Vrije Tribune

‘We mogen niet toestaan dat mensen enkel gereduceerd worden tot een probleem’

Vrije Tribune Hier geven we een forum aan organisaties, columnisten en gastbloggers

‘Je religie beleven kan in Iran enkel als je dat doet zoals anderen het willen. En dat is frustrerend’, schrijft Sarah Verhofstadt. Ze vertelt het verhaal van een Iraanse handballer die gestrand is in Duinkerke.

Toen ik wakker werd vandaag, was mijn tuin bedekt met een prachtige laag sneeuw. Ongerept nog, want het was vroeg in de ochtend. In stilte maakte ik me klaar voor alweer een rit richting Duinkerke. Eén van de vele schandvlekken die Europa vandaag de dag rijk is. Zoals meermaals per maand, gingen we vandaag ook weer pannenkoeken bakken, met als achterliggende reden: praten met de mensen.

‘We mogen niet toestaan dat mensen enkel gereduceerd worden tot een probleem’

En daar leerde ik vandaag jou kennen, Kaaveh. Een stoere, brede kerel van een meter negentig, met een glimlach die alle harten kan verwarmen. Je kwam een pannenkoek halen aan ons “kraampje” in Duinkerke en viel mij op door het feilloze Engels dat je spreekt. Ik vroeg jou waar je vandaan kwam en het mondde uit in een twee uur durend gesprek.

Je bent een Iraanse handbalspeler, in 2000 gekwalificeerd voor de Olympische spelen in Sydney, wat meteen ook je goede Engels verklaarde, en je beeld over de wereld. 34 lentes jong en talentvol, maar gefrustreerd over het feit dat vrouwen en mannen in jouw thuisland geen gelijke rechten kennen. Zo mocht je nooit een vriendin meenemen om jou toe te juichen tijdens een match, aangezien vrouwen in Iran niet in sportstadia mogen komen. Ze zouden er ook niet alleen naartoe mogen rijden. Je bent gefrustreerd over het feit dat, zelfs wanneer het 40 graden is, dat ze zich moeten sluieren en kleden zodat alles bedekt is.

En toen maakte je een fout… je kwam uit voor jouw mening. Niet veel later moest je jouw land ontvluchten. De oorlog maakt alles grimmiger, extremisme krijgt een vat op het leven. Voor een gelovige man zoals jij, is er enkel plaats als je jouw religie beleeft zoals anderen willen dat je het beleeft. En daar kan je niet mee leven.

We spraken over de Amerikaanse verkiezingen. Hoe kan het dat een land, waar zogenaamd elke droom kan nagejaagd worden, een president wordt verkozen die vrouwen op een seksistische manier benadert? Hoe kan het ook, dat uitgerekend dat land, zoveel macht heeft over de rest van de wereld? Wat voor een beeld geeft het aan de rest van de wereld en aan de komende generaties, wanneer zo’n machtige man seksistische uitspraken kan doen én ermee wegkomt? Ja, we konden elkaar vinden in dit gesprek.

Enkele kinderen liepen langs ons heen, met hun kleine voetjes struikelend door de modder, trachten ze een bal in de juiste richting te mikken. We keken er naar en werden stil. Toen je terug naar mij keek, rolde een dikke traan over jouw wang. Je zei: “Ik ben een volwassen man, ik kan voor mezelf zorgen. Met 1 fles petrolium per dag kom ik toe, mijn tent is warm, ik heb voldoende eten, zelfs al sla ik enkele maaltijden over. Maar de families die hier moeten overleven, met kleine kindjes, die komen niet toe. Ze hebben honger, koud, krijgen niet genoeg vers fruit. De vuurtjes zijn gevaarlijk en de beschutting niet voldoende. Deze kinderen hebben hulp nodig. Ik kan wel een beetje helpen, maar ik kan ze toch niet allemaal helpen?”

‘Hoe kan het zijn dat politici niets ondernemen. Dat deze situatie maand na maand, ondertussen jaar na jaar aansleept?’

Ik zweeg en gaf je een knuffel. Je rechte je rug en we spraken over Europa. Hoe kan het zijn dat politici niets ondernemen. Dat deze situatie maand na maand, ondertussen jaar na jaar aansleept? Ook jij bent reeds 15 maanden onderweg, op de vlucht van je thuisland omwille van een mening. Je riskeerde zoals vele anderen de gevaarlijke overtocht op zee naar Griekenland. Je marcheerde dagen aan een stuk, werd verstopt in camions, gesmokkeld naar een beter leven. Je hoopt, net als de duizenden anderen om in Engeland te geraken. Een land waar je de taal beheerst, vrienden en kennissen hebt wonen, een land waarvan je hoopt dat je opnieuw kan beginnen.

Ik vroeg je waar je van droomt en dat is eenvoudig. Verder studeren, sporten, vreedzaam leven en een vrouw die naar jouw sport mag komen kijken in een vrij land. Ik vroeg of je mensen miste. Je mist jouw mama, je familie, jouw vrienden, … maar ook het mooiste land van de wereld: Iran. Ik vroeg wat je zou willen. Je zei: hulp voor al deze kinderen. “We need care, those children need more care“.

Het sneeuwt niet meer nu, maar de koude zit onder mijn huid. Ondanks de verwarming, de warme maaltijd, de gedachte aan mijn warme bed… ik krijg het niet warm. Ik denk aan jou, Kaaveh. En aan de honderden kinderen in Duinkerke. In Hongarije en Roemenië. In Italië en Griekenland. In Syrië, Iran en Irak. Al die kinderen die recht hebben op een thuis, warmte, onderwijs, liefde, … en die in de plaats daarvan leren overleven in een vluchtelingenkamp. Een mens zou nooit omwille van zijn mening het land waar hij het meest van houdt moeten ontvluchten.

En wie dat toch moet doen, die moeten wij opvangen. En dat is wat we zullen doen. We mogen nooit vergeten dat mensen op de vlucht mensen zijn. We mogen nooit toestaan dat ze worden gereduceerd tot een probleem en alleen op die manier zullen we in staat zijn om hen ook op een menswaardige manier op te vangen.

Sarah Verhofstadt is bestuurslid van vzw Humain.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content