De Atlantische Oceaan wordt deels bedekt door een groot wiertapijt.
De ene zeeplant doet het te goed, de andere komt in de verdrukking. Science meldt dat in de Atlantische Oceaan een tapijt van bruin zeewier is gezien dat zich uitstrekt van voor de kust van West-Afrika tot in de Golf van Mexico. Het tapijt had een lengte van bijna 9000 kilometer en een biomassa van meer dan 20 miljoen ton. Het zou elk jaar groter worden.
Het tapijt wordt onder meer gevoed door stoffen die de Amazonerivier in de oceaan loost, en die afkomstig zijn van overbemesting en massale ontbossing. Sommige wetenschappers opperen wel dat de wiermassa finaal naar de oceaanbodem zinkt en zo een massa koolstofdioxide uit de atmosferische circulatie haalt, wat nuttig kan zijn in de strijd tegen de klimaatopwarming.
Aan de andere kant van het spectrum zijn er de bedreigde zeegrassen, die wereldwijd achteruitgaan omdat ze niet goed opgewassen zijn tegen veranderingen in hun leefomgeving. Bioloog Ludwig Triest (VUB) en zijn collega’s schrijven in Frontiers in Plant Science dat zeegraspopulaties zich wel kunnen herstellen, maar dat daarbij genetische variatie verloren gaat.
Zeegraszaden kunnen zich over honderden kilometers verplaatsen, maar hebben lagunes langs de kust nodig als ’tussenstation’. Als die verdwijnen of ongeschikt worden, komen de grassen in de problemen.
