de pompiers te laten komen om het veld onder te spuiten, en hij meende het nog ook. De match werd ontsierd door de blessure van Wilfried Van Moer. Hij werd opzettelijk van het veld geschopt door Mario Bertini en hield er een kuitbeenbreuk aan over. Ik hoorde de krak tot op de bank!
Ondanks dit drama won België met 2-1. We waren geplaatst voor de eindfase van het EK, die als kers op de taart in ons land werd georganiseerd. We gingen spelen in onze achtertuin, alles was ineens mogelijk. De andere gekwalificeerde landen waren West-Duitsland, Hongarije en de Sovjet-Unie. Na de loting werd ons optimisme toch getemperd, want Duitsland was onze tegenstrever. Onze halve finale stond aanvankelijk in het Astridpark geprogrammeerd, maar op het laatste moment werd er uitgeweken naar het grotere maar ongezellige Bosuilstadion in Antwerpen. Raymond Goethals was razend. En hij kreeg gelijk. Er werd met 1-2 verloren na twee doelpunten van de onvermijdelijke, en voor de rest onzichtbare, Gerd Müller. Onder de regie van Franz Beckenbauer en Günter Netzer rolden de Duitsers later de Sovjet-Unie met 3-0 op in de finale. België werd derde, na een 2-1-overwinning tegen Hongarije. We waren er dicht bij geweest!
In 1976 zaten we in de groep van IJsland, de DDR en Frankrijk. Vooral de Oost-Duitsers baarden mij zorgen. Iedereen zat daar aan het spul en de voetballers waren daar geen uitzondering op. Ik speelde in Leipzig tegen een zekere Vogel. Die ging in plaats van vijf keer, vijftien keer per helft in de diepte, een echte robot. Tijdens de rust, bij een 0-0-stand, waren we al serieus afgepeigerd, maar we hielden stand en de brilscore bleef op het scorebord. Daar hebben we ongetwijfeld de basis gelegd voor onze latere groepswinst. In die tijd lag het spel van de Fransen ons wel, en dat bleek, want we haalden 4 op 6 tegen onze zuiderburen. Dus was het wachten op de loting voor de kwartfinales. Ik hoor het Goethals nog roepen na het verdict: ” Alweir teige die Keizen, ’t is nie te geluven!” En daar eindigde dan ook ons verhaal na een 5-0-pandoering, met een verjongde ploeg, in de Kuip, tegen Nederland. Toch twee mooie campagnes meegemaakt in mijn loopbaan. Ik kan het alleen maar toewensen aan onze huidige generatie Rode Duivels!
GILLE VAN BINST
“Goethals wilde de pompiers laten komen om het veld onder te spuiten.”
