‘Shame on you!‘, scanderen de fans van KV Mechelen. Met amper acht punten uit negen matchen zit hun cluppie opnieuw in vieze papieren. En net nu moet Malinois naar Anderlecht.

Valt het de mopperende supporters van KV Mechelen te verwijten dat hun geduld zaterdag, na de 0-1-nederlaag tegen Charleroi, even op was? Aleksandar Jankovic vond alvast van niet. ‘Ik respecteer hun reactie’, zei de Servische trainer van Malinois. ‘Het niveau van de fans ligt op dit moment veel hoger dan dat van het team.’ Dat klopt. De fans hadden keurig gewacht tot het laatste fluitsignaal om hun ongenoegen te uiten. En tijdens de vorige uitmatch, in Genk, pompten ze zelfs in de tachtigste minuut nog ondersteunende kreten uit hun borstkas, ondanks het belabberde spel en de dus uitzichtloze 3-0-achterstand. Baten deed het allemaal niet. Net als de twee vorige seizoenen slaagt Malinois er niet in om dertig speeldagen lang weg te blijven van de degradatiedieperik.

DE VAL VAN VOLKOV

Deze keer komt de Mechelse malaise wel wat onverwacht. Van de elf spelers die zaterdag aan de afstrap stonden, was er maar één die vorig seizoen geen geel-rood shirt omgordde: doelman Jean-François Gillet. Eigenlijk zou deze ploeg dus wel moeten kunnen terugvallen op enige automatismen. KV speelt met drie centrale verdedigers, twee backs, drie middenvelders en twee aanvallers. Een 3-5-2 in balbezit en een 5-3-2 of 5-4-1 in balverlies. Maar ook dat systeem was er vorig seizoen al. En toch maakt de Mechelse motor vreemde geluiden.

De meest ingrijpende gebeurtenis in het tussenseizoen, de verkoop van Ivan Obradovic aan Anderlecht, kan KV niet aangrijpen als sluitende verklaring. Zo bepalend was de Servische linksback nu ook weer niet. Wel moest Jankovic even zoeken naar een oplossing op zijn positie. De club zag immers in Vladimir Volkov de nieuwe Obracadabra; voorzitter Johan Timmermans liet zich zelfs verleiden tot de uitspraak dat Volkov ‘minstens evenveel kwaliteiten heeft als Obradovic’. Maar in zijn eerste weken in België zakte de Montenegrijnse aanwinst abrupt door het ijs. Jankovic ontvouwde vervolgens een verrassend plan B; hij posteerde met Glenn Claes een echte voetballer op de linksbackpositie. Tiptop voelt hij zich niet in zijn nieuwe rol, maar als Claes op defensief vlak in de problemen komt, zijn er nog drie centrale verdedigers die kunnen bijspringen. Dat geldt overigens evengoed aan de overkant, waar Laurens Paulussen ook weleens kampt met kwetsbare momenten.

In offensief opzicht dragen Claes en Paulussen hun steentje bij, maar door het systeem van Jankovic zijn de te overbruggen afstanden voor hen groot. Bovendien zijn Paulussen en Claes geen echte wingers; de achterlijn halen ze zogoed als nooit. Ofwel snijden ze naar binnen, ofwel trappen ze een voorzet zodra ze de zestien meter van de tegenstander ruiken.

SCHILDERACHTIGE STREPEN

Centraal achterin moeten Edin Cocalic, Seth De Witte en Milan Kosanovic de deur dichthouden. Van dat trio springt vooral die laatste in het oog, en dan zeker zijn fluwelen linker. Wat is het een zaligheid om te kijken naar de verre maar loepzuivere passes die vertrekken vanaf die voet. De schilderachtige strepen van Kosanovic staan in schril contrast met sommige passes die vanaf andere voeten uit het Mechelse kamp vertrekken. Als bijvoorbeeld verdediger Edin Cocalic moet uitvoetballen, vormt dat vaak meteen het startschot voor een tegenaanval, zelfs als de tegenstander geen druk zet. Zet de tegenstander wél druk in de zestien van Mechelen, dan komt haast geen enkele Mechelenspeler er nog toe om een voetballende oplossing te zoeken.

Langs de zijlijn maakt Jankovic zich op zulke momenten niet druk, zoals ook veel van zijn spelers maar zelden uit hun krammen schieten. Neem nu Gillet, die toch 36 is. Bij een tegengoal jaagt hij hoogstens eens een vloek in het ijle. Een tirade naar een ploegmaat? Non. Nochtans had pakweg Kosanovic de laatste weken een paar keer goed op zijn donder mogen krijgen, zijn fluwelen linker ten spijt. Nadat hij zich op het eind van de match tegen Gent al had laten ringeloren, gunde hij in de slotfase tegen Westerlo Jens Cools veel ruimteom de 2-2 op de voet van Eduards Visnakovs te leggen. En in Genk mocht Neeskens Kebano van Kosanovic vrij vlotjes de openingsgoal op het hoofd van Igor de Camargo mikken.

DE DUELS VAN DALI

Op het middenveld kiest Jankovic tegenwoordig voor een driehoek met Ibrahima Cissé, Mats Rits en Rafal Wolski of Sofiane Hanni. Het zijn jongens die helpen ballen te recupereren, iets waar zeker Rits aan gewerkt heeft, maar er zit ook best wat voetballend vermogen in dat kwartet. Alleen komt dat er lang niet altijd uit. Vaak vinden ze niet snel genoeg of geen oplossingen. Ze hangen ook weinig tússen de linies. Na een match bestaat het overzicht van de KV-kansen regelmatig uit wat schoten uit de tweede lijn en enkele stilstaande fases, veelal getrapt door Kosanovic. Liefst zes van de elf goals die KV Mechelen tot nu toe maakte, kwamen er bij een spelhervatting. Voetballend tot in het strafschopgebied van de tegenstander raken blijkt moeilijk voor KV. Dikwijls is slordige passing daar niet vreemd aan.

Mede omdat het voetballend niet altijd lukt, is het voor KV belangrijk dat Dalibor Veselinovic zich goed in de wedstrijd kan werken. Als de Servische toren zijn duels niet wint of last ondervindt met zijn balcontroles, krijgt de rest van het team niet eens de gelegenheid om aan te sluiten. En zaterdag bleek nog een keer dat Dali zijn rol als ankerpunt niet elke week even keurig ingevuld krijgt als tijdens de uitmatch in Gent.

De wedstrijd tegen de kampioen blijft voorlopig de enige referentiematch van dit seizoen voor KV. Ook vorig seizoen is meer dan eens bewezen dat grotere teams al vlugger eens hun tanden stukbijten op de aanpak van Jankovic. Zo bleef Anderlecht twee keer steken op een 1-1. Dus kan de Mechelse burger toch enigszins hoopvol toeleven naar de match van komende zondag.

DOOR KRISTOF DE RYCK – FOTO’S BELGAIMAGE

Liefst zes van de elf goals die KV Mechelen tot nu toe maakte, kwamen er bij een spelhervatting.