‘Ban pa en ma uit de aula’

Ouders bemoeien zich steeds meer met de studie van hun zoon of dochter. ‘Natuurlijk heb je nog een belangrijke rol te spelen in het leven van je achttienjarige kind. Maar dan wel vanaf de zijlijn’, schrijft Knack-redactrice Ann Peuteman in haar wekelijkse column De Zoetzure Dinsdag.

‘Vier dagen voor het academiejaar begint is het me nog altijd niet duidelijk welke studieboeken mijn dochter precies nodig heeft. Kunt u me dringend een lijst bezorgen? Anders zit ze straks zonder boeken in de les.’ Dat wat bozige bericht belandde eind vorige week in de mailbox van een Vlaamse professor. Echt verbaasd was hij niet. ‘Vijftien jaar geleden ontmoette ik zo goed als nooit de vader of moeder van een van mijn studenten. Nu zie en hoor ik hen meer dan me lief is’, zegt hij. Dat begint al tijdens de infodagen voor laatstejaars uit het secundair onderwijs. Ging het gros van de jongeren daar vroeger alleen of met een paar vrienden heen, dan laten ze zich nu steeds vaker door hun ouders vergezellen. Vaak porren die mensen hun zoon of dochter dan aan met de woorden: ‘Het is wel voor jou dat we hier zijn, hé. Vraag meneer maar wat je wil weten.’

Uit recent onderzoek blijkt dat ouders in heel wat gevallen een doorslaggevende stem hebben in de studiekeuze van hun kroost. Zo raar is dat natuurlijk niet. Zij kennen hun kind beter dan wie ook en dus kunnen ze zijn talenten en interesses heel goed inschatten. Een hogere studie kiezen is ook best heftig. De meeste jongeren kunnen daarbij wel wat hulp van hun ouders gebruiken. Dat wil zeggen dat pa en ma vooral veel moeten luisteren en af en toe welgemikt advies mogen geven. Maar uiteindelijk is het die (bijna) achttienjarige zelf die de knoop moet doorhakken

Zodra hij een richting heeft gekozen en aan de universiteit of hogeschool is ingeschreven, is het ook aan hem om er zijn weg te vinden. Al blijken niet alle ouders daar vandaag zo over te denken. Van verschillenden docenten hoor ik dat er de laatste jaren altijd wel een paar vaders of moeders zijn die klagen omdat zij geen toegang krijgen tot het digitale platform van de universiteit of hogeschool. Hoe worden ze dan geacht om de taken en vorderingen van hun kind op te volgen? En hoe kunnen ze controleren of het wel naar de les gaat?

Nu zijn er bij mijn weten niet meteen plannen om een digitaal platform voor ouders te ontwikkelen, maar sommige instellingen proberen hen toch wat meer ter wille te zijn. Zo worden er aan de UAntwerpen tegenwoordig infoavonden georganiseerd voor de ouders van startende studenten. ‘Wij voorzien een interessant programma waarbij alle vragen en/of bezorgdheden waarmee u als ouder nog zou zitten aan bod komen’, staat op een faculteitswebsite te lezen. ‘Bovendien kan u kennismaken met de ouders van de medestudenten van uw zoon/dochter en met de docenten van de UAntwerpen.’ Altijd handig om de ouders van je kinds klasgenoten te leren kennen. Dan kunnen je meteen afspreken om te carpoolen naar verjaardagsfeestjes.

Aan oudercontacten waarbij de resultaten van een student worden besproken, wordt vooralsnog niet gedacht. Al zou dat niet eens zo vergezocht zijn. Er zijn nu eenmaal ouders die de punten en resultaten van hun studerende zoon of dochter van wel heel nabij opvolgen. Zo daagt er geregeld een vader of moeder op om een examen in te kijken. Al dan niet samen met de student zelf. En zo goed als elke Vlaamse professor of docent heeft al telefoon of bezoek gekregen van woedende ouders die het niet eens zijn met de examenresultaten van hun kind.

Vanzelfsprekend heb je nog een belangrijke tol te spelen in het leven van je studerende kinderen. Maar dan wel vanaf de zijlijn. Klaar om hen op te vangen als ze vallen, advies te geven wanneer ze daarom vragen en tijdens de blokperiode zoveel mogelijk gezonde tussendoortjes aan te voeren. Maar niet om in hun plaats de weg te zoeken door het nog onbekende universiteitsgebouw, een studieplanning op te maken of tegen het oordeel van een docent in te gaan. Dat moeten ze echt zelf leren doen. Natuurlijk is dat een beetje eng, nemen jonge mensen soms niet al te verstandige beslissingen en vliegen ze weleens uit de bocht. Maar dat is nog geen reden om hen hun eigen boontjes niet te laten doppen.

Op de vraag van de moeder van een van zijn eerstejaarsstudenten heeft de professor ondertussen geantwoord. ‘Beste mevrouw’, schreef hij. ‘Wij kunnen uw naam niet terugvinden op de lijst met bachelorstudenten. Dat kan alleen betekenen dat u het studiegeld nog niet hebt betaald. Zodra u dat hebt overgemaakt, bent u officieel student aan onze instelling en zal ik met plezier met u communiceren.’