‘Ons bestaan, onze identiteit wordt systematisch uitgewist, en toch verwachten sommigen van ons dat we zwijgen’, schrijft Montasser AlDe’meh. ‘Als we werkelijk verandering willen, is een wereldwijde civiele verzetsbeweging onvermijdelijk.’
Er gaat geen dag voorbij zonder dat we in onze alledaagse, veilige leefwereld worden geconfronteerd met beelden van vermoorde Palestijnse kinderen in de door het Israëlische regime bezette, geblokkeerde en belegerde Gazastrook. Elk beeld brengt me terug naar mijn verblijf daar tijdens de oorlog in de zomer van 2014. In die periode ontmoette ik Essam Jouda, die op een avond tijdens het eten zijn vrouw en vier kinderen verloor door een Israëlische raketaanval. In het ziekenhuis bezocht ik zijn gewonde kind Thaer dat zijn been had verloren en zichtbaar leed onder ondraaglijke pijn.
Deze mensen, de gewone burgers van Gaza, hebben nooit voor oorlog gekozen. Ze waren niet betrokken bij, noch op de hoogte van de Hamas-aanval van 7 oktober 2023, en toch worden zij al bijna twee jaar onafgebroken gebombardeerd door het Israëlische bezettingsleger. Dag en nacht leven zij onder de bommen.
De schaal van de Israëlische terreur tart elke verbeelding. De ergste misdaden treffen de Palestijnse burgerbevolking, zelfs graven worden geschonden, kwetsbare groepen niet gespaard, en medisch infrastructuur zijn een voortdurend doelwit. Een tijdje geleden werden de lichamen van vijftien vermoorde medewerkers van de Rode Halve Maan aangetroffen in een massagraf. Ambulances worden beschoten, hulpverleners vermoord, net als journalisten en personeel van internationale hulporganisaties zoals Artsen Zonder Grenzen.
Deze systematische aanvallen tonen aan dat het doel van de Israëlische militaire terreurcampagne niet gericht is op de bevrijding van gijzelaars of zelfverdediging, maar duidelijk op het etnisch zuiveren van de Gazastrook. Deze intentie wordt bovendien herhaaldelijk openlijk uitgesproken door leden van de misdadige Israëlische regering. Ondanks deze feiten blijft de internationale gemeenschap grotendeels toekijken. Verscheidene gerenommeerde juridische en mensenrechtenexperts spreken al maanden van genocide.
Wat zich in Gaza voltrekt is niets minder dan de grootschalige vernietiging van levens en infrastructuur: scholen, ziekenhuizen, elektriciteits- en watervoorzieningen worden stelselmatig vernietigd. Tienduizenden mensen zijn al vermoord, onder hen duizenden kinderen. Het is zonneklaar dat het doel is om de Gazastrook totaal onleefbaar te maken. Wie niet sterft door bommen, bezwijkt aan honger of gebrek aan medische zorg. Baby’s sterven van ondervoeding, kinderen lijden onder een escalerende hongersnood.
Het genocidale karakter van deze militaire campagne tegen het Palestijnse volk is onmiskenbaar en inmiddels door tal van onafhankelijke experts en instanties inmiddels als zodanig erkend. Toch blijft effectieve internationale actie uit…
Als Palestijnse vluchteling geregistreerd bij UNRWA blijf ik benadrukken dat wij ons nooit zullen neerleggen bij de illegale bezetting van ons land, van de rivier tot de zee, en het recht op terugkeer nooit zullen opgeven. De aanhoudende genocide op het Palestijnse volk staat niet los van een decennialange geschiedenis van etnische zuiveringen, bezetting, kolonisatie en vernietiging.
Mijn eigen ouders werden tijdens de Nakba in 1948 uit hun dorp Sabbarin bij Haifa verdreven. Waarom zou van ons worden verwacht dat we ons neerleggen bij dit onrecht? Onlangs werd een deel van mijn familie opnieuw verdreven, dit keer uit de vluchtelingenkampen Nur Shams en Far’a op de bezette Westelijke Jordaanoever, uitgerekend de plaatsen waarheen zij in 1948 waren gevlucht.
Ons bestaan, onze identiteit wordt systematisch uitgewist, en toch verwachten sommigen van ons dat we zwijgen. Wat zich vandaag afspeelt in de geblokkeerde Gazastrook en op de bezette Westelijke Jordaanoever is niets minder dan een voortzetting van de Nakba. Israëlische kolonisten spreken zelf openlijk over de voortzetting van de etnische zuiveringen van de jaren veertig van de vorige eeuw.
Ondanks de aanhoudende koloniale en genocidale campagnes blijft het Westen het Israëlische regime vrijwel onvoorwaardelijk steunen, en maakt zich daarmee medeplichtig aan deze voortdurende misdaden. Wie denkt dat deze actieve steun en onverschilligheid zonder gevolgen zullen blijven, vergist zich. De boemerang van deze misdadige houding keert onvermijdelijk terug, ook naar de samenlevingen die nu wegkijken.
Wie radicalisering beschouwt als een losstaand fenomeen, zonder context of oorzaak, heeft het mis. Het is geen “ziekte” die uit het niets ontstaat, maar groeit uit diepgeworteld onrechtvaardigheidsgevoel en gepercipieerde onderdrukking. Velen die, vanuit hun veilige positie, Palestijnen moraallessen menen te moeten geven over hoe zij zich moeten positioneren onder systematische onderdrukking en extreem geweld, zijn onderdeel van het probleem.
Ondertussen blijven hun politieke leiders een beleid steunen, of op zijn minstens tolereren, dat neerkomt op de geleidelijke vernietiging van mijn volk.
De tijd dringt voor een collectief ontwaken. De wereldorde zoals die vandaag bestaat, gebouwd op ongelijkheid en koloniale erfenissen, maakt genocide en structureel onrecht niet alleen mogelijk, maar legitimeert en bestendigt ze ook. Als we werkelijk verandering willen, is een wereldwijde civiele verzetsbeweging onvermijdelijk. Wat nodig is, is een wereldwijde intifada: een opstand van onderuit tegen de hypocrisie van zij die democratie en mensenrechten prediken, maar weigeren die waarden toe te passen wanneer het gaat om hun eigen rol in apartheid, bezetting, onderdrukking, etnische zuiveringen en genocide tegen de Palestijnen.
Werkelijke rechtvaardigheid vereist niet alleen woorden, maar vraagt daden. Ook, en vooral, van zij die menen het morele kompas van de wereld te bezitten.