Een fout in een celkanaaltje waarlangs prikkels worden doorgegeven, leidt tot slopende jeuk.
Jeuk is biologisch geëvolueerd als signaal om ons te waarschuwen voor, bijvoorbeeld, insectenbeten en allergische reacties. Zo kunnen wij (of ons lichaam) reageren om de bron van de jeuk te bestrijden. Het zenuwstelsel brengt jeukprikkels naar de hersenen, waar ze een – hopelijk adequate – reactie uitlokken.
Maar er bestaat ook pathologische jeuk, die minder onschadelijk is en de levenskwaliteit drastisch kan verminderen. Hoewel bijna een vijfde van de volwassenen ermee te maken krijgt, zijn er weinig efficiënte behandelingen – sommige slachtoffers nemen zelfs hun toevlucht tot antidepressiva.
Frank Bosmans van de vakgroep Fundamentele en Toegepaste Medische Wetenschappen van de UGent en zijn collega’s beschrijven in The Journal of Clinical Investigation nieuwe bevindingen rond slopende jeuk. Ze hebben achterhaald welke communicatielijn er vanaf de jeukprikkels vertrekt en hoe die eventueel te manipuleren valt. Het gaat om een specifiek kanaaltje in de wand van cellen waarlangs ‘gevoelige’ informatie van de huid eerst naar de wervelkolom wordt doorgestuurd en dan naar de hersenen. Een ongewenste verandering in dat kanaaltje leidt tot de slopende jeuk. De hoop rijst dat het inzicht tot een doeltreffende behandeling zal leiden.
