Van waar ken ik die ook al weer? Sommigen, zoals politicus Herman De Croo hebben een ijzeren geheugen voor gezichten. Anderen zijn dan weer een ramp in het herkennen van gezichten. Wetenschappers hebben ook ontdekt dat er culturele verschillen bestaan in de capaciteit om gezichten te herkennen.
Sommige mensen zijn er krakken in: het herkennen van anderen, zelfs als ze die slechts eenmaal gezien hebben. Politicus Herman De Croo is zo iemand met een ijzeren geheugen voor gezichten. Anderen zijn een ramp, kunnen zelden een indruk van herkenning koppelen aan de juiste context, laat staan aan de juiste naam. Wat niet zelden aanleiding geeft tot vervelende situaties.
Het is al lang duidelijk dat we vooral goed zijn in het herkennen van mensen van ons eigen ras. Toch leggen wetenschappers stilaan culturele verschillen bloot in de capaciteit tot het identificeren van gezichten.
In het online-vakblad Public Library of Science ONE verschijnt een studie die bevestigt dat Chinezen een holistischer aanpak in de herkenning hanteren dan wij, Westerlingen. Ze focussen meer op het centrum van het gezicht, rond de neus, en minder op de ogen of de mond. Chinezen die al een tijd in het Westen leven, hebben geleerd beide technieken toe te passen.
De nieuwe studie stelt dat het voor een cultuur met grote verschillen in de kleur van haar en ogen of in de vorm van de mond, zoals de onze, voordeliger kan zijn om voor een herkenning op details te letten, terwijl er elders meer op het gehele plaatje moet worden teruggevallen. Het is ook duidelijk dat er in regio’s met een grote rassendiversiteit meer flexibiliteit bestaat in het hanteren van schema’s om mensen te identificeren. (DD)